حضرت امام(ره) به جای آنکه از کلمه "بفرمایید" استفاده کنند، می‌فرمودند: "بسم‌الله" و با آنکه "بفرمایید" کلمه مطبوع و متعارفی است به جای آن از کلمه "بسم‌الله" استفاده می‌کردند.
خانم مصطفوی بر این روش کلی امام(ره) نیز تاکید داشت که همواره در داخل منزل امام(ره) اصل بر عدم اختلاط بین محرمها و نامحرمها بود و آنگاه که در بین اعضا، خانواده زن و مرد نامحرمی از قبیل دامادها و نوه‌ها بود، سفره مردها و زنها جداگانه انداخته می‌شد.
رییس دیپلماسی و نماینده ابر قدرت شرق که چهره با صلابت و حرکتهای با طمأنینه او در محافل بزرگ بین‌المللی و کاخهای مجلل قدرتمندان غربی در فیلمهای خبری بسیار دیده شده است، در این اتاق محقر و ساده، در حالی که شاید برای اولین بار با پای برهنه روی فرشی کهنه و رنگ باخته در یک مجلس رسمی قدم گذاشته بود، وضعیت دیگری داشت.
از قمه زدن به عنوان عزداری برای امام حسین(علیه‌السلام)، از محضر امام(ره) سوال شده‌بود که به عرض معظم‌له رسید، فرمودند: شما می‌خواهید برای خدا کاری انجام دهید در شرایطی که کاری به ضرر اسلام تمام شود، بهتر است که چنین کارهایی انجام نگیرد. مثلا قمه زدن که موجب وهن اسلام می‌شود شما تا می‌توانید دستجات و سینه زنی را با شکوه‌تر انجام دهید.
امام(ره) هرگز درخواست ملاقات خصوصی بعثی‌ها را قبول نکردند و تمام ملاقاتها در جلسه عمومی امام(ره) که هر شب دو ونیم ساعت بعد ازغروب تا ساعت 3 به مدت نیم ساعت به صورت ثابت در بیرونی خانه امام(ره) برقرار بود، انجام می‌گرفت.
حضرت امام(ره) در آن سالها برای اعلام اول شوال و عید فطر، دستور می‌داند موضوع از آقای گلپایگانی استعلام شود و هر گاه روئیت هلال برای ایشان اثابت می‌شد، بر آن اساس عید فطر اعلام می‌گردید.
حضرت امام(ره) برای افراد مسن به ویژه علما و بالاخص کسانی که با ایشان سابقه همنشینی علمی داشتند، احترامی خاص قائل بودند، گرچه احیاناً برخی از آنان با مسائل سیاسی و خود حضرت امام(ره) از این جنبه میانه خوبی نداشتند.
همسر یکی از زندانیان سیاسی در یکی از شهرهای فارس، طی نامه ای برای حضرت امام(ره) نوشته بود: " از آنجایی که بشر جایز الخطاست، شوهر اینجانب به ساحت مقدس رهبری اسائه ادب نموده است، اینجانب با کمال شرمندگی از محضر مبارک حضرت نایب الامام، تقاضای عفو و بخشش نموده و استدعا دارد به بزرگواری خود، وی را عفو فرمایند...."
تقسیم کار در دفتر امام(ره) عمدتا این گونه بود که مرحوم حاج احمد آقا نقش اول را در همراهی خدمت و اهتمام به امور امام(ره) ایفا می‌کرد و هر چند همگان بعد از امام(ره) بالاترین حرمت را برای ایشان قائل بودند و او تنها کسی بود که شایستگی عنوان ریاست دفتر امام(ره) را داشت.
درس امام(ره) منظم‌ترین درس بود و تعطیلی بی‌جهت نداشت؛ برای مثال رسم بود که بین‌التعطیلین درس‌ها تعطیل می‌شد، مثلا اگر یکشنبه به مناسبت شهادت یکی از معصومین تعطیل بود، شنبه نیز که بین آن روز و روز جمعه قرار داشت، تعطیل می‌شد؛ اما حضرت امام(ره) این سنت را برانداخت.
با توجه به اطلاع دقیق آنها از زمان تشرف حضرت امام(ره) به حرم و انتخاب همین وقت برای مراسم مذکور و فیلمبرداری از آن، معلوم شد که توطئه‌ای را در سر داشتند، بدین‌سان معمای عدم تشرف امام(ره) به حرم برایمان حل شد.
با توجه به این که حضرت امام(ره) از تاریخ 13 مهر 1344 تا 13 مهر 1357 به مدت 13 سال(4745 روز) در عراق بودند و با توجه به این که جز در موارد استثنایی و ایام زیارتهای مخصوص امام حسین( علیه‌السلام) که به کربلا مشرف می‌شدند، می‌توان نتیجه گرفت که امام(ره) در طی این مدت حدود 4500 بار به زیارت حضرت امیر (علیه‌السلام) و حدود 200 بار به زیارت حضرت سیدالشهدا(علیه‌السلام) تشرف یافتند.
قبل از آن نیز در زمانی که حضرت امام(ره) دوران حبس و حصر را در تهران می گذراندند، به مناسبت نوروز سال 43 برای اولین بار کارت تبریکی با عکس حضرت امام(ره) طراحی و تهیه شد که مورد استقبال وسیع قرار گرفت.
حضرت امام(ره) در تاریخ هجدهم شهریورماه در سخنرانی مهمی در مسجد اعظم فرمودند: ای سران اسلام! به داد اسلام برسید.... ای شاه! به داد خودت برس... آمریکا از انگلیس بدتر، انگلیس از آمریکا بدتر، شوروی از هر دو بدتر، همه از هم بدتر، همه از هم پلید‌تر.
امام(ره) بر اساس منش و روش زاهدانه خود، همواره خود را از معرض شهرت و ریاست دور می‌داشتند و توده مردم و حتی طلبه‌های تازه وارد، ایشان را درست نمی‌شناختند.