این پایگاه اطلاع‌رسانی نزدیک به منابع امنیتی صهیونیستی در‌باره نحوه اسارت صدام توضیح می‌‌دهد که از جمله دلایل اسارت صدام، روی‌گردانی نگهبانان کاخ ریاست جمهوری از دیکتاتور عراق است، به نحوی که پس از پخش آخرین پیام صدام از رادیو عراق در 16 نوامبر، آنها صدام را زندانی کردند.

دبکا می‌‌افزاید: مذاکرات درباره نحوه تسلیم صدام به نظامیان آمریکایی و نحوه دریافت 25 میلیون دلار پاداشی را که کاخ سفید برای دستگیری صدام تعیین کرده بود‌، "جلال طالبانی" رئیس جمهوری سابق عراق و رهبر اتحاد ملی کردستان عهده‌‌دار بود.

این پایگاه صهیونیستی می‌‌افزاید: رئیس‌جمهور معدوم عراق، زندانی چاهی بود که نگهبانانش از زمان شورش، صدام را در آنجا نگهداری می‌‌کردند و در تمام طول این مدت، آنها صدام را با مواد مخدر و آرام‌بخش بیهوش می‌‌کردند تا هوشیار نباشد و به همین دلیل هنگام بازداشت به آن حالت و وضعیت رقت‌انگیز مشاهده شد.

در این ارتباط، روزنامه ترکی "ینى‌شفق" که سخنگوی حزب حاکم عدالت و توسعه به شمار می‌‌آید‌ با اشاره به این نحوه بازداشت صدام نوشت که جز موساد و آمریکا کسی از واقعیت بازداشت صدام خبردار نیست و "جرج بوش"‌ رئیس‌جمهوری وقت آمریکا تلاش بسیار داشت که این خبر به جایی درز پیدا نکند، به‌ویژه آنکه وی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا را نیز پیش‌ رو داشت.

از سوی دیگر، "ناصر محمود" سیاستمدار عراقی نزدیک به حکومت انتقالی وقت عراق با تأیید اخبار فوق درباره نحوه بازداشت صدام تأکید می‌‌‌کند که "پل برمر" شامگاه بازداشت صدام، توسط نظامیان آمریکایی از "آریل شارون" نخست‌ وزیر اسبق رژیم صهیونیستی در بغداد استقبال کرد.

ناصر محمود در گفت‌‌وگو با روزنامه اماراتی الخلیج در این ارتباط توضیح داد که شارون توسط یک هواپیمای اختصاصی ساعت 20 به وقت محلی وارد فرودگاه بغداد شد.

محمود می‌گوید که به همراه شارون، شماری از معاونانش از افسران سازمان اطلاعات و جاسوسی اسرائیل حضور داشتند و پل برمر و شماری از مسؤولان آمریکایی حاضر در عراق از شارون و همراهانش در فرودگاه بغداد استقبال کردند.

این سیاستمدار عراقی می‌‌گوید که شارون خواستار ملاقات با صدام شد و برمر به خواسته وی پاسخ داد تا وی نخستین کسی باشد که صدام را پس از دستگیری از نزدیک ملاقات می‌کند.

هنوز در علت انتشار این خبر از سوی رسانه‌های عربی ـ صهیونیستی تردیدهایی وجود دارد و به نظر می‌رسد با توجه به اغما و مرگ شارون، اکنون سوژه‌ای مناسب برای انحراف افکار عمومی از فرایند بیداری اسلامی در منطقه باشد.