قندی که از آن در اینجا صحبت در میان است نه طعمی شیرین دارد و نه به شکل مکعب است بلکه قندی که پژوهشگران موسسه نیلز بور در کپنهاگ یافته‌اند به شکل گاز در ابر مولکولی یک ستاره جوان موجود است. هنوز هیچ فضاپیما یا فضانوردی به این ستاره نرسیده و چنین چیزی در آینده نزدیک نیز به سختی قابل تصور است.

قندی دور از دسترس بشر

به نوشته دویچه وله، مارکوس پوسل Markus Pössel از رصد خانه جنوبی اروپا به دویچه وله توضیح داده است که چگونه بدون تحقیقات فضانوردان چنین شناختی حاصل شده است: «مسلما انسان به سهولت قادر نیست به آن‌جا پرواز کند و تکه‌های کوچک قند را همراه بیاورد. پس مانند ستاره‌‌‌‌شناسان‌‌عمل می کند: آن‌ها نور یا پرتو اشیای دوردست را جمع می‌کنند.»

پیوندهای شیمیایی در فضا با نور بسیار ویژه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای که از خود ساطع می‌کنند آشکار می‌شوند. از طریق رنگ‌های نور می‌توان تشخیص داد که کدام عناصر شیمیایی در حال تابش هستند. این پدیده برای هر کسی روی کره زمین که برای مثال به لامپ‌های بخار سدیم توجه کند قابل رویت است. نور زرد این لامپ‌های خیابانی به دلیل وجود سدیم در آن‌هاست.

در حالت عینی داستان مربوط به شکل ساده‌‌‌‌‌‌‌ای از قند به نام "گلیکلالدهید" است. این قند با قندی که ما با قهوه مصرف می‌کنیم چندان بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شباهت نیست.

مارکوس پوسل در این رابطه می‌گوید :«برای دانشمندان نشانه‌های وجود قند در ستارگان دور دست امری بسیار جالب است، زیرا این مولکول آلی می‌تواند برای حیات آینده بشر ماده‌ای مهم باشد. برای ما منشأ این مواد جذاب است. با اولین نشانه‌های شکل ساده‌ای از این قند اکنون به این شناخت نایل شده‌ایم که "گلیکلالدهید" درپیدایش یک سیاره نقش داشته است.»

در یافته‌های جدید یک چیز واضح است: این مواد ۴۰۰ ساله هستند. زیرا ۴۰۰سال نوری طول می‌کشد تا نور با اطلاعاتی در مورد قند موجود در فضا به رصدخانه جنوبی اروپا در سواحل شیلی برسد.