امان از دل زينب(س)

وایِ من خیمه‌ها به غارت رفت

گیسویی رویِ نی پریشان ماند

وسط چند خیمه سوزان

خواهری دل شکسته حیران ماند
***
وایِ من چادری به یغما رفت

بانویی معجرش در آتش سوخت

مَردِ بیمار خیمه يِ توحید

نیمی از بسترش در آتش سوخت

***
شعله و دود تا فلك مي‌رفت

كربلا هم سقيفه‌اي دارد

به لبِ كُندِ تيغ خُرده نگير

هركه اينجا وظيفه‌اي دارد

***
عاقبت هرچه بود با سختی

سر ِ خورشید را جدا کردند

مرد خورجین به دستی آوردند

صحبت از دِرهَم و طلا کردند

***
مرد خورجین به دست با سرعت

سوی دارالعماره می‌تازد

مرد خوش قول کوفه با جیبی

مملو از گوشواره می‌تازد

***
بادِ تند خزان چه سوزی داشت

چند برگی ز لاله‌ای گم شد

در هیاهوی غارت خیمه

گوشوار سه ساله‌ای گم شد

***
وای از هق هق ِ النگوها

آسمان هم به هق هق افتاده

داس ِ بی رحم کینه بر جانِ

غنچه‌های شقایق افتاده

***
حرف خلخال را دگر نزنيد

دردِ سر ساز مي‌شود به خدا

دختران تازه يادشان رفته

زخم‌ها باز مي‌شود به خدا

***
سر عباس را به نیزه زدند

تا ببیند چه بر حرم رفته

تا ببیند نگاه یک لشگر

به سوی چند محترم رفته