به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران شیراز، پسران امام هفتم بنا به مشهور نوزده نفر می باشند. حضرت احمد بن موسی(ع) و محمد بن موسی(ع) از یک مادر که (ام احمد) خوانده میشد متولد گردیدند.

 بعد از شهادت حضرت امام موسی الکاظم(ع)، شیعیان به خدمت حضرت شاهچراغ(ع) آمدند تا به عنوان امام هشتم با او بیعت کنند. اما حضرت با جمعی از شیعیان به حضور حضرت رضا رسید و بر امامت و جانشینی امام هفتم با وی بیعت نمودند.

 در زمان خلافت مامون عباسی که قیام و نهضت سادات هاشمی و علوی به اوج خود رسیده بود و با زعامت و هدایت حضرت امام رضا(ع) اسلام راستین و حاکمیت الهی ترویج می شد و حقیقت چهره کریه خلفای عباسی و حکومت غاصبین روشن می گشت، مامون به منظور فرو نشاندن مبارزات انقلابی شیعیان و تحکیم خلافت متزلزل عباسی ولایتعهدی خود را به حضرت امام رضا(ع) واگذار می کند و علیرغم میل باطنی امام(ع)، مامون حضرتش را از مدینه به طوس انتقال می دهد و ولایتعهدی را به ایشان تحمیل می نماید.

 حضرت احمد بن موسی(ع) نیز در همین سنوات(198 تا 203 ه.ق) به همراه دو تن از برادرانش به نامهای محمد و حسین و گروه زیادی از برادرزادگان، خویشان و شیعیان، بالغ بر دو یا سه هزار نفر از طریق بصره عازم عازم خراسان شدند و از هر شهر و دیاری که می گذشتند، بر تعداد همراهانشان افزوده می شد، به طوری که برخی از مورخان تعداد یاران احمد بن موسی(ع)  را نزدیک به پانزده هزار نفر ذکر کرده اند.

 در همین احوال، علیرغم خدعه و نیرنگ های مامون عباسی برای مخدوش ساختن مقام ولایت و چهره علمی حضرت رضا(ع) برتری حجت خدا و پیروزی های حضرتش کینه ی مامون عباسی را بیشتر و سرانجام در سال ( 202 ه.ق) امام معصوم را مسموم و به شهادت می رساند. سپس در سوگ ایشان،‌ با ریا کاری به عزاداری می پردازد و جسد مطهر حضرت رضا(ع) را با احترام در کنار مدفن هارون الرشید قاتل امام موسی الکاظم(ع) دفن می نماید.

 مامون ملعون که از جنایات خویش بسیار متحوحش، و دشمنی آل ابیطالب را از اسلاف خویش کمال و تمام به ارث برده بود، با اطلاع از حرکت حضرت احمد بن موسی(ع) برادر بزرگوار امام رضا و یارانش به قصد خراسان، به جمیع حکام و عمال خود دستور داد هر کجا از بنی فاطمه و اولاد پیغمبر بیایند مقتول سازند. و پیروان سادات بنی هاشم را با آزار و شکنجه مرعوب و مقهور حکومت غاصب نمایند.

 خبر حرکت احمد بن موسی(ع) توسط کارگزاران حکومتی به مامون رسید. مامون که ورود برادران امام را به مرکز حکومت، تهدیدی جدی برای موقعیت حساس خود می دید و از هم داستان شدن برادران و شیعیان امام با وی هراسناک بود، ‌به همه حکمرانان خود، دستور داد که: در هر کجا قافله بنی هاشم را یافتند، مانع از حرکت آنها شوند و آنها را به مدینه بازگردانند یا مقتول کنند.

 این دستور به هر شهری که می رسید، کاروان از انجا گذشته بود، مگر در شیراز که پیش از رسیدن کاروان احمد بن موسی(علیهما السلام)، حکم به حاکم وقت رسید. حاکم فارس (قتلغ خان) مردی سفاک و خونریز بود. وی با لشکری انبوه از شهر خارج شد و در برابر کاروان احمد بن موسی(ع)اردو زد.

 احمد بن موسی(ع) در دو فرسنگی شیراز با قتلغ خان روبرو شد. در آن جا خبر شهادت برادرش علی بن موسی الرضا(ع) انتشار یافت، و به احمد بن موسی(ع) خبر دادند که اگر قصد دیدن برادر خود علی بن موسی الرضا(ع) را دارید، بدانید که وی فوت شده است.

 حضرت احمد بن موسی(ع) که وضع را چنین دید،‌ دانست که نخست،‌ برادرش در طوس شهید شده است؛ دوم، برگشتن به مدینه و یا غیر آن ممکن نیست؛ سوم، این جماعت به قصد مقاتله و جدال در این جا گرد آمده اند،  بنابراین، اصحاب و یاران خود را خواست و جریان را به آگاهی همه یاران رساند و گفت که خود را برای مبارزه آماده سازند.

 سپاه قتلغ خان در برابر یاران احمد بن موسی(علیهما السلام) صف های خود را آراستند، و جنگ نابرابری آغاز شد و در نتیجه توطئه دشمن بسیاری از یاران احمد بن موسی(علیهما السلام)  به شهادت رسیدند و عده ای نیز که از نیرنگ دشمن به سلامت گریخته بودند، ‌در اطراف پراکنده شدند. مورخان اتفاق نظر دارند که غالب امامزادگان در فارس و دیگر شهرهای ایران، از پراکنده شدگان این نهضت هستند.

 حضرت احمد بن موسی(ع) نیز مورد تعقیب دشمن قرار گرفت و قتلغ خان با شمار زیادی از سپاهیان خود به آنها هجوم برد. احمد بن موسی(ع) شجاعانه در مقابل دشمن پایداری کرد و به دفاع از خود پرداخت. برخی از منابع می نویسند: احمد بن موسی(ع) به تنهایی با لشکر انبوهی به نبرد پرداخت. دشمن چون دید از عهده او برنمی آید، ‌شکافی در جایگاه استراحت وی ایجاد کرد و از پشت بر سرش شمشیر زد؛ سپس خانه را خراب کرد، و بدن او در زیر توده های خاک، در محلی که هم اکنون مرقد و بارگاه اوست،‌ پنهان شد.

 بیشترین و معتبرترین منابع متقدم و متاخر که به شرح حال و زندگانی احمد بن موسی(ع) پرداخته اند، آشکار شدن مدفن احمد بن موسی(ع) را در عهد امیر مقرّب الدین مسعود بن بدر بین سال های (658-623) می دانند.

امروز این بارگاه شاهد خیل عظیم دوستداران اهل بیت(ع) در سومین حرم اهل بیت(ع) است، از زمان ایجاد این بارگاه تاکنون بسیاری از دانشمندان، عارفان، شاعران، خوش نویسان به نام و .. از جمله آیت الله شهید سید عبدالحسین دستغیب، آیت الله نجات، مجدالاشرف، بسمل شیرازی، داوری شیرازی، میرزا ابوالقاسم سکوت، فرهنگ شیرازی، وصال شیرازی، سیدماجد بحرانی، علی بن احمد شیرازی، حام محمد حسین حسینی شیرازی، صادق خان زند، جعفر خان زند، وقار شیرازی، حکیم شیرازی، ابوالقاسم شیرازی، توحید شیرازی، عبدالوهاب یزدانی، میرزا حبیب الله شریفی، عسکرخان، آیت الله سیدمحمد طاهری، شیخ عبدالحسین حائری شیرازی در جوار حرم مطهر این امام بزرگوار آرمیده اند./س