هر شب با قرآن/ نظر پروردگار درباره ثروت چیست؟
بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی گزیده به انعکاس آن در ادبیات پارسی، از کتاب «در محضر قرآن» اثر ارزشمند استاد الهی قمشه‌ای پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران؛
آیه ١٥ سوره فاطر
يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ ۖ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ [٣٥:١٥]
ای مردم شما (همگی) نیازمند به خدائید؛ تنها خداوند است که بی‌نیاز و شایسته هر گونه حمد و ستایش است!
ای مردم شما (همگی) نیازمند به خدائید؛ تنها خداوند است که بی‌نیاز و شایسته هر گونه حمد و ستایش است!
ثروت نیز مانند دیگر کمالات تنها ازآن خداست زیرا ثروت همهٔ کائنات از هستی است و هستی عین ذات اوست.
بدین بیان نه تنها مردمان بلکه همه کائنات و ماهیات فقیرند و نیازمند به هستی تا ایشان را ثروت بخشد و پس از بخشیدن ثروت نیز باید بداند که همه در ذات خود فقیرند اگرچه هزار مکنت و دارایی ایشان را حاصل آمده است.
و از این روی بود که سلیمان با همه ثروت و گنج ها و پادشاهی پیوسته می گفت من فقیرم، من مسکینم، و در اصطلاح اهل معرفت فقیرکسی را نمی گویند که او را مال و ثروتی نیست بلکه فقیرکسی را گویند که از فقر ذاتی خود آگاه شده و ثروت را یکسره از آنِ آن غنی بالذات و خدای ستوده صفات می داند.
و اگرپیامبر اکرم فرمود: «فقر من مایه افتخارمن است» اگرچه در معنی ظاهر نیز درست است که فقر او نشانهٔ بی اعتنایی او به تعینات دنیوی است و نشان آن است که پیامبری را دکّانی برای کسب مال نکرده است اما معنی متعالی تر این است که او به فقرذاتی آدمی در برابر آن غنی بالذات آگاه شده است و خود را مالک هیچ چیز نمی داند و همه چیز را ازآنِ مالک الملک می بیند.
در این آگاهی، آدمی در عین فقرو مسکنت به پادشاهی می رسد و در سخنان عارفان آمده است که:
بدین بیان نه تنها مردمان بلکه همه کائنات و ماهیات فقیرند و نیازمند به هستی تا ایشان را ثروت بخشد و پس از بخشیدن ثروت نیز باید بداند که همه در ذات خود فقیرند اگرچه هزار مکنت و دارایی ایشان را حاصل آمده است.
و از این روی بود که سلیمان با همه ثروت و گنج ها و پادشاهی پیوسته می گفت من فقیرم، من مسکینم، و در اصطلاح اهل معرفت فقیرکسی را نمی گویند که او را مال و ثروتی نیست بلکه فقیرکسی را گویند که از فقر ذاتی خود آگاه شده و ثروت را یکسره از آنِ آن غنی بالذات و خدای ستوده صفات می داند.
و اگرپیامبر اکرم فرمود: «فقر من مایه افتخارمن است» اگرچه در معنی ظاهر نیز درست است که فقر او نشانهٔ بی اعتنایی او به تعینات دنیوی است و نشان آن است که پیامبری را دکّانی برای کسب مال نکرده است اما معنی متعالی تر این است که او به فقرذاتی آدمی در برابر آن غنی بالذات آگاه شده است و خود را مالک هیچ چیز نمی داند و همه چیز را ازآنِ مالک الملک می بیند.
در این آگاهی، آدمی در عین فقرو مسکنت به پادشاهی می رسد و در سخنان عارفان آمده است که:
إذا تَمَّ الفقرُ فَهُوَالله
یعنی وقتی آدمی به کمال فقر رسید و به کلی خود را تهی دست دید آنگاه به خدا نزدیک می شود، بلکه می پیوندد، بلکه آدمی می رود و پروردگارش می ماند: ما فرقهٔ فقرا شاهانِ تاجوَریم سلطان کشور عشق بی تاج و بی کمریم
در مُلک فقر و فنا کمتر ز خاکِ رهیم وز اشک چشم روان دریای پرگهریم
الهی قمشه ای
اگرت سلطنت فقر ببخشند ای دل کمترین ملک تو از ماه بود تا ماهی
حافظ
در مُلک فقر و فنا کمتر ز خاکِ رهیم وز اشک چشم روان دریای پرگهریم
الهی قمشه ای
اگرت سلطنت فقر ببخشند ای دل کمترین ملک تو از ماه بود تا ماهی
حافظ
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید
