با خواندن نامه به حال آنان افسوس خوردیم و این موضوع هشداری بود برای ما که چگونه با مسئولان زندان برخورد نماییم تا آنچه را داریم حفظ کنیم.

جناب "محمودی" پس از مشورت با بچه‌‌ها تصمیم گرفت اخبار رادیو را به اطلاع آن‌ها برساند. یادداشتی برایشان نوشتیم و از آنان خواستیم قول بدهند اخبار لو نرود. چنانچه دشمن به وجود رادیو پی ببرد، برای ما مشخص است که از جانب شما بوده و این کار توسط هر کدام از بچه‌ها صورت گرفته باشد خائن تلقی شده، پس از برگشت به ایران محاکمه خواهد شد.

روز بعد آن‌ها طی یادداشتی شرط ما را پذیرفتند و ما هر روز اخبار را به صورت خلاصه برایشان می‌فرستادیم.

زندانی که در آن قرار داشتیم بسیار قدیمی بود و قبلاً دولت عراق از آن برای نگهداری زندانی‌های سیاسی استفاده می‌کرده است.

در یکی از سلول‌ها اسامی چند نفر از خانواده "آیت‌الله حکیم"، بر روی دیوار کنده شده بود. دیوارهای حمام و دستشویی به علت قدمت زیاد سیمان‌هایش ترک خورده و در لابه‌لای آن لجن و کثافت انباشته شده بود. ارشد در این مورد به مسئولان زندان اعتراض کرد و آن‌ها در جواب گفتند که بنّا و کارگر ندارند.

با توجه به این‌که ما به صورت مخفی در زندان نگهداری می‌شدیم دولت عراق نمی‌خواست افراد متفرقه به زندان تردد کنند و از موقعیت ما آگاه شوند. با مهارتی که در بنّایی کردن "اکبر صیاد بورانی" سراغ داشتیم به افسر نگهبان زندان پیشنهاد کردیم چنانچه وسیله به ما بدهید ما خودمان این کار را انجام می‌دهیم.

چند روز بعد وسایل بنّایی و مصالح ساختمانی در اختیارمان گذاشتند. بلافاصله بچه‌ها با شور و شوقی فراوان با پتک و کلنگ به جان دیوارها افتادند و هر چه سیمان بود پایین ریختند. فقط دیوار آجری باقی ماند.

"اکبر صیاد بورانی" در حین کار فکری به ذهنش رسید و آن را با جناب "محمودی" در میان گذاشت. این حمام یک طاقچه کوچک داشت که پنجره‌اش به محوطه‌ پشت زندان منتهی می‌شد و هنگام رفتن به حمام، وسایل‌مان را روی طاقچه می‌گذاشتیم. اکبر پیشنهاد کرد حالا که وسیله بنّایی داریم یکی از موزاییک‌های طاقچه را برمی‌داریم و زیرش را به اندازه یک آجر برای جاسازی رادیو خالی می‌کنیم.

او برای اینکه که درز موزاییک غیرطبیعی جلوه نکند، مقداری سیمان را با صابون مخلوط می‌کرد و لابه‌لای درز می‌کشید. همیشه چند چیز از قبیل مسواک و جاصابونی به صورت تزئینی روی موزاییک قرار می‌دادیم. دست زدن به وسایل روی آن به غیر از "اکبر صیاد بورانی" برای همه ممنوع بود.

چون احتمال این‌که آب به داخل رادیو برود زیاد بود. "ابراهیم باباجانی"، شب‌ها قبل از بسته شدن درهای سلول، رادیو را از محلش خارج می‌کرد و به اتاق خودش می‌برد. صبح روز بعد پس از باز شدن درها، باباجانی اولین نفری بود که به دستشویی می‌رفت و رادیو را جاسازی می‌کرد.

هر روز صبح طبق معمول ساعت 7 در سلول‌ها را باز می‌کردند. آن روز به‌خصوص تا ساعت 8:5 در باز نشد. هر چه گفتیم «حرس-حرس» کسی جواب نداد. مجبور شدیم برای نماز تیمم کنیم.

ساعت 9 یکی از نگهبان‌ها که نامش "عباس" بود، به تنهایی وارد بند شد. بچه‌های نیروی زمینی به ما گفته بودند که بیش از حد مواظب "عباس" باشیم. او خیلی هوشیار بود و با توجه به سواد کمی که داشت توانسته بود از سربازی به درجه استواری برسد. او نسبت به اسیران ظالم بود. مثلاً اگر کسی را برای تنبیه می‌برد و قرار بود پنج ضربه شلاق بزند، او برای خوش‌خدمتی بیست ضربه می‌زد.

او گفت: "محمود" فقط تو بیا بیرون!

جناب "محمودی" گفت: هواخوری؟

گفت:‌ بیا بیرون.

جناب "محمودی" برای ترجمه حرف‌های "عباس"، "رضا احمدی" را با خودش برد. ولی "عباس" می‌خواست تنهایی با محمودی صحبت کند.

با اصرار "محمودی"،‌ "عباس" به حضور "احمدی" رضایت داد. هر دو به اتفاق "عباس" از بند بیرون رفتند.

پس از نیم ساعت جناب محمودی بازگشت و ماجرا را تعریف کرد.

او گفت به محض اینکه بیرون رفتیم "عباس" بدون مقدمه گفت: محمود آن رادیو را بده به من! من با شنیدن کلمه رادیو ناگهان شوکه شدم و حالم دگرگون شد..."

ادامه خاطرات امیر آزاده شهید سرلشکر "حسین لشگری" در فواصل زمانی مشخص در سایت باشگاه خبرنگاران منتشر می‌شود.
 
انتهای پیام/