مریم پورفخری، کار‌شناس روانشناسی در گفتگو با خبرنگار بهداشت و درمان باشگاه خبرنگاران گفت: یکی از شایع‌ترین واکنش‌های عصبی ناخن جویدن است که در هر سنی و در همه گروه‌های اجتماعی دیده می‌شود اما بیشتر در سنین کودکی و اوایل بلوغ اتفاق می‌افتد و با افزایش سن نیز معمولا از میزان و شدت آن کاسته می‌شود، طبق تحقیقات جویدن ناخن از ۵ سالگی شروع و کم کم در ۱۰ تا ۱۵ سالگی به شدت خود می‌رسد بیشتر مبتلایان را کودکان ۹ تا ۱۱ سال تشکیل می‌دهند.
وی تصریح کرد: روانشناسان عقیده دارند کودکانی که انگشتان خود را می‌مکند غالبا آرام و بی‌خیالند ولی آنهاییکه ناخن‌های خود را می‌جوند بی‌قرار، مضطرب و دارای انرژی زیاد هستند و حتی در خواب آرامش ندارند جنب و جوش زیادی دارند و دندان‌های خود را به هم می‌سایند فریاد می‌کشند خشم و عصبانیت در آنان به مراتب بیشتر دیده می‌شود برخی از محققان جویدن ناخن را حرکتی برای تخلیه هیجانات می‌دانند.
این کار‌شناس افزود: سه علت برای جویدن ناخن وجود دارد: ۱-عصبانیت بیش از حد، ۲- دلواپسی و تضادهای فکری و بخصوص قرار گرفتن کودک در موقعیتهای حساس و ترس‌آور، ۳- عادت.
وی ادامه داد: بار‌ها دیده شده است که با رفع اضطراب و ناراحتی جویدن ناخن به کلی از بین می‌رود و دوباره با پیدایش ناراحتی شروع می‌شود این مسئله در خانواده‌هایی که بین پدر و مادر اختلاف وجود دارد و یا برای تربیت کودکان از ناسزا و کتک استفاده می‌کنند بیشتر دیده می‌شود.
فخریان درباره راه‌های درمانی جویدن ناخن اظهار داشت: کودکان را تحقیر و تنبیه نکنید، نسبت به کودک مهربان باشید و بیشتر به او محبت کنید و به این عادت او بی‌اعتنا باشید از تذکر مستقیم به او خودداری و بصورت غیر مستقیم حواس او را پرت کنید بطور مثال: با نقاشی کردن، قیچی کردن کاغذ و بازی‌هایی که دست را درگیر می‌کند. به ازای هر بار کوتاه کردن ناخن او را تشویق کرده و به او جایزه بدهید چنین کودکانی لازم است در زمان خواب عروسک و یا اسباب بازی مورد علاقه‌شان را در آغوش بگیرند.
انتهای پیام/
