موضوع "بچه" موضوع داغ امروز است و هشدار مقامات ومسئولین مبنی بر بحران آتی جمعیتی بحث میزگرد های تلویزیون شده است. بدبینانه نیست اگر بگوییم فیلم "امروز" هم در راستای همین سیاستهای ترغیبی برای فرزند آوری است. یونس (با بازی پرویز پرستویی) با وجود سن نسبتا بالایش هیچ فرزندی ندارد. صدیقه (با بازی سهیلا گلستانی) زن حامله‌ای است که سوار تاکسی او می‌شود تا به بیمارستان بروند. وقتی در بیمارستان او را به اشتباه شوهر صدیقه قلمداد می‌کنند، یونس هیچ نمی‌گوید و سکوت می‌کند. این سکوت به جای اینکه کمکی باشد برای شخصیت‌پردازی یونس، بی‌مورد می‌نماید. البته قصد کمک به یک زن حامله باعث این واکنش یونس است ولی تاثیر بدی روی طول فیلم می‌گذارد. علی رغم بازی در سکوت زیبای پرویز پرستویی، این کم صحبتی عاملی مضاعف برای ملال مخاطب است.

فیلم خیلی ناامیدکننده آغاز می‌شود و از همان ابتدا در چند جبهه شکست خورده می‌نماید. ابتدا بحث فرم و بر و روی کار است. نمی‌توان باور کرد که تصاویر ابتدای فیلم کار هومن بهمنش (تصویربردار) باشد. البته در ادامه او با تصاویرش جبران می‌کند ولی... . از سوی دیگر دوربین روی دست دو فیلم قبل میرکریمی، حالا به ماشین چسبیده و چند قاب ثابت و نازیبا را نمایش می‌دهد و جنبه‌ی ضعیف دیگر معطوف به بازی هاست که خیلی ماسیده است. مخصوصا سهیلا گلستانی که بازی نا مأنوسی ارائه می‌کند.

نکته‌ی عجیب در ساخت فیلم "امروز" این است که هرچه به انتهایش نزدیک می‌شود جذابتر می‌شود! ما به وفور موارد عکس این را دیده‌ایم که خب درک آنها ساده‌تر است. چون در مورد آن موارد، ضعف نویسنده از جانب پویا نگاه داشتن فیلم تا به انتهاست. اما این مورد مثل مریضی می‌ماند که دارد کم کم خوب می‌شود، ابتدایش سست است و انتهایش سالم و سرحال.

شخصیت پردازی در این فیلم، علی رغم اینکه بنظر می‌رسید خیلی با افشای تدریجی شخصیت خانوادگی و شغلی همخوان باشد، خوشبختانه از این شیوه استفاده نکرده است. می‌گویم خوشبختانه، به دو دلیل. یکی اینکه این گونه‌ای که شخصیت ها ارائه می‌شوند شیوه ی بهتری بنظر می رسد و دیگر اینکه این شیوه جدیدتر است و می‌تواند به باز شدن دایره‌ی شخصیت پردازی در سینما کمک کند.

رضا میرکریمی و شادمهر راستین در نوشتن "امروز" به طنز قابل تحسینی رسیده اند. شکلی که از ظرافت خاصی برخوردار است؛ شخصیت های فیلم نمی خندند و در موقعیت آنها طبیعی است که نخندند. و ما می خندیم و در موقعیت ما طبیعی است که بخندیم.

از لحاظ تکنیک ساخت هم گفتنی ست که تجربه ی میرکریمی و همچنین تجربه گری او در ساختار فیلم باعث شده اینبار دست به تمهیداتی بزند که به هرچه زیباتر شدن اثرش کمک کند. محل استقرار دوربین در صحنه های بیمارستان و نورپردازی و تصاویر خوش رنگ و لعاب، فضای خوبی به اثر بخشیده است. نماهای حرکتی رو به جلو و یا حرکت های افقی به سمت راست، که چند بار و در موقعیتهای متفاوت تکرار می شوند، درست و بجا استفاده شده و وجهی رمزآلود به کار بخشیده است.

میرکریمی مخصوصا در چند کار اخیرش به تنوع در روایت قصه ها توجه زیادی کرده است و همچنین تنوع بصری در سبک او در این سالها، خود، نقطه ی قوتی ست برای ارتباط پویا با مخاطب. درجا زدن در یک شکل و سیاق، اگر درجا زدن باشد، بدیهی ست که مضر است ولی آزمون کم خطا در این حیطه، یک پیروزی محسوب می شود.
 
سید حسن برهانی

انتهای پیام/