به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،یکی از 365 روز تقویم به نام شان است و هر سال به مناسبت فرارسیدن آن روز، یعنی دوازدهم آذر ماه یادی هم از آن ها و مسایل و دغدغه های شان می شود. آن هایی که به طور مادرزادی و یا در اثر حوادث و بیماری ها، دچار نوعی نقص عضو و معلولیت شده اند. افرادی که در زمینه های مختلف اجتماعی دارای مشکلات کمی نیستند و لذا برنامه ریزی دقیق در جهت حمایت از آن ها امری ضروری است.

اما یکی از مشکلاتی که این قشر، همواره در طول شبانه روز خود را با آن مواجه می بینند و نیازمند اصلاح و تغییر است مساله امکانات و تجهیزات شهری و مشکلاتی است که با هر بار رفت و آمد به خارج از منزل، برای این دسته از افراد پیش می آید. مساله کمبود امکانات برای معلولان، چیزی است که نیاز به اثبات و ایراد توضیحات خاصی ندارد.

بسیاری از خیابان ها، آن هم خیابان های پرتردد و شلوغی که هر آن احتمال حادثه و سانحه در آن ها می رود، هنوز به پل های مکانیزه و یا عادی، مجهز نیستند و چه بسا افرادی که مشکل جسمانی و بدنی خاصی ندارند، برای عبور و مرور از این خیابان ها با مشکل روبرو هستند.

حال تصور کنیم فرد دارای معلولیتی را که می خواهد از عرض چنین خیابان هایی عبور کند. مخصوصا اگر تنها بوده و فردی برای کمک به او، همراهش نباشد. این نکته طبیعی است که خانواده های افراد معلول نمی توانند همیشه و در هر زمانی در کنار آن ها باشند.

اگر بنا باشد هر فرد معلولی برای عبور کردن از یک خیابان، این قدر با مشکل مواجه شود چگونه می توان انتظار داشت بدون دغدغه و با آرامش خاطر به امورات زندگی خود بپردازد؟ و از طرفی، خانواده های این افراد هم در چنین شرایطی همواره در حالت نگرانی به سر خواهند برد. در بسیاری از مکان های عمومی هر چه قدر به دنبال یافتن تجهیزات و امکانات اولیه برای رفت و آمد معلولان بگردیم کمتر به نتیجه خواهیم رسید.

این در حالی است که معلولان از جمله افراد مراجعه کننده به این گونه مکان ها هستند و نمی توان نسبت به این فقدان، بی تفاوت بود. یکی از مواردی که در طراحی های شهری اخیرا اضافه شده، رمپ هایی هستند که برای عبور فرد معلول تعبیه شده اند تا این اشخاص، هنگام عبور و مرور از آن مکان خاص، با کمترین مشکل و رنج مواجه شوند.

اما متاسفانه حتی همین رمپ ها هم از کیفیت و استاندارد کافی و لازم برخوردار نبوده و چندان تسهیل کننده عبور و مرور برای این دسته از افراد نبوده اند. درواقع بسیاری از رمپ های مزبور به گونه ای ساخته و تعبیه شده اند که هم فرد معلول و هم کسی که قصد کمک به وی را دارد با مشکل مواجه می کنند.

یکی از مواردی که پیمانکاران ملزم به توجه به آن هستند همین مساله و درنظرگرفتن امکانات عبور و مرور آسان معلولان است اما متاسفانه این امر، هنوز هم در بسیاری از پروژه های ساختمانی لحاظ نمی شود و با بی مهری بدان نگریسته می شود و این یکی از مسائلی است که می تواند این قشر را به انزوا و کناره گیری از فعالیت های اجتماعی بکشاند.

طبیعی است زمانی که یک فرد معلول برای وارد شدن به ادارات، بانک ها، بیمارستان ها و سایر مراکز عمومی دیگر با حداقل و ابتدایی ترین امکانات و تسهیلات درنظرگرفته شده برای خود، مواجه نشود چگونه می توان انتظار این را داشت که بار دیگر، خودش برای انجام کار به آن مکان مراجعه کند.

این مساله ای است که فقط به محدود شدن فعالیت های اجتماعی محدود نمی ماند و آثار روحی و روانی ناخوشایندی را در این دسته از افراد، موجب می شود. مناسب سازی فضاهای شهری و لحاظ کردن امکانات اولیه برای تردد این افراد در سطح شهر، خواسته کوچک اجتماعی ای است که موجب رفع و حل مشکلات بزرگی برای این افراد و خانواده های شان می شود.

روزنامه آفرینش