این پیراهن مترادف است با شکوه، سحر، جادو و سرگرمی فوتبال برزیل به پشتوانۀ بازیکنانی مانند پله، جرزینیو، زیکو و دکترسوکراتس که فوتبال را به سطوحی جدید در نیمه دوم قرن 20 ارتقاء دادند.

کارلوس آلبرتو، کاپیتان بزرگ برزیلی های قهرمان جهان در 1970 می گوید: "برای برزیلی ها، پیراهن زرد مقدس است."

او ادامه می دهد: "هنگامی که ما آن را می پوشیم، احساس غرور و افتخار و درعین حال مسئولیت می کنیم؛ مسئولیت الهام بخشیدن و ایجاد هیجان."

این پیراهن هم تراز است با پیراهن های راه راه یانکی های تیم بیس بال نیویورک؛ که آن را تبدیل به نمادین ترین پیراهن در ورزش می کند.

پیراهن زرد با تزئینات سبز، شورت آبی با راه راه سفید، جوراب سفید، رنگ های مجزا و پویایی که مانع اشتباه گرفتن آن با هر تیم دیگری می شود.

تماشای این پیراهن مشابه احساسی است که از قدم در خیابان در سائو پائولو، سان دیگو یا اسلاگ، فورتالزا، فرانکفورت یا فورت ویلیام به هرکسی دست می دهد و کمترکسی است که بازیکنی که پیراهن شمارۀ 10 برزیل را در سال های دور می پوشیده، نشناسد.

با این حال اما بعید است بدانید که چگونه برزیلی ها زردپوش شدند؟

داستان پیراهن زرد برزیل به شکست خیره کنندۀ 2-1 برابر اروگوئه در خاک برزیل و در فینال جام جهانی 1950 باز می گردد.

اتفاقی که نشان داد، چگونه یک لحظه به نقطۀ عطف و مرجعی برای آرمان های فوتبالی یک ملت تبدیل می شود.

پس از آن شکست انتقادات و حتی توهین ها شدید و گسترده شده بود و رنگ های لباس تیم نیز از این توهین ها در امان نبودند

"آلسیدس گیگیا" مهاجم اروگوئه بعد از گلی که به برزیل زد بسیار خوشحال بود و متوجه شد استادیوم بزرگ و جدید برزیلی ها غرق در در سکوت است!

جملۀ معروف او هنوز در ذهن برزیلی ها طنین انداز است: "3 نفر در ماراکانا سکوت کرده اند؛ فرانک سیناترا، پاپ و من."

برای برزیل که در آن زمان با پیراهن سفید با یقه های آبی، شورت سفید و جوراب سفید بازی می کرد، این لباس ضدوطن پرستی تلقی می شد تا پیراهن مقدس ملی!

انعکاسی از پرچم برزیل که در آن به رنگ سبز نشان دهندۀ نوار باریک پوشیده از جنگل؛ زرد طلایی ثروت خام این کشور، جهان به رنگ آبی و ستاره های سفید، آسمان ریو در شب ارجاع می داد و این زمانی بود برای شروع دوباره!

در سال 1953، مسابقه ای برای طراحی پیراهن جدید برزیل توسط روزنامۀ "کوریو دا مانها" راه اندازی شد؛ قوانین مسابقه تنظیم و اعلام شد: همه باید از چهار رنگ پرچم برزیل استفاده کنند: زرد، آبی، سبز و سفید. طرح برنده در جام جهانی 1954 سوئیس استفاده می شود.

"آلدیرگارسیا شلی" 18 ساله تصویرگر یک روزنامۀ محلی، برندۀ این مسابقۀ بزرگ بود. خانه اش در "پلوتاس"، شهری کوچک در "ریو گراند دو سول" نزدیک مرز اروگوئه بود؛ طرح او بسیار ساده و از ترکیب 100 رنگ مختلف تشکیل می شد. حلقه سبز و زرد در پیراهن، با شورت آبی و راه راه سفید روی شانه...

شلی پس از برگزیده شدن طرحش گفت: "در آخر فهمیدم که بولیز باید فقط زرد باشد. خیلی به آبی می آید و جوراب ها هم می توانند سفید باشند، به همراه سبز برای یقه ها"

طرح او به خاطر سادگی و هارمونی ای که داشت در میان401 طرح دیگر، نظر داوران را به خود جلب کرد. طراحی دومین رتبه هم ساده بوده، با بولیز سبز، شورت سفید و جوراب های زرد .

با این حال امروز این جمله، معروف ترین نقل قول از آلدری گارسیا شلی است: "شاید کمی احساس گناه داشته باشم، به خاطر خلق چیزی که به اندازه ای که باید، خالص نیست، چیزی که حالا دیگر مربوط به پول است"

برزیل لباس جدیدش را برای اولین بار در بازی ای در سال 1954 در ماراکانای ریو در مقابل شیلی پوشید؛ بازی ای که با نتیجۀ 1بر 0 نیز به نفع برزیل به پایان رسید. کشوری که اولین جام جهانی اش را 4سال قبل بالای سر برده بود، سوئد را در استکهلم شکست داد تا بتواند جام دیگری را نیز به دست آورد.

آن شکست برای شیلی خیلی طعنه آمیز بود. چرا که سوئدی ها زردپوشیده بودند و در نهایت برزیل جام جهانی را با لباس آبی به دست آوردند.

کارلوس آلبرتو به یاد می آورد: "ما شانس انتخاب رنگ های مختلفی را نداشتیم و فدراسیون فوتبال برزیل، پوشیدن لباس سفید را منع کرده بود. بنابراین آن ها به استکهلم رفتند و 22 لباس آبی رنگ خریدند و سپس نمادها را بر تن کردند!"

سال 1962 بود. پیش از این که برزیل جام ژورلیمه را با آن  لباس خاص طلایی بالای سر ببرند.  پیش از آن پوشش رسانه ای و تلویزیونی سیاه و سفید بود.

به هر حال،  اولین فرصت برای بسیاری از طرفداران فوتبال جهان برای دیدن لباس طلایی برزیل در سال 1970 جام جهانی مکزیک محیا شد. اولین جامی که در تلویزیون های رنگی نشان داده شد.
 
چیزی که مردم می دیدند این بود که یک کشور به طریقی فوتبال بازی می کند که تا کنون کسی بازی نکرده بود، در حالی که لباس هایی به تن داشتند که درخشش خورشید و شادی را منعکس می کرد و این شادی را برای میلیون ها نفر از مردم به ارمغان می آورد.

کارلوس آلبرتو می گوید: "پله بهترین بازیکنی بود که در زندگی دیدم، آن تیم بهترین تیم تاریخ بود، ما نمی توانیم آن تیم را با تیم امروزمان مقایسه کنیم." و ادامه می دهد:" تیم سال 1982 با زیکو و سوکراتس، نزدیک به آن تیم بود، اما آن بار برزیل با اختلاف کم حذف شد.

الکساندرو دل پیرو که 91 بار برای تیم ایتالیا بازی کرد و توانست جام جهانی 2006 را با تیم ایتالیا به دست آورد، می گوید که من با پرستش شیوه ای که برزیلی ها فوتبال بازی می کردند، بزرگ شدم.

دل پیرو گفته است: "با این که ایتالیا جام را بُرد اما در سال 1982 این تیم ملی برزیل بود که ذهن همه را تسخیر کرد. به عنوان یک بچه، آن بولیزهای زرد رنگ برایم بسیار جالب و غریب بودند، فوتبالی که آن ها بازی می کردند، نفس گیر بود. از آن لحظه تاکنون من احساس یک ارتباط همیشگی با آن ها را حس می کنم، آن ها به قلب من نزدیک هستند"
  

پنج پیروزی برزیل در جام جهانی
•    1958: 2 گل پله برزیل را در مقابل تیم میزبان جام، سوئد، با نتیجه ی 5 بر 2 پیروز کرد.
•    1962: برزیل در مقابل چک اسلوواکی 3 بر 1 در کشور شیلی پیروز شد تا بتواند دومین تیمی باشد که با موفقیت از عنوان قهرمانی دفاع کرد (اولین تیم، ایتالیا در سال 1938 بود)
•    1970: پیروزی 4 بر 1 در مقابل ایتالیا و برزیل توانست جام جولز ریمت را به طور موقت در خانه نگه دارد.
•    1994: برزیل این بارمقابل ایتالیا با ضربات پنالتی در کشور امریکا پیروز شد. پس از 90 دقیقه بازی به علاوه ی وقت اضافه و نتیجه ی بدون گل، بازی به ضربات پنالتی کشیده شد.
•    2002: رونالدو با زدن 2 گل مقابل آلمان  در شهر یوکوهامای ژاپن توانست پنجمین قهرمانی را برای برزیل به ارمغان آورد
 
اما برای مردی که لباس را طراحی کرد چه اتفاقی افتاد؟

شلی اکنون 79 ساله است و هنوز در پلوتاس با همسرش مارلن زندگی می کند. او کمی پس از پیروزی در رقابت ها به ریو رفت. در آن دوره تصمیم گرفته شد که او باید با بازیکنان برزیل زندگی کند اما تجربۀ زندگی در ریو باب میل جوان خجالتی جنوبی نبود. تفریحات بازیکنان به مزاج او خوش نمی آمد و این باعث شد که او از ریو برود.

درحالی که لباسی که او طراحی کرد به ماشین تولید پول تبدیل شد، او شیوۀ زندگی اش را تغییر نداد.

در سال 1996 نایک قراردادی 100میلیون یورویی با کنفدراسیون فوتبال برزیل برای تولید لباس تیم و پذیرش اسپانسری آن بست. در آن زمان این قرارداد بزرگ ترین قراردادی بود که در سطح بین المللی فوتبال بسته شد.

آیا شلی احساس غرور می کند؟

شلی در پاسخ به این سوال می گوید: "نه! در حقیقت، فکر می کنم، برایم آن قدر هم مهم نبوده. شاید به خاطر خلق چیزی که به اندازۀ قبلش خالص نیست، کمی احساس گناه داشته باشم، چیزی که حالا دیگر مربوط به پول است"

مردم برزیل هیچ وقت هدیه ای که آلدری گارسیا شلی به آنها داد را فراموش نکردند. خشم و اختلافات زیادی در این جام جهانی وجود دارد اما برزیلی ها هنوز به این پیراهن احترام زیادی می گذارند.

قبل از این که برزیل زرد بپوشد، آن ها نتوانستد حتی یک جام هم ببرنداما از سال 1953 تاکنون، آنها 5بار قهرمان جام جهانی شده اند و سوال اساسی این است که آیا آن ها می توانند این رقم را به 6 برسانند؟