دل به دریا زد و رفت
هشت سال از درگذشت مرحوم "ناصر عبداللهی" می‌گذرد اما ذره ای از یاد و خاطره "ناصریا" از ذهن هوادارانش پاک نشده است.
به گزارش خبرنگار موسیقی باشگاه خبرنگاران؛ مرحوم "ناصر عبداللهی" خواننده‌ی جوان موسیقی پاپ که با قطعه ی "ناصریا" به شهرت رسید در زمستان 49 به دنیا آمده و در خزان 85 چشم از دنیا فرو بست.
ناصر بچه‌ی سرزمین ریتم و حرکت یعنی بندرعباس و بچه‌ی محله‌ی سیدکمال از یک پدر کارگر و مادر خانه‌دار بود.
ناصر از 13 سالگی علاقه و توجه خود را به موسیقی نشان می دهد و از دوران نوجوانی فعالیت خود را در صداوسیما و مرکز حوزه هنری استان هرمزگان آغاز می‌کند.
دوران حرفه‌ای مرحوم "ناصر عبداللهی" از سال 1374 آغاز شد و با مهاجرتش به تهران و آشنایی‌اش با استاد "محمدعلی بهمنی" موجبات همکاری وی با موسسه‌ی دارینوش را فراهم آورد که در آن دوران نقش به سزایی در بازار نشر ترانه و موسیقی پاپ ایرانی داشت، که همین آشنایی موجب انتشار آلبوم‌های "عشق است" و "دوست دارم" از همین موسسه و انتشارات شد.
پس از اختلافات ناصر با انتشارات دارینوش وی آلبوم های "بوی شرجی"، "هوای حوا" و "ماندگار" را توسط انتشارات آوای نکیسا منتشر کرد، البته که آلبوم "ماندگار" که مجموعه‌ای از بهترین قطعات وی است در زمان نبود این هنرمند جوان و تاثیرگذار موسیقی در دوران گذار موسیقی پاپ منتشر شد.
"ناصر عبداللهی" در سوم آذر ماه 1385 در بندر عباس به دلایل نامشخصی بی هوش شد او پس از 27 روز کما سرانجام در 29 آذر همان سال در بیمارستان هاشمی نژاد در سن 36 سالگی دار فانی را وداع گفت. اطرافیان و دوستان وی هنوز که هنوز است از مرگ ناصر به عنوان واقعه‌ای تلخ و دردناک و مشکوک یاد می‌کنند.
مرحوم "ناصر عبداللهی" در موسیقی و ترانه از کسی تقلید نمی کرد و صدایی بم، خاص و منحصر به فرد داشت. بیشتر ترانه‌های وی از استاد "محمدعلی بهمنی" است و توجه وی به سرزمین خود ایران و خصوصا خطه‌ی جنوب و بندرعباس و ائمه‌ی اطهار (ع) چون حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) در آثارش محسوس و قابل درک است.
"ناصر عبداللهی" در موسیقی به شدت تحت تاثیر "ابراهیم منصفی" بود و حتی در ابتدای خوانندگی اش آثاری از منصفی را بازخوانی می‌کرد.
از "ناصر عبداللهی" آثار ماندگاری چون "یادم باشد"، "کودکان خیابانی"، "سربلند"، "شیوه ی ما"، "مهر علی و زهرا"، "احمد ثانی"، "یا فاطمه"، "مهر دلبر"، "تو ای عشق"، "ماه من"، "بهت نگفتم" و "راز" به یادگار مانده است.
همکاری "پرویز پرستویی" بازیگری که در آن دوران نامش سر زبان ها افتاده بود در دو آلبوم "ناصریا" و "دوست دارم" به عنوان دکلمه از نکات جالب توجه این دو آلبوم بود.
پس از انتشار ترانه‌ی "ناصریا" منتقدان "ناصر عبداللهی" معتقد بودند که این کار یک کاور اسپانیش است و از ملودی‌های "جیپسی کینگ" کاور شده است اما خود ناصر چنین اعتقادی نداشت و معتقد بود که این کار ریتم عربی دارد ریتمی که بیش از این بارها توسط عود، دهل و دف نواخته شده اما تا کنون کسی با گیتار آن را نزده است اما "ناصر عبداللهی" این ریتم عربی را با گیتار نواخت.
ملودی ترانه ی "ناصریا" به سال 76 باز می‌گردد و شعر آن گویشی بندری، ملودی و ریتمی عربی دارد که هدف از ساخت آن اعتراض به ظلم در جهان و نیز همدردی با ستمدیدگان جهان بوده است. مضمون ترانه ی "ناصریا" بر این پایه بنا نهاده شده است که "اگر کسی قصد یاری مظلومی را داشته باشد پس از تحمل سختی بسیار و دشواری‌های این راه در پایان پیروز خواهد شد".
*ناصر عبداللهی پس از هشت سال
"ناصر عبداللهی" تاثیر بسیار بر شناخت من در موسیقی پاپ داشت و دوره‌ای که موسیقی در ایران چندان شکل درست و درمانی نداشت افرادی چون ناصر به درستی در موسیقی فعالیت می‌کردند و اینکه بگوییم خیلی از هنرمندان امروزه‌ی ما در موسیقی دلیل ستاره شدنشان همکاری با "ناصر عبداللهی" است اغراق نکرده ایم.
القصه "ناصر عبداللهی" دیر اسم و رسمی دست و پا کرد و زود هم از میان ما رفت اما عمر هنری پربار و پرکاری داشت این همه قطعه از یک خواننده با این کیفیت در یک مدت زمان کوتاه نشان از توجه و علاقه‌ی وی به موسیقی دارد اما در حال حاضر جای خالی وی در موسیقی حقیقتا حس می‌شود و اگر قرار است که صدایی بماند این صدا جایش در موسیقی بی‌کیفیت و فالش امروز ایران خالی است.
مدتی است که "نامی عبداللهی" فرزند ناصر خوانندگی را آغاز کرده و در سکوت خبری با "مهرداد نصرتی" کارهایی می‌کند حجم صدای نامی به صدای "ناصر عبداللهی" نزدیک است و امیدوارم به زودی نامی از ناصر عبداللهی دوباره بر سر زبان‌ها بیفتد.
زمانی که این یادداشت را می نوشتم بهانه ای پیش آمد تا آلبوم های ناصر را مرور کنم و در آلبوم ماندگار چشمم به نامی خورد که درگذشت وی نیز مثل "ناصریا" قصه‌ی ما بسیار رنجورم کرد با این تفاوت که ناصر را ندیده اما با نیمای وارسته‌ی "منو ببخش" ناصر عبداللهی چند باری هم کلام شده بودم.
یاد و خاطره ی هر دوی شما در قلب موسیقی پاپ ایران زنده خواهد ماند.
یادداشت از: مهدی خان محمدی
ناصر بچه‌ی سرزمین ریتم و حرکت یعنی بندرعباس و بچه‌ی محله‌ی سیدکمال از یک پدر کارگر و مادر خانه‌دار بود.
ناصر از 13 سالگی علاقه و توجه خود را به موسیقی نشان می دهد و از دوران نوجوانی فعالیت خود را در صداوسیما و مرکز حوزه هنری استان هرمزگان آغاز می‌کند.
دوران حرفه‌ای مرحوم "ناصر عبداللهی" از سال 1374 آغاز شد و با مهاجرتش به تهران و آشنایی‌اش با استاد "محمدعلی بهمنی" موجبات همکاری وی با موسسه‌ی دارینوش را فراهم آورد که در آن دوران نقش به سزایی در بازار نشر ترانه و موسیقی پاپ ایرانی داشت، که همین آشنایی موجب انتشار آلبوم‌های "عشق است" و "دوست دارم" از همین موسسه و انتشارات شد.
پس از اختلافات ناصر با انتشارات دارینوش وی آلبوم های "بوی شرجی"، "هوای حوا" و "ماندگار" را توسط انتشارات آوای نکیسا منتشر کرد، البته که آلبوم "ماندگار" که مجموعه‌ای از بهترین قطعات وی است در زمان نبود این هنرمند جوان و تاثیرگذار موسیقی در دوران گذار موسیقی پاپ منتشر شد.
"ناصر عبداللهی" در سوم آذر ماه 1385 در بندر عباس به دلایل نامشخصی بی هوش شد او پس از 27 روز کما سرانجام در 29 آذر همان سال در بیمارستان هاشمی نژاد در سن 36 سالگی دار فانی را وداع گفت. اطرافیان و دوستان وی هنوز که هنوز است از مرگ ناصر به عنوان واقعه‌ای تلخ و دردناک و مشکوک یاد می‌کنند.
مرحوم "ناصر عبداللهی" در موسیقی و ترانه از کسی تقلید نمی کرد و صدایی بم، خاص و منحصر به فرد داشت. بیشتر ترانه‌های وی از استاد "محمدعلی بهمنی" است و توجه وی به سرزمین خود ایران و خصوصا خطه‌ی جنوب و بندرعباس و ائمه‌ی اطهار (ع) چون حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) در آثارش محسوس و قابل درک است.
"ناصر عبداللهی" در موسیقی به شدت تحت تاثیر "ابراهیم منصفی" بود و حتی در ابتدای خوانندگی اش آثاری از منصفی را بازخوانی می‌کرد.
از "ناصر عبداللهی" آثار ماندگاری چون "یادم باشد"، "کودکان خیابانی"، "سربلند"، "شیوه ی ما"، "مهر علی و زهرا"، "احمد ثانی"، "یا فاطمه"، "مهر دلبر"، "تو ای عشق"، "ماه من"، "بهت نگفتم" و "راز" به یادگار مانده است.
همکاری "پرویز پرستویی" بازیگری که در آن دوران نامش سر زبان ها افتاده بود در دو آلبوم "ناصریا" و "دوست دارم" به عنوان دکلمه از نکات جالب توجه این دو آلبوم بود.
پس از انتشار ترانه‌ی "ناصریا" منتقدان "ناصر عبداللهی" معتقد بودند که این کار یک کاور اسپانیش است و از ملودی‌های "جیپسی کینگ" کاور شده است اما خود ناصر چنین اعتقادی نداشت و معتقد بود که این کار ریتم عربی دارد ریتمی که بیش از این بارها توسط عود، دهل و دف نواخته شده اما تا کنون کسی با گیتار آن را نزده است اما "ناصر عبداللهی" این ریتم عربی را با گیتار نواخت.
ملودی ترانه ی "ناصریا" به سال 76 باز می‌گردد و شعر آن گویشی بندری، ملودی و ریتمی عربی دارد که هدف از ساخت آن اعتراض به ظلم در جهان و نیز همدردی با ستمدیدگان جهان بوده است. مضمون ترانه ی "ناصریا" بر این پایه بنا نهاده شده است که "اگر کسی قصد یاری مظلومی را داشته باشد پس از تحمل سختی بسیار و دشواری‌های این راه در پایان پیروز خواهد شد".
*ناصر عبداللهی پس از هشت سال
"ناصر عبداللهی" تاثیر بسیار بر شناخت من در موسیقی پاپ داشت و دوره‌ای که موسیقی در ایران چندان شکل درست و درمانی نداشت افرادی چون ناصر به درستی در موسیقی فعالیت می‌کردند و اینکه بگوییم خیلی از هنرمندان امروزه‌ی ما در موسیقی دلیل ستاره شدنشان همکاری با "ناصر عبداللهی" است اغراق نکرده ایم.
القصه "ناصر عبداللهی" دیر اسم و رسمی دست و پا کرد و زود هم از میان ما رفت اما عمر هنری پربار و پرکاری داشت این همه قطعه از یک خواننده با این کیفیت در یک مدت زمان کوتاه نشان از توجه و علاقه‌ی وی به موسیقی دارد اما در حال حاضر جای خالی وی در موسیقی حقیقتا حس می‌شود و اگر قرار است که صدایی بماند این صدا جایش در موسیقی بی‌کیفیت و فالش امروز ایران خالی است.
مدتی است که "نامی عبداللهی" فرزند ناصر خوانندگی را آغاز کرده و در سکوت خبری با "مهرداد نصرتی" کارهایی می‌کند حجم صدای نامی به صدای "ناصر عبداللهی" نزدیک است و امیدوارم به زودی نامی از ناصر عبداللهی دوباره بر سر زبان‌ها بیفتد.
زمانی که این یادداشت را می نوشتم بهانه ای پیش آمد تا آلبوم های ناصر را مرور کنم و در آلبوم ماندگار چشمم به نامی خورد که درگذشت وی نیز مثل "ناصریا" قصه‌ی ما بسیار رنجورم کرد با این تفاوت که ناصر را ندیده اما با نیمای وارسته‌ی "منو ببخش" ناصر عبداللهی چند باری هم کلام شده بودم.
یاد و خاطره ی هر دوی شما در قلب موسیقی پاپ ایران زنده خواهد ماند.
یادداشت از: مهدی خان محمدی
