گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران - مریم محمدی؛ داوود امیریان، متولد 1349 در شهر کرمان است، تاکنون کتاب‌های متعددی را در چند حوزه خاطره‌نویسی، ادبیات کودک‌ونوجوان، رمان، طنز، زندگی‌نامه داستانی شهدا و فیلمنامه‌نویسی منتشر کرده‌است.

او پیش از این فیلمنامه «آخرین نبرد»، «بهشت منتظر نمی‌ماند» و «نفوذی» را نوشته‌ است، اما درحال حاضر چند سالی که به‌قول خودش عطای سینما را به لقایش بخشیده‌است و کمتر در این عرصه فعالیت دارد. گفتگوی کوتاه ما را با او می‌خوانید:

ورود من به عرصه نویسندگی، به شکل کاملاً اتفاقی بود، من کتاب‌خوان حرفه‌ای بودم، درمیان سال‌های 68 و 69 بود که با کانون پرورش فکری کودکان مرتبط شدم و پس از آن همکاری خودم را با دفتر مقاومت آغاز کردم، پس از آن بود که مطالعات خود را به‌سمت حرفه‌ای شدن پیش بردم تا اینکه در سال 69، «خداحافظی با کرخه» از من به‌چاپ رسید که خاطرات جبهه بود و پس از آن « در سال 71، به‌طور ویژه وارد داستان‌نویسی شدم. 

من به دلیل استعداد شخصی‌که در طنزپردازی دارم، سعی می‌کنم تا در آثار خودم این ویژگی را بگنجانم، اساساً معتقدم نگاه طنز می‌تواند ارتباط بهتری را میان مخاطبان با آثار دفاع مقدس شکل دهد، این طور نیست که طنازی‌هایی که در داستانم به آنها اشاره می‌کنم، حاصل تخیلات و ساخته‌ی ذهن من باشد، بلکه معتقدم جبهه‌های نبرد ما مملو از شوخی‌ها و طنزهایی بود که بیان آن‌ها به شکلی هنرمندانه در خلال داستان‌هایی از دفاع مقدس، می‌تواند به اثرگذاری هرچه بیشتر این روایت‌ها کمک کند.  

به مسأله‌ای معتقدم و آن این‌است که تنها شاخه ادبیات ما که می‌تواند در دنیا سروصدایی به‌پاکند، ادبیات دفاع مقدس ماست، چرا که دفاع مقدس ما همراه با یک ایدئولوژی بود، مرام و مسلکی دینی و انسانی که درهیچ کجای دنیا وجود نداشت، نگاه انسانی حاکم بر فضای دفاع‌ مقدس ما و ورود آن به ادبیات این حوزه می‌تواند در نگاه جهانی به دفاع مقدس ایران مؤثر باشد، البته اگر تنگ‌نظری‌های گاه‌وبی‌گاه در بیان مسائل دفاع مقدس کمتر شود.

ببینید، به نظر من نیاز است تا جشنواره‌های ادبی با برنامه‌ریزی و هدفمندی بیشتر برگزار شود، داور این جشنواره‌ها باید مردم باشند، آثاری را که مردم دوست داشته‌اند و مورد اقبال عموم قرار گرفته‌اند را تبلیغ کنیم، ما جشنواره داریم به عنوان «جایزه ادبی ملی»، کدام‌یک از کتاب‌های معرفی شده آن به‌عنوان کتاب‌هایی مخاطب‌پسند معرفی شدند؟ از سوی دیگر، معتقدم تا زمانی‌که کتاب را به شکل رایگان به مردم برسانیم، مخاطب برای آنچه‌که می‌خواند هزینه نکرده باشد، ادبیات ما آن‌طور که باید پیشرفت نخواهد کرد.کتابی ماندگار است که مردم آن را با جان و دل بخواهند.

نقد کتاب باید همیشه باشد، ما نویسندگان هم مثل تمامی اقشار نیاز به آینه‌ای داریم تا کاستی‌ها و البته حسن‌های خود را ببینیم، در عرصه داستان هم نیاز به نقد وجود دارد، اما نقدی که منصفانه و به دور از غرض ورزی باشد، باید در نقد کتاب، به خود اثر نگاه کرد، به‌خاطر نویسنده و خرده‌حساب‌های شخصی، کتاب خوب مورد نقد منفی قرار نگیرد.

ممیزی کتاب باید باشد، درهمه جای دنیا وجود دارد، اما آنچه که ضرورت دارد روشنی ضوابط و قوانین در این حوزه است، نویسندگان نباید این ذهنیت را داشته باشند که معیار رد یا قبول اثر است، عدم روشنی ضوابط و حدود نهایتاً باعث خودسانسوری نویسنده خواهد شد.

خوشبختانه درمیان جوانان علاقه‌مند به ادبیات داستانی و داستان‌نویسی شاهد استعدادهای خوبی هستیم، اما متأسفانه باید بگویم آن‌طور که باید از نویسنده‌های جوان حمایت نمی‌شود، امروز خیلی از این جوانان که از داستان‌های بسیار خوبی برخوردارند، نوشته‌های خود را روی سایت‌ها منتشر می‌کنند، چرا که کمتر ناشری حاضر به سرمایه‌گذاری روی آن‌هاست، معتقدم سرمایه‌گذاری روی این جوانان مستعد، خون تازه‌ای را رگ‌های ادبیات داستانی ما جاری خواهد کرد.

الان درحال نوشتن کتابی هستم با عنوان «حمام جن زده» که برای کودک و نوجوان است، سه کتاب هم زیر چاپ دارم با عناوین «کودکستان آقا مرسل»، «عباس برادر من تویی» که مبتنی‌بر شخصیت حضرت عباس (ع) است و «حماسه آغاز می‌شود» که مربوط می‌شود به ماجرای حضور افغان‌ها و سقوط صفویه.

بله به طور کلی مخالفم که یک نویسنده تنها در یک ژانر بنویسد، سعی می‌کنم تا آثار متفاوتی را در حوزه‌های مختلف داشته باشم.

انتهای پیام/