حوزه موسیقی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ پرویز یا‌حقی در احیای هنر موسیقی اصیل و سنتی ایران و زنده کردن گوشه‌های پربار و غنی دستگاه آن سهم چشم‌گیر و بسیار مؤثری را به خود تخصیص داده بود. چرا که در اجرای موسیقی ملی، از ویلن تنها در ارکستر‌ها و کارهای دسته‌ جمعی استفاده می‌شد. اما وی توانست با استفاده از سیم‌های بم و مهجور ویلن به قدرت تأثیر و وسعت هر چه بیشتر آن بیفزاید. از شاهکار‌های دیگر این هنرمند خلاق، ساختن و اجرای چهار مضراب‌های مختلف در قطعات موسیقی ایرانی است. چیره دستی وی در هنر آهنگسازی و تنظیم ارکستر برای آهنگسازی ایرانی در طول سال‌های اخیر مؤثر‌ترین و شیواترین قطعات آهنگین خود را به یادگار گذشته است.

به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران خبرنگار موسیقی باشگاه خبرنگاران: پرویز یاحقی سال 1351 خورشیدی در تهران متولد شد.

نخستین معلم وی در موسیقی استاد حسین یاحقی بود که با پی بردن به استعداد شگفت‌ خواهر‌زاده خود علاوه بر آموزش دادن ساز ویلن آموزش‌های ویژه خود شامل پیش درآمد، چهارمضراب‌ها، آهنگ‌های ضربی، دستگاه‌های موسیقی ایرانی را تا دوره عالی به وی آموخت.

حشر و نشر پرویز نوجوان با بزرگانی چون ابوالحسن صبا، مرتضی محبوبی، علی‌اکبر شهنازی، رضا محجوبی، حسین تهرانی و مرتضی نی‌داوود که به منزل حسین یاحقی می‌آمدند، موقعیتی ویژه‌ برای وی ایجاد کرد تا دانسته‌های خود از موسیقی را عمق و غنای فزونتری بخشد.

مدتی بعد ابوالحسن صبا وی را به شاگردی پذیرفت و مدت دو سال ظرایف و دقایق موسیقی را به وی آموخت. پس از این دوره وی با معرفی استاد صبا در قامت نوازنده‌ای نوجوان به رادیو رفت و همکاری‌اش را تا 18 سالگی با این رسانه‌ ادامه داد.

از تحسین آهنگ‌های پرویز یاحقی می‌توان به تصنیف «امید دل کجایی» اشاره کرد که با صدای زنده‌یاد غلامحسین بنان اجرا شد. ارکستر نوازندگان این تصنیف نیز برخی چهره‌های نامی موسیقی ایرانی بودند. اعتبار بخشیدن به ویلن و صدادهی خاصی که از آن به عنوان ویلن ایرانی یاد می‌شود، در کار پرویز یاحقی به اوج خود رسید.

یاحقی درکی عمیق از شعر و تلفیق آن با موسیقی داشت و حاصل همکاری مشترکش با شاعرانی چون رهی معیری، تورج نگهبان، اسماعیل نواب و معینی کرمانشاهی و افزونتر از همه با بیژن ترقی، آثار ماندگاری را برای موسیقی ایرانی به جای گذاشت.

از وی تکنوازی‌های بسیاری و برنامه گل‌ها باقی مانده است که نوار آن موجود است، سبک زندگی وی بر بسیاری از نوازندگان ویلن تأثیر گذاشت که از آن جمله می‌توان سیاوش زندگانی، مجتبی میرزاده اشاره کرد. باید وی را از بی‌نظیر‌ترین نوازندگان تاریخ ایران دانست.

یاحقی در طول سال‌های فعالیت‌ هنری خود هیچگاه در راه آموزش هنرجویان موسیقی گام ننهاد و معتقد بود آموزش کار وی نیست اما بودند عاشقان و شیفتگان صدای ساز وی که با صبر و پشتکار سال‌ها در پی یادگیری راز‌های نوازندگی این  ساز رام نشدنی استاد بودند تا ذره‌ای از دریای مهارت وی را بچشند.

نوازندگانی همچون، دکتر جهانشاه برومند و شهرام خسروی و مهراب الهیاری که اینک در غیاب استاد خویش نه همانند وی ولی بسیار نزدیک به سبک وی می‌نوازند تا شاید یاد وی را اینگونه زنده نگه دارند.

در نهایت یاحقی در چند سال آخر عمر خود به علت مصدومیت در یک حادثه رانندگی پنجه چپش خرد می‌شود و دیگر قادر به نوازندگی نبود. این موضوع لطمه شدید روحی به وی وارد کرد. وی در سن 70 سالگی به علت ایست قلبی در خانه خود در تهران درگذشت.

انتهای پیام/