جیم: موسیقی و بازیگری را جدای از هم نمی‌بینم. به شکلی این هنرها مکمل هم هستند و برای هر هنری اصول و قواعدی در همه وجود دارد اما به شکل و شمایل خاص خودش ارائه می‌شود و متفاوت است. این یک اصل کلی است که در همه هنر‌ها صدق می‌کند، به طور مثال همانطور که «ریتم» در موسیقی حرف اول را می‌زند، در تمامی عرصه‌های هنری دیگر مانند خوشنویسی، هنر‌های نمایشی، هنر‌های تجسمی، هم اصل و قانون اول است و به شدت خودنمایی می‌کند.


سین: موسیقی توانسته در عرصه بازیگری شما نمود پیدا کند؟

جیم: چون ساز‌های تخصصی من ساز‌های ریتمیک هستند، به شدت در اجرا و نحوه بازی‌هایم در تئاتر و سینما کمک کرد. به نظر من دو عرصه موسیقی و بازیگری به هم پیوسته است و هر کسی که دوست دارد در این دو هنر به موفقیت برسد، به عقیده من باید سر رشته از تمامی این هنر‌ها داشته باشد. شاید آن‌ها را به صورت تخصصی دنبال نکند اما باید بداند و حوزه‌های دیگر را بشناسند.


سین: در کدام عرصه بیشتر موفق بودید یا هستید؟

جیم: قرار نیست من در همه هنر‌ها موفق باشم اما سعی خودم را کرده‌ام با نگاه مثبت و خوشبینانه به جلو حرکت کنم، خداروشکر به اندازه تلاش و وقتی که صرف کرده‌ام، ثمری که باید اتفاق بیفتد گرفته‌ام و راضی هستم. باید بگویم که هنر هیچ وقت تمام شدنی نیست و اگر خود انسان طالب و تشنه هنر باشد، همیشه جایی را دارد که بخواهد به جلو حرکت کند و با کمک خدا به موفقیت‌های روز‌افزون دست پیدا کند.

جیم: نمایش بود که من نقش یک «مطرب دوره‌گرد» را بازی می‌کردم و خوب به یاد دارم که همان سال خیلی مورد توجه تماشاگر‌ها و سینماگران قرار گرفتم، من همیشه به خاطر کار‌هایی که انجام داده‌ام، انتخاب می‌شوم و خوشبختانه این امر یکی از افتخاراتی است که به دوش می‌کشم و همیشه دلیل انتخاب و حضور من در ساخته آقای دری بود و بعد بازی در نمایش «قهوه تلخ» که از سوی ابراهیم حاتمی‌کیا دعوت به بازی در فیلم سینمایی «به رنگ ارغوان» شدم. همیشه و همه‌جا گفته‌ام، اگر تا امروز به جایی رسیده‌ام و کسی شده‌ام به خاطر پارتی بازی و زد و بند نبوده و نیست و تنها نوع کار‌ و سابقه بوده که من را تا به امروز همراهی کرده است.

جیم: «سینما، سینما است» اولین کار رسمی من در قاب تصویر و سینما بود که به پیشنهاد وحید موسویان، یکی از دوستان عزیزم که در دانشگاه همکلاسی بودیم و حالا او یکی از کارگردان‌های خوب این روز‌هاست، دعوت به پروژه «سینما، سینما است» ساخته آقای دری شدم. گویا در همان سال 74 که برای نقش یک «مطرب دوره گرد» جایزه گرفتم، بازی من را دیده و مورد تأییدشان قرار گرفته بود و همکاری بین من با آقای دری شکل گرفت.

جیم: دسته‌بندی و یا یکی کردن، آن‌ها برایم سخت است، اما از طرفی هم نمی‌خواهم جمله‌ کلیشه‌ای «همه آثارم مثل بچه‌هایم است» را بگویم، نه! در واقع تمام فیلم‌ها و صحنه‌هایی که بازی کردم به دلیل اینکه نهایت تلاش و انرژی‌ام را صرف کردم و از هیچ پلان و سکانسی به سادگی رد نشدم، برایم بسیار ارزشمند و با اهمیت است،‌ اهمیت دارد چون سعی کردم کار‌هایی را که انجام می‌دهم شبیه هم نباشد و شخصیت‌هایی را انتخاب کنم که تک بعدی نباشد و به اندازه‌ بضاعتی که در آموزه‌های درونم، انگیزه و ایمانم است انجام بدهم.

جیم: ژانر‌های روز و اجتماعی تفاوتی با سبک‌های تاریخی برای من ندارد، بلکه مهم اتفاقاتی است که قرار است انجام و دیده شود، نکته مهم و حائز اهمیت برای من فیلمنامه، نقش و گروه کارگردانی است که با او همکاری می‌کنم، هیچ ژانر‌ و سبکی برای من در اولویت نیست، البته اینکه ایفای نقش در کار‌های تاریخی به مراتب سخت‌تر از کار‌های روز است، که آن هم نقش اصلی، نوع بازی، حفظ گریم سنگین و دیالوگ‌های متفاوت و ثقیل آن را سخت‌تر می‌کند. در پروژه‌ای مانند «تبریز در مه» که نقش عباس میرزا را ایفا  کردم، حفظ گریم به آن حجم و سنگینی کار دشواری بود و همچنین خود نقش عباس میرزا که بسیار حساس و سخت بود،‌ اما با تمام این سختی‌ها شخصیت عباس میرزا، فیلمنامه خوب و همچنین گروه کارگردانی عالی من را به سمت نقش کشاند. ژانر و سبک‌ بازی برای من ملاک نیست، معیار و خط‌کشی من نقش و فیلمنامه قوی یک پروژه است.


سین: یک اتفاق شیرین؟