کیومرث کیاست یکی از هنرمندان پیشکسوت کشورمان و از پیشگامان و بنیان‌‌گذاران کاریکاتور نو در تبریز است. وی هم دوره هنرمندانی چون اردشیر محصص،کامبیز درمبخش و ... است که از سال 1352 با فعالیت در مطبوعات به عنوان طراح و کارتونیست آغاز به کار کرد و پس از آن به تصویرسازی و نقاشی ورود پیدا کرد و کم کم در کنار برگزاری نمایشگاه های مختلف به تدریس در دانشگاه ها پرداخت.

این هنرمند بعد از 26 سال نمایشگاه انفرادی را در خانه هنرمندان ایران برگزار کرده است.
 
وی در گفتگو با خبرنگار حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛  در خصوص این نمایشگاه گفت: این مجموعه در واقع مروری بر آثار من از دهه 50 تا 90 است که از هر دوره تعدادی کار انتخاب و به نمایش گذاشته شده است.
 
کیاست درباره علت این وقفه 26 ساله برای برگزاری نمایشگاه عنوان کرد: برای هنرمندان و افرادی که در شهرستان‌ها هستند مشکلات بسیاری برای برپایی نمایشگاه وجود دارد، از رفت و آمد گرفته تا هزینه‌های بالای جانبی و متأسفانه فروش کارها هم در حدی نیست که این هزینه‌ها را تأمین کند، به همین خاطر هنرمند از برگزاری نمایشگاه منصرف می‌شود. من هم به همین دلایل در این سال‌ها از نمایشگاه گذاشتن کناره‌گیری می‌کردم.
 
وی افزود: از من که بگذریم به جوان‌هایی می‌رسیم که به علت کلی از این دلایل همچنان با کلی استعداد مهجور و غریب مانده‌اند، به همین جهت این جا متولیان در مراکز مختلف چون فرهنگسراها و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی باید بیشتر  رسیدگی کنند و در برنامه‌های همیشگی خود این توجه را به هنرهای تجسمی شهرستان‌ها به خوبی بگنجاند. چون هنر تنها در تهران وجود ندارد و این مسأله باعث انحصاری شدن هنر و هنرمندان به یک شهر می‌شود.
 
در ادامه این گفتگو به سراغ سبک و ویژگی‌های کاری این هنرمند رفتیم، وی در این خصوص گفت: من ابتدا از نقاشی شروع کردم و به فکر کاریکاتور نبودم ولی کم کم شرایطی پیش آمد که به این سمت و سو رفتم و باعث شد تا تصاویری با انتقاد به شرایط جامعه و ساختار خاص اجتماعی را در قالب کاریکاتور به تصویر بکشم. شروع این سبک با الهام گرفتن از کتاب‌های آن زمان صورت گرفت و همچنین اطلاعاتی که درباره هنر اروپا داشتم نیز به این مقوله کمک زیادی کرد.
 
کیاست اضافه کرد: من همیشه زمان کشیدن کاری سعی می‌کردم آن را به گونه‌ای تصویر کنم که همیشه به روز باشد، به همین جهت هیچ وقت در کارهایم طرحی از دوران یا شخص خاصی دیده نمی‌شود و از نظر تکنیکی سعی کرده‌ام که عکس‌العمل‌ها و حرکات اجتماعی را با نمودی از آنها بکشم و سوژه‌ها بیشتر به سمت انسان محوری، و هستی‌شناسی متمایل شدند.
 
وی اظهار کرد: طبیعی است که کار من مقداری خشونت پیدا می‌کند و این به دلیل حساسیت من است، چون نمی‌توانم کشته شدن هر روزه کودکان و آدم‌ها را در اخبار ببینم و مدت‌ها است که سعی در انعکاس این پلیدی‌ها به صورت هنری و با زبان دیگری داشته‌ام، اما به طور مثال درباره این قضیه کشت و کشتار نمی‌خواهم اخبار را بکشم بلکه می‌خواهم عمیق‌تر به این موضوع بپردازم و چرای این رویدادها را به تصویر بکشم.
 
این هنرمند پیشکسوت تصریح کرد: در هر مقطع زمانی مسائل و مشکلاتی وجود داشته و دارد و من فکر می‌کردم که چطور می‌شود این مسائل را بی‌آنکه شعاری شود به صورت هنر درآوریم به همین جهت المان‌ها و نمادهایی از این مشکلات را که با عناصر زیبایی‌شناسی ترکیب شده و بر مخاطب اثر می‌گذارد، را انتخاب کردم و به تصویر کشیدم که این المان‌ها همان طور که گفتم در هر مقطعی به یک شکل است، مثل معضل تکنولوژی و فضای مجازی که مدتی است انسان‌ها را در خود غرق کرده است و من بر اساس تأثیراتی که هر موضوع روی مخاطب می‌گذارد شیوه خلق اثر را انتخاب می‌کنم.
 
کیاست درباره برداشت‌هایی که از آثار وی می‌شود، عنوان کرد: در نگاهی که به کارهای من می‌شود ابتدا نوعی بیگانه‌سازی دیده می‌شود ولی آنهایی که سواد بصری دارند کاملا متوجه منظور اثر می‌شوند. علاوه بر این من به دنبال موضوعات اجتماعی هستم و رنگ، فرم و خطوط هستند که موضوع و حس را می‌رسانند و گریزی از آنها نیست، به طور مثال پرنده‌هایی که با منحنی کشیده شده‌اند به مخاطب آرامش و خطوط شکسته حسی هیجانی را به بیننده انتقال می‌دهند.
 
وی راجع به توجه به مخاطب عام بیان کرد: مخاطب عام با کثرتی که دارد دارای جهان‌بینی و سطح سواد بصری مختلفی هستند. من همیشه تلاش کرده‌ام تا کاری را انجام دهم که همه با آن ارتباط برقرار کنند و کارم به معما تبدیل نشود و حتی کمکی برای افزایش سواد بصری بیننده باشد. در کنار این نوع تفکر هنرمندانی هستند که بسته به نوع جهان‌بینی‌شان این گروه را خیلی در نظر نمی‌گیرند و فردیت و درونیات خود را نشان می‌دهند مثل اکسپرسیونیست‌ها که کارهای خیلی از آنها نیز ارزشمند است ولی من سعی کرده‌ام علاوه بر به تصویر کشیدن دنیای خودم با پرداختن به فیگوراتیوهای انسانی در قالب اشکال مختلف با مخاطب نیز ارتباط برقرار کنم.
 
این کاریکاتوریست در پایان با اشاره به توجه نامطلوب به هنرمندان تجسمی خاطرنشان کرد: هنرمندان این عرصه از جنبه‌های زیادی مشکل دارند، که یکی از مهم‌ترین آنها بیمه و حمایت‌های مالی است و باید بسیار بیشتر از این به آنها رسیدگی شود. من باز هم می‌گویم جوانان به عنوان گنجینه‌های ارزشمند پشتوانه این کشور هستند و باید خیلی بیشتر هوای آنها را داشت تا از نظر اقتصادی هم بتوانند برای مملکت سود برسانند. همان طور که امروزه صدها بنگاه و مغازه و ... وجود دارد، باید فکری اساسی و گسترده به حال هنرمندان شود تا برای ادامه انگیزه داشته باشند. اصلا چه قدر در مقابل مراکز مذکور به هنرمند و مراکز هنری فکر کرده‌ایم؟! من از بانیان و متولیان باز هم تقاضا می‌کنم که بیشتر این جوانان و هنرمندان را ببینند.
 


انتهای پیام/