كاربرد همه تكنیك‌های شاعری در شعر نوجوان هیچ ضرورتی ندارد
ما برای سرودن شعر نوجوان می‌توانیم تنها با استفاده از دو تكنیك شاعری، خلق اثر كنیم، به این شرط كه این تكنیك‌ها خوش بنشینند؛ اول «ایهام» و دوم «بیان استعاری».
به گزارش حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ کمال شفیعی، شاعر كودك و نوجوان و پژوهشگر ادبیات، در خصوص ادبیات نوجوان گفت: سن نوجوانی به لحاظ روان‌شناسی دوره گذار است. وقتی با نوجوان گفتوگو می‌كنید دوست دارد شتاب داشته باشد و تا آخرش هم تخت گاز برود.
وی ادامه داد: نوجوانی سن عجله و سن شتاب و هیجان و شور است. این سن زمان شكل‌گیری است و تفكرات نوجوانان در این مرحله خلی آنی است.
این شاعر كودك و نوجوان افزود: یك هنرمند باید این مولفه‌ها را با یك درك صریح بیامیزد. دركی كه در یك آن نوجوان را به تفكر وادار كند و در یك لحظه مطلبی را به او القا كند. این در نقاشی و تصویرگری و عكاسی هست، در ادبیات هم همین‌طور است.
شفیعی اظهار كرد: هنرمند و نویسنده‌ای كه می‌خواهد برای نوجوانان اثری خلق كند اول باید روان‌شناسی نوجوان امروز را بداند. دوم باید با مفاهیمی كه نوجوان امروز با آن سر و كار دارد آشنا شود و سوم اینكه بداند نوجوان شتاب دارد و باید اثری بر مبنای این شتاب برای او خلق كند.
وی گفت: در خلق اثر برای نوجوان نمی‌توانید مثل كودك دست بر تخیل صرف بزنید، چون نوجوان احساس می‌كند كه شما او را جدی نگرفته‌اید، مثلا در یك قصه منظوم نمی‌توانید شعر ساده‌ای برای او بگویید؛ زیرا او این را كاملا حس می‌كند كه فضای شعر كودكانه است. پس باید مفاهیمی متعالی‌تر را برایش طرح كنید كه دغدغه آن را داشته باشد.
شفیعی توضیح داد: مثلا نوجوانان بیشترین سوالات را درباره مقولاتی چون مرگ دارند. سوالات مهمی درباره عشق دارند. در همین سن است كه بیشترین دوستی‌ها و قهرها را دارند، بیشترین پرستیژسازی‌ها و كلاس گذاشتن‌ها و... را دارند. این‌ها همه نشان از ویژگی منحصر به فرد دوره نوجوانی دارد و ما نمی‌توانیم آن‌ها را كودك به حساب بیاوریم.
وی با بیان اینكه در این سن نوجوان براری نخستین بار وارد پذیرش نقش اجتماعی می‌شود، گفت: در اولین بارها نوجوان شروع می‌كند لباس هایش را اتو می‌زند، موهایش را ژل می‌زند و... . در چنین شرایطی ما نه می‌توانیم او را یك كودك بپنداریم و نه می‌توانیم او را یك بزرگ‌سال فرض كنیم.
شفیعی افزود: در شعر نه می‌توانیم بیش از حد برای او ساده‌سازی كنیم و نه مثل شعر بزرگ‌سال كه خیلی جاها را سپیدنویسی می‌كنیم و مفاهیم را پشت سر هم می‌آوریم برایش شعر بگوییم. باید شعرما مختص سن نوجوان باشد.
این شاعر كودك و نوجوان گفت: ما برای سرودن شعر برای نوجوان می‌توانیم با استفاده از دو تكنیك شاعری خلق اثر كنیم، به این شرط كه این تكنیك ها خوش بنشینند؛ اول «ایهام» و دوم «بیان استعاری».
وی در پایان گفت: با این دو تكنیك می‌توانیم شعر را از ورطه كودكانه بیرون بكشیم و اثر نوجوانانه خلق كنیم. توجه به این نكته ضروری است كه لازم نیست همه تكنیك هایی كه در شعر یاد گرفته‌ایم و با آن‌ها برای بزرگ‌سالان شعر می‌گوییم را بیاوریم و تصور كنیم شعر نوجوان گفته‌ایم. استفاده از همه تكنیك‌های شاعری برای سرودن شعر نوجوان اصلا نیاز نیست، بلكه با یك یا دو تكنیك می‌توان شعر خوبی برای نوجوانان گفت.
انتهای پیام/
