دغدغه روزگار در شعر فارسی ما دغدغه نوع بشر بوده است
هنگامی که همه شاعران بزرگ از «من» سخن می‌گویند، «من» آن‌ها شخصی نیست.
قادر طراوت‌پور، شاعر در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ با اشاره به حضور درد بشریت در شعر فارسی از دوره رودکی، سپس فردوسی، سعدی، حافظ و مولانا تا زمان صائب، بیدل و حزین لاهیجی تا روزگار عصر مشروطیت و انقلاب اسلامی به عنوان انسانی دردمند و مسئول گفت: حافظ از یک «من» در شعر خود سخن می‌گوید که آن من، رنج کشیده و در غربت افتاده روزگار است. دغدغه روزگار در شعر فارسی ما دغدغه نوع بشر بوده است. این مسئله به صورت شکلی در تمام ادبیات ایران وجود دارد.
وی افزود: هنگامی که همه شاعران بزرگ ایران از من سخن می‌گویند، من آن‌ها شخصی نیست. بلکه من انسانی دردمند روزگار و همه روزگاران است. این ریشه در آموزه دینی ما با نوع نگرش فارسی زبانان و ایرانیان به هم نوعان خود در کره زمین دارد. در هر صورت فارسی‌زبانان فقط به فکر خود نبوده‌اند بلکه تا جایی که توانسته‌اند منظورشان را از من، بشریت خاص آورده‌اند. در دوره پس از انقلاب اسلامی نیز به دلیل آنکه انقلاب اسلامی دغدغه مستضعفان جهان را در آرمان‌های خود پروراند و شعارهایی متناسب با آرمان‌های بشریت مظلوم از استعمار و استبداد سر داد، به تبع آن شعرهای شاعران انقلاب اسلامی نیز به سمت و سویی متناسب با آرمان‌های انقلاب جاری شد.
این شاعر با اشاره به آنکه شاعر دوره انقلاب از رنج مردم آمریکای جنوبی، سوریه، عراق، افغانستان، میانمار و یمن سخن می‌گوید، اظهار داشت: ضرورت پرداختن به مسائل بین‌المللی از آنجا ناشی می‌شود که شعر انقلاب همچون انقلاب خود را یک پدیده جهانی می‌داند و خود را در برابر مستضعفان و بشریت مورد استثمار مسئول می‌شمارد. از همین روی شاعران انقلاب اسلامی بخشی از دیوان خود را به صلح‌خواهی، مبارزه با استکبار، آرمانگرایی، اتحاد مستضعفان، مبارزه با تهاجم فرهنگی و مسائل این چنینی اختصاص می دهند.
انتهای پیام/
