علیرضا اسفندیاری شاعر و نمایشنامه‌نویس در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ گفت: هر چند که مخاطب نقش مهمی در روند رو به رشد هر هنری دارد اما این را هم نباید نادیده گرفت که اگر اثری خاص و خلاقیت لازم را در زمان خودش داشته باشد، موفقیت و ماندگاری خواهد یافت.

با این وجود هنر نوشتاری ما مظلوم است و بازدهی کمی دارد؛ هر چند که همه از کمبود متن خوب در سینما و تئاتر گله می کنند اما همیشه کمترین درآمد برای همین نویسنده است. نویسنده کسی است که قرار است کارگردان، بازیگر و کلا همه عوامل زاده تخیل و احساس او را به روی صحنه ببرند اما همیشه چه از لحاظ مادی و چه از لحاظ معنوی حقوق او از باقی عوامل کمتر است؛ این یعنی هنر نوشتاری ما جدی گرفته نمی شود.

نویسنده «مکالمه غیر حضوری» و مجموعه شعر «جایی حوالی باران» در پاسخ به این سوال که چرا درصد نمایشنامه‌های ترجمه بیش از نمایشنامه‌های داخلی است، تصریح کرد: هر چند که کارهای کلاسیک بدنه هر هنری علی الخصوص نمایشنامه‌نویسی است اما شاید علت آن را باید در عدم تمرکز و خلاقیت بر روی آثار تولیدی جستجو کرد. در واقع شاید ما دیگر حوصله آن را نداریم که ساعت‌ها، روزها و یا سال ها با خودمان کلنجار برویم تا یک اثر فوق العاده را خلق کنیم و ترجیح می‌دهیم تنها با صرف یکی دو هفته وقت و اعمال تغییرات، یک نمایشنامه فرنگی دهان پرکن را به روی صحنه ببریم.

این نویسنده در پایان خاطرنشان کرد: هنر نوشتاری زاویه‌های پنهان و دوست داشتنی دارد؛ تبدیل احساس و درونیات یک فرد به متن و در شکل خاص آن به صورت نمایشنامه حال و هوای خاص خود را می طلبد. اینکه همراه با تماشاگران در سالن بنشینی و احساس درونی‌ات را به شکل یک نمایشنامه ببینی، قطعا یک لذت بی نهایت وصف نشدنی است. اما برای نویسنده بودن ابتدا باید به احساسات خودمان توجه کنیم و این را بدانیم که بهتر است سبک خودمان را داشته باشیم تا اینکه یک کپی‌کار از کارهای دیگر شویم و نکته بسیار مهم اینکه شاید مطالعه در آموختن هنرهای دیگر تاثیرگذار باشد اما قطعا در هنر نوشتاری مطالعه نقش بسیار مهم و مستقیم دارد. پس بهتر است با دقت و وسواس بیشتری بخوانیم تا بتوانیم بهتر بنویسیم.



انتهای پیام/