محمدرضا میاهی‌ کارشناس ارشد شهرسازی‌ در گفت و گو با خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛ اظهار کرد: سالمندی یکی از مراحل سنی است که طبق تعاریف سازمان بهداشت جهانی به دوره سنی ۶۰ سالگی به بعد اطلاق می‌شود و در این سن نیازمند ملاحظات خاص سلامت، معابر شهری و سایر موارد هستیم تا بتوانیم شاهد کیفیت زندگی در این گروه سنی باشیم.

وی ادامه داد: به گفته متخصصین در سال‌های آینده ایران شاهد بحران سالمندی خواهد بود و این بحران در سال ۱۴۲۰ به اوج خود می‌رسد و تا ۲۴ سال آینده باید بسیاری از مداخلات سلامت، روان، فضاسازی شهری و اجتماعی برای این گروه‌ها در نظر گرفته شود.

میاهی افزود: در پدیده سالمندی کاهش تدریجی توانایی یک فرد در سازگاری با محیط اتفاق می‌افتد که منجر به از دست دادن توانایی عملکردی وی می‌شود و استقلال فرد کاهش می‌یابد بنابراین انتظار می‌رود سالمندان در مقابل آسیب‌های محیطی و استرس‌های درونی حساس‌تر باشند و بطور کلی توانایی زیستن آن‌ها در مقایسه با میانسالان و جوانان کاهش می‌یابد.

وی تصرح کرد: فضاسازی مناسب و استانداردسازی خانه تا فضای شهری از موضوعاتی است که سازمان بهداشت جهانی به آن پرداخته است و تاکنون ۲۳ کشور جزو کمیته شهر دوستدار سالمند هستند که ما نیز در صدد آموزش‌هایی برای مخاطبان قشر سالمند هستیم تا با توجه به اسناد تدوین شده سازمان بهداشت جهانی و تجارب کشورهایی که با بحران سالمندی آشنا هستند دستاوردهایی را برای برنامه‌ریزی ارائه کنیم.

میاهی ادامه داد: موضوع اصلی کشور برای برنامه‌ریزی سالمندی است که در این راستا متولیان سلامت، عرصه‌های اجتماعی، بهزیستی و سایر نهادهای متولی باید با آموزش مناسب به کارشناسان خود در صدد ارتقاء کیفیت زندگی این گروه از هموطنانمان در جامعه باشد.

وی ارگونومی سالمندان را از موضوعات مهم در توانمندسازی این قشر برشمرد و افزود: اگر امروز در خصوص سالمندی برنامه‌ریزی نشود در آینده شاهد بحران عظیمی خواهیم بود و کیفیت زندگی قشر عظیمی از جامعه تهدید می‌شود.

وی یادآور شد: موضوع سالمندی نیازمند مشارکت بین رشته‌ای و نهادهای گوناگون است تا همگی با هم در صدد ارتقاء کیفیت سالمندان کشور باشیم و از این سرمایه‌های عظیم در تصمیم‌گیری‌ها و مدیریت بهره‌مند شویم.

انتهای پیام/