محمدتقی فکورزاده شاعر، در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص شعر و ادب فارسی گفت: از آغاز جهان که شعر شروع شد تا امروز روز شعر و ادب است. یک روز را به نام استاد شهریار روز شعر و ادب گذاشتند؛ درحالی که سعدی، حافظ و مولانا هم در ادبیات ما  هستند. این اسم گذاری فقط به این دلیل است که شاعران خودشان را در یک جا نشان دهند.

وی در خصوص تغییر و تحول شعر در چند ساله اخیر بیان کرد: تغییر و تحول در شعر زیاد  بوده است؛ چون جوان ها به هیچ عنوان قاعده شعر را نمی‌دانند. به دنبال آنچه که رفته اند، شعر نو و سپید است. حتی اگر به شکل شعر امروز یا آنچه خوانده می شود نگاه کنید، می بینید این آثار نثر است، شعر نیست. شعر نیمایی یک مقدار وزن و قافیه دارد ولی شعری که امروز جوان ها می گویند، شعر نیست. بلکه نثر  آن، نثر ادبی است که به آن قطعه ادبی می گوییم.

این شاعر با اشاره به اینکه هم اکنون مجموعه مکاشفات قطعه های ادبی و ترجمه هایم را جمع آوری می کنم اما امکان انتشار آن را به دلیل هزینه‌های بالا ندارم، اظهار کرد: اگر حتی شکل اثری شبیه شعر نباشد، نمی توان آن را شعر نامید؛ بلکه یک نثر است. بعضی از این نثرها بی‌معنا هستند. آقای شاملو این مصیبت را بر سر جوان ها آورد. در محفلی بودم که شاملو و دوستش حضور داشتند. شاملو گفت من وزن را از شعر می‌گیرم و دوستش گفت من معنا را از شعر می گیرم. در نهایت کار آنها چیزی شد که اکنون در شعر می بینیم.

فکور زاده ادامه داد: شاعر با شعر و هنر شعر به دنیا می آید. نیچه می گوید موسیقی هنر اول است؛ چون در آلمان شعر جایگاهی ندارد. در کشور ما از میان هشت هنری که وجود دارد، تنها شعر هنر است. به دلیل اینکه شاعر نمی رود سر کلاس بنشیند تا شعر گفتن یاد بگیرد اما هنرهای دیگر به افراد آموزش داده می شود.

وی افزود: شاعر راستین مثل سعدی، حافظ و مولانا عاشق است. سه شاعر به نام های یغما خشتمال، ژولیده نیشابوری و فریاد نیشابوری بیشتر از سه کلاس سواد ندارند؛ اما در شعرهای آن ها معانی عمیق وجود دارد. آفریدگار هستی شاعر را ذاتاً شاعر می آفریند.

فکورزاده با اشاره به تاثیر شاعر بودن بر زندگی اش تصریح کرد: شعر بر من تاثیر روحی گذاشته است و بزرگترین تاثیرات را در وجودم گذاشت. برای 1200 دانشجو و هنرجو در فرهنگسراها تدریس کردم. درحالی که هفت تا هشت بیماری صعب العلاج دارم؛ اما روحیه ام بسیار شاد و خوب است. وقتی در انجمن های ادبی با دوستان دیگرم روبرو می شوم، به محض آنکه در آنجا حاضر می شوم به من احترام زیادی می گذارند. این نشان می دهد که شعرم را درک کرده اند.

انتهای پیام/