میر جلال الدین کزازی شاهنامه پژوه، در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان در خصوص خطر از بین رفتن زبان فارسی گفت: اینکه شما می گویید در جای خود بیم و پروایی است سنجیده که می‌باید به آن اندیشید؛ اما به کاربرد زبان باز می گردد. زبان پارسی از سرشت و ساختاری برخوردار است که کوبه ها، آسیب ها و گزندها را برمی‌تابد اما این برتافتن به گونه ای نیست که زبان را یک سر به بیراهی و تباهی بیفکند و دچار بیاورد. آزمون های تاریخی بر ما به استواری آشکار می‌دارند که زبان پارسی زبانی سخت جان است. اما این نکته هم در جای خود درست است که زبان پارسی در این روزگار با هماوردی ستیزه جوی، گزند رسان و زیان زن روبروست که هرگز در گذشته همانندی نداشته است.

وی افزود: در گذشته اگر کژی و لغزش و نابهنجاری و آسیبی در زبان پدید آمد روزگاری دراز می بایست می گذشت تا در زبان به گونه ای فراگیر پدیدار شود؛ اما امروز این لغزش، این بیراهگی، این نابهنجاری به یاری رسانه ها در زمانی بسیار کوتاه گرایشی شگفت آور می یابد. لغزشی که به زبان آن گوینده رفته است، پس از چند روز از زبان کوه نشینی در دهستانی دور شنیده می تواند شد. با این همه نشانه هایی هست که مایه امیدواری است. ایرانیان در این زمان از دید من بیش از هر زمانی دیگر به زبانشان می اندیشند و از دگرگونی و آسیب آن بیمناکند.

این پژوهشگر ادبی با اشاره به اینکه آن بیمی که شما مانند بسیاری دیگر از ایرانیان دارید، می انگارم به گونه ای، به کاربردی از زبان فارسی بازمی گردد که در رسانه ها روایی دارد؛ بیان کرد: به ویژه پیامک هایی که جوانان ایرانی برای یکدیگر می فرستند، می تواند در کوتاه زمان زیان بار باشد اما من بر آنم که گزند ساختاری و بنیادین به زبان پارسی نخواهد زد. کما بیش داستان همین است؛ اما این سخن بدان معنا نیست که نباید به زبان پارسی یاری رسانید. این زبان بی اندام که در پیامک ها به کاربرده می شود، برآمده از شتابی است که پیام دهنده دارد. او می‌‌خواهد بیشترین پیام را با کمترین واژه ها به دیگری برساند. اگر جوان ایرانی به درستی و به بسندگی با زبان پارسی آشنا باشد، نیازی به این شگردهای زیان بار در کوتاه نویسی نخواهد داشت.

این شاهنامه پژوه با اشاره به اینکه در گذشته پیام را به یاری کبوتر به دیگری می رسانیدند، اظهار داشت: پیداست توان کبوتر اندک است. نمی‌تواند طوماری گران سنگ را از جایی به جایی ببرد. پس پیام به ناچار می باید بسیار کوتاه باشدو  در چند واژه گنجانیده شود؛ هنری که دبیر به معنای نویسنده و منشی هنگامی که پیامی را می خواستند به کسی برسانند می بایست به آن آراسته باشند. اگر بخش دبیران را در کتاب چهارمقاله بخوانید نمونه های نغز هنری و شگفت آور از کوتاه سخنی را در آن خواهید یافت. نارسایی، نا بهنجاری، کژی و کاستی در اینگونه پیام ها به زبان پارسی بازنمی گردد؛ به پارسی زبانان بازمی گردد.

کزازی در پایان گفت: می باید جوانان ایرانی را از دبستان به گونه ای که می سزد و می شاید، با زبان پارسی آشنایی داد تا آنان در آینده بتوانند این زبان را بدان سان که می سزد  به کاربگیرند.

انتهای پیام/