به گزارش خبرنگار  سیاست خارجی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، زمانی که میان دو دولت مشکل و یا تنشی بوجود می آید، کشورهایی هستند که برای میانجی گری اعلام آمادگی می کنند که اینگونه دولت ها عموما وجهه ای صلح طلب در صحنه بین المللی دارند ( یا به دست خواهند آورد) و به علاوه، مورد قبول هر دو کشور درگیر تنش هستند.

به طور عمده دو روش حل اختلافات بین المللی رایج است، نخست مساعی جمیله و دوم میانجیگری؛ در این گفت و گو نگاهی کوتاه بر مزایای میانجیگری و اهداف این کشورهای خواهیم داشت.

نوذر شفیعی کارشناس مسائل بین الملل در گفت و گو با خبرنگار  سیاست خارجی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، درباره میانجیگری در حقوق بین الملل گفت: زمانی که اختلافی بین دو دولت بروز می کند، برخی کشورها در چارچوب راه حل های سیاسی و از دو راه میانجیگری و مساعی جمیله تلاش می‌کنند برای حل اختلافلت پادرمیانی کنند.

وی در ادامه درباره تفاوت «مساعی جمیله» و «میانجیگری» توضیح داد: تفاوت «مساعی جمیله» و «میانجیگری» در این است که در میانجیگری یک کشور همراه با پیشنهاد، طرح و برنامه برای وساطت بین دولت ها وارد می شود اما در مساعی جمیله هدف این است که کشورهای درگیر تنش را به خویشتن داری وادار کرده و آنها را به حل مشکلاتشان از طریق مذاکره تشویق کنند.

شفیعی با بیان اینکه کشورهای متفاوتی می‌توانند نقش «میانجی» را ایفا کنند، اظهار کرد: در این زمینه کشورهایی موفق هستند که مورد قبول هر دو دولت درگیر باشند. برای مثال عمان و عراق، که برای میانجیگری میان تهران- واشنگتن اعلام آمادگی کرده اند، عموما کشورهای مورد قبول ایران و آمریکا هستند.

میانجیگری، نوعی پرستیژ و افتخار ملی برای کشور وساطت کننده است

این کارشناس مسائل بین الملل در مورد دست آوردهایی که نصیب کشور میانجی می‌شود، اظهار کرد: اولین دست‎‌ آورد میانجی شدن نوعی افتخار ملی و پرستیژ برای کشور وساطت کننده است، دوم اینکه به لحاظ سیاسی توجه افکار عمومی به آن کشور جلب شده و از نظر سیاسی هم آن کشور احساس نقش آفرینی سیاسی در یک منطقه و یا گوشه ای از جهان را دارد. نکته سوم این است که ذهنیت مثبتی نسبت به آن کشور در روابطش با کشورهای درگیر حاصل می شود، به این صورت که کشور وساطت کننده می تواند در مناسبت های اقتصادی و سیاسی آن دو کشور جایگاه برجسته ای بدست بیاورد.

وی در پاسخ به این سوال که آیا جامعه بین الملل امتیاز ویژه ای برای این کشورها در نظر می گیرد یا خیر، خاطرنشان کرد: کشورهای میانجی به دنبال گرفتن امتیاز بین المللی نیستند بلکه به دنبال پرستیژ بین المللی هستند؛ به طور مثال اگر سوییس، پاکستان، عمان و ... در روابط میان تهران- واشنگتن میانجیگری کنند، به دنبال این نیستند که جامعه بین المللی امتیاز خاصی به آنها بدهد بلکه به دنبال حل یک مشکل، کسب جایگاه و اعتبار در روابط بین الملل هستند.

کشور میانجی از وقوع یک بحران جلوگیری می‌کند

شفیعی در ادامه اظهار کرد: بنابراین هر کشوری که در مسیر حل بحران های موجود در جامعه بین الملل گام برمی دارند، ، عموما  با دیدی مثبت نگریسته می شوند، زیرا از وقوع یک بحران جلوگیری می‌کنند و به نظر من همانگونه که سایر کشورهای جهان برای اینگونه دولت ها احترام قائل هستند، دولت های درگیر هم باید برای چنین کشوری که با  حسن نیت پادرمیانی کرده است احترام قائل باشند.

این کارشناس مسائل بین الملل با اشاره به اینکه با توجه به اینکه کشورهای درگیر برای شرکت در نشست های کشور میانجی باید هزینه های متفاوتی برای اسکان و اسکورت خود پرداخت کنند، تاکید کرد: کشورهایی که برای مذاکره اعلام آمادگی می کنند عموما نیازی به درآمد ارزی حاصل از میانجیگری ندارند.

انتهای پیام/