به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره ملک یا تبارک شصت و هفتمین سوره قرآن است و در جزء بیست و نهم آن قرار دارد.

این سوره را به این دلیل «ملک» و «تبارک» نامگذاری کرده اند که این دو واژه در نخستین آیه این سوره آمده است.

تبارک به معنای صدور برکات بسیار زیاد از ناحیه خداوند است. نام‌های مانعه (جلوگیری کننده)، واقیه (نگه‌دارنده)، منجیه (نجات دهنده) و منّاعه (بسیار بازدارنده) هم به این سوره نسبت داده شده است.

علت این نامگذاری‌ها را حفظ قاریان و عاملان به سوره ملک از عذاب قبر و نجات از آتش دوزخ دانسته‌اند که در روایات به آن‌ها اشاره شده است.

در روایتی از پیامبر (ص) آمده: هر کس در شب سوره ملک را قرائت کند، اجری مانند احیای شب قدر را خواهد داشت و سوره ملک از طرف قاری و صاحب این سوره در روز قیامت مجادله می‌کند و برای او طلب آمرزش و مغفرت می‌کند.

همچنین امام باقر (ع) درباره فضیلت تلاوت این سوره می‌فرماید: سوره ملک مانع از عذاب قبر می‌شود؛ من پس از نماز عشاء خود به حالت نشسته آن را قرائت می‌کنم و پدرم امام سجاد (ع) در شب و روز این سوره را قرائت می‌کرد.

فایل صوتی تلاوت سوره ملک با صدای عباس امام جمعه

متن سوره ملک همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

تَبَارَ‌کَ الَّذِی بِیَدِهِ الْمُلْکُ وَ هُوَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿١﴾

بزرگوار و خجسته است آنکه فرمانروایى به دست اوست و او بر هر چیزى تواناست (۱)

الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیَاةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا ۚ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْغَفُورُ ﴿٢﴾

همانکه مرگ و زندگى را پدید آورد تا شما را بیازماید که کدامتان نیکوکارترید و اوست ارجمند آمرزنده (۲)

الَّذِی خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا ۖ مَّا تَرَ‌ىٰ فِی خَلْقِ الرَّ‌حْمَـٰنِ مِن تَفَاوُتٍ ۖ فَارْ‌جِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرَ‌ىٰ مِن فُطُورٍ ﴿٣﴾

همان که هفت آسمان را طبقه طبقه بیافرید. در آفرینش آن خداى بخشایشگر هیچ گونه اختلاف و تفاوتى نمى‌بینى بازبنگر، آیا خلل و نقصانى مى‌بینى؟ (۳)

ثُمَّ ارْ‌جِعِ الْبَصَرَ کَرَّ‌تَیْنِ یَنقَلِبْ إِلَیْکَ الْبَصَرُ خَاسِئًا وَ هُوَ حَسِیرٌ ﴿٤﴾

باز دوباره بنگر تا نگاهت زبون و درمانده به سویت بازگردد (۴)

وَ لَقَدْ زَیَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْیَا بِمَصَابِیحَ وَ جَعَلْنَاهَا رُ‌جُومًا لِّلشَّیَاطِینِ ۖ وَ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابَ السَّعِیرِ ﴿٥﴾

و در حقیقت آسمان دنیا را با چراغهایى زینت دادیم و آن را مایه طرد شیاطین  قواى مزاحم گردانیدیم و براى آن‌ها عذاب آتش فروزان آماده کرده‌ایم (۵)

وَ لِلَّذِینَ کَفَرُ‌وا بِرَ‌بِّهِمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ ۖ وَ بِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿٦﴾

و کسانى که به پروردگارشان انکار آوردند عذاب آتش جهنم خواهند داشت و چه بد سرانجامى است (۶)

إِذَا أُلْقُوا فِیهَا سَمِعُوا لَهَا شَهِیقًا وَ هِیَ تَفُورُ ﴿٧﴾

چون در آنجا افکنده شوند از آن خروشى مى‌شنوند در حالى که مى‌جوشد (۷)

تَکَادُ تَمَیَّزُ مِنَ الْغَیْظِ ۖ کُلَّمَا أُلْقِیَ فِیهَا فَوْجٌ سَأَلَهُمْ خَزَنَتُهَا أَلَمْ یَأْتِکُمْ نَذِیرٌ ﴿٨﴾

نزدیک است که از خشم شکافته شود هر بار که گروهى در آن افکنده شوند نگاهبانان آن از ایشان پرسند: مگر شما را هشدار دهنده‌اى نیامد؟ (۸)

قَالُوا بَلَىٰ قَدْ جَاءَنَا نَذِیرٌ فَکَذَّبْنَا وَ قُلْنَا مَا نَزَّلَ اللَّـهُ مِن شَیْءٍ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِی ضَلَالٍ کَبِیرٍ ﴿٩﴾

گویند: چرا هشدار دهنده‌اى به سوى ما آمد ولى تکذیب کردیم و گفتیم: خدا چیزى فرو نفرستاده است شما جز در گمراهى بزرگ نیستید (۹)

وَ قَالُوا لَوْ کُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا کُنَّا فِی أَصْحَابِ السَّعِیرِ ﴿١٠﴾

و گویند: اگر شنیده و پذیرفته بودیم یا تعقل کرده بودیم در میان دوزخیان نبودیم (۱۰)

فَاعْتَرَ‌فُوا بِذَنبِهِمْ فَسُحْقًا لِّأَصْحَابِ السَّعِیرِ ﴿١١﴾

پس به گناه خود اقرار مى‌کنند؛ و مرگ باد بر اهل جهنم (۱۱)

إِنَّ الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَ‌بَّهُم بِالْغَیْبِ لَهُم مَّغْفِرَ‌ةٌ وَ أَجْرٌ کَبِیرٌ ﴿١٢﴾

کسانى که در نهان از پروردگارشان مى‌ترسند آنان را آمرزش و پاداشى بزرگ خواهد بود (۱۲)

وَ أَسِرُّ‌وا قَوْلَکُمْ أَوِ اجْهَرُ‌وا بِهِ ۖ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿١٣﴾

و اگر سخن خود را پنهان دارید یا آشکارش نمایید در حقیقت وى به راز دل‌ها آگاه است (۱۳)

أَلَا یَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَ هُوَ اللَّطِیفُ الْخَبِیرُ ﴿١٤﴾

آیا کسى که آفریده است نمى‌داند؟ با اینکه او خود باریک بین آگاه است (۱۴)

هُوَ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْ‌ضَ ذَلُولًا فَامْشُوا فِی مَنَاکِبِهَا وَ کُلُوا مِن رِّ‌زْقِهِ ۖ وَ إِلَیْهِ النُّشُورُ ﴿١٥﴾

اوست کسى که زمین را براى شما رام گردانید پس در فراخناى آن رهسپار شوید و از روزى خدا بخورید و رستاخیز به سوى اوست (۱۵)

أَأَمِنتُم مَّن فِی السَّمَاءِ أَن یَخْسِفَ بِکُمُ الْأَرْ‌ضَ فَإِذَا هِیَ تَمُورُ ﴿١٦﴾

آیا از آن کس که در آسمان است ایمن شده‌اید که شما را در زمین فرو برد پس بناگاه زمین به تپیدن افتد؟ (۱۶)

أَمْ أَمِنتُم مَّن فِی السَّمَاءِ أَن یُرْ‌سِلَ عَلَیْکُمْ حَاصِبًا ۖ فَسَتَعْلَمُونَ کَیْفَ نَذِیرِ ﴿١٧﴾

یا از آن کس که در آسمان است ایمن شده‌اید که بر سر شما تندبادى از سنگریزه فرو فرستد؟ پس به زودى خواهید دانست که بیم دادن من چگونه است (۱۷)

وَ لَقَدْ کَذَّبَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿١٨﴾

و پیش از آنان نیز کسانى به تکذیب پرداختند پس عذاب من چگونه بود؟ (۱۸)

أَوَلَمْ یَرَ‌وْا إِلَى الطَّیْرِ فَوْقَهُمْ صَافَّاتٍ وَ یَقْبِضْنَ ۚ مَا یُمْسِکُهُنَّ إِلَّا الرَّ‌حْمَـٰنُ ۚ إِنَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ بَصِیرٌ ﴿١٩﴾

آیا در بالاى سرشان به پرندگان ننگریسته‌اند که گاه بال مى‌گسترند و گاه بال مى‌آنند؟ جز خداى رحمان کسى آن‌ها را نگاه نمى‌دارد او به هر چیزى بیناست (۱۹)

أَمَّنْ هَـٰذَا الَّذِی هُوَ جُندٌ لَّکُمْ یَنصُرُ‌کُم مِّن دُونِ الرَّ‌حْمَـٰنِ ۚ إِنِ الْکَافِرُ‌ونَ إِلَّا فِی غُرُ‌ورٍ ﴿٢٠﴾

یا آن کسى که خود براى شما چون سپاهى است که یاریتان مى‌کند جز خداى رحمان کیست؟ کافران جز گرفتار فریب نیستند (۲۰)

أَمَّنْ هَـٰذَا الَّذِی یَرْ‌زُقُکُمْ إِنْ أَمْسَکَ رِ‌زْقَهُ ۚ بَل لَّجُّوا فِی عُتُوٍّ وَنُفُورٍ ﴿٢١﴾

یا کیست آن که به شما روزى دهد اگر خدا روزى خود را از شما باز دارد؟ نه بلکه در سرکشى و نفرت پافشارى کردند (۲۱)

أَفَمَن یَمْشِی مُکِبًّا عَلَىٰ وَجْهِهِ أَهْدَىٰ أَمَّن یَمْشِی سَوِیًّا عَلَىٰ صِرَ‌اطٍ مُّسْتَقِیمٍ ﴿٢٢﴾

پس آیا آن کس که نگونسار راه مى‌پیماید هدایت یافته‌تر است یا آن کس که ایستاده بر راه راست مى‌رود؟ (۲۲)

قُلْ هُوَ الَّذِی أَنشَأَکُمْ وَ جَعَلَ لَکُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصَارَ وَ الْأَفْئِدَةَ ۖ قَلِیلًا مَّا تَشْکُرُ‌ونَ ﴿٢٣﴾

بگو: اوست آن کس که شما را پدید آورده و براى شما گوش و دیدگان و دل‌ها آفریده استچه کم سپاسگزارید (۲۳)

قُلْ هُوَ الَّذِی ذَرَ‌أَکُمْ فِی الْأَرْ‌ضِ وَ إِلَیْهِ تُحْشَرُ‌ونَ ﴿٢٤﴾

بگو: اوست که شما را در زمین پراکنده کرده و به نزد اوست کهگرد آورده خواهید شد(۲۴)

وَ یَقُولُونَ مَتَىٰ هَـٰذَا الْوَعْدُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿٢٥﴾

 و مى‌گویند:اگر راست مى‌گویید این وعده کى خواهد بود  (۲۵)

قُلْ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِندَ اللَّـهِ وَ إِنَّمَا أَنَا نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿٢٦﴾

 بگو: علم آن فقط پیش خداست و من صرفا هشدار دهنده‌اى آشکارم (۲۶)

فَلَمَّا رَ‌أَوْهُ زُلْفَةً سِیئَتْ وُجُوهُ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا وَ قِیلَ هَـٰذَا الَّذِی کُنتُم بِهِ تَدَّعُونَ ﴿٢٧﴾

 و آنگاه که آن لحظه موعود را نزدیک ببینند چهره‌هاى کسانى که کافر شده‌اند در هم رود، و گفته شود این است همان چیزى که آن را فرا مى‌خواندید(۲۷)

قُلْ أَرَ‌أَیْتُمْ إِنْ أَهْلَکَنِیَ اللَّـهُ وَ مَن مَّعِیَ أَوْ رَ‌حِمَنَا فَمَن یُجِیرُ الْکَافِرِ‌ینَ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿٢٨﴾

بگو:به من خبر دهید اگر خدا مرا و هر که را با من است هلاک کند یا ما را مورد رحمت قرار دهد چه کسى کافران را از عذابى پر درد پناه خواهد داد (۲۸)

قُلْ هُوَ الرَّ‌حْمَـٰنُ آمَنَّا بِهِ وَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْنَا ۖ فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿٢٩﴾

بگو:اوست خداى بخشایشگر به او ایمان آوردیم و بر او توکل کردیم و به زودى خواهید دانست چه کسى است که خود در گمراهى آشکارى است (۲۹)

قُلْ أَرَ‌أَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُ کُمْ غَوْرً‌ا فَمَن یَأْتِیکُم بِمَاءٍ مَّعِینٍ ﴿٣٠﴾

بگو: به من خبر دهید اگر آب آشامیدنى شما به زمین فرو رود چه کسى آب روان برایتان خواهد آورد (۳۰)

انتهای پیام/