به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،  گاهی به دنبال زمین خوردن، گاهی بلند کردن و حمل یک کیسه خرید سنگین، گاهی یک پرتاب شدید و ناگهانی و گاهی پس از یک دوره فعالیت بدنی سخت شانه‌درد سراغ شما می‌آید. بعد از مدتی دارودرمانی وقتی درد کم نمی‌شود و فعالیت‌های شخصی و حرفه‌ای محدود می‌شود، به پزشک مراجعه می‌کنید و اینجاست که پس از معاینه و احتمالا تهیه ام‌آرآی، تشخیص پارگی عضلات چرخاننده سر شانه یا روتاتورکاف، شما را دچار نگرانی و تشویش می‌کند.

بیشتربخوانید

• عواملی که زنگ خطر پارگی تاندون شانه را به صدا در می‌آورند

آیا ضربه و بلند کردن باعث این پارگی شده یا عوامل دیگری دخالت دارند؟ افرادی که به دیابت یا اختلالات غده تیروئید دچارند بسیار مستعد فرسودگی و ریش‌ریش شدن این تاندون هستند.

در صورتی که پارگی وسیع نباشد، فیزیوتراپی و تقویت سایر عضلات ثبات‌دهنده کتف و شانه همراه با لیزردرمانی و انجام تکنیک‌های دستی بهترین روش است. اما وقتی پارگی وسیع باشد و فعالیت‌های بیمار دچار اختلال شده و درد غیرقابل کنترل، امان او را بریده باشد، راهی جز جراحی ترمیم این تاندون باقی نمی‌ماند. این جراحی که به دو روش آرتروسکوپیک و باز انجام می‌شود، آینده‌ای روشن برای انجام فعالیت‌های ورزشی و سنگین را برای بیمار ترسیم می‌کند. ترمیم تاندون به روش آرتروسکوپی تنها با ایجاد سه یا چهار سوراخ در روی شانه صورت می‌گیرد و به علت کوچک بودن محل جراحی، دوران بهبود و بازتوانی کوتاه‌تری خواهد داشت.

اما این که سه ماه بعد از عمل زمان نیاز است تا بیمار به زندگی روزمره بازگردد و شش ماه طول می‌کشد تا او بتواند فعالیت‌های ورزشی خود را آغاز کند واقعیتی غیرقابل انکار است. فیزیوتراپیست در این مدت، دامنه حرکتی، توانایی و عملکرد شانه بیمار را به حال اول برمی‌گرداند. در دو ماه اول یک‌بالش زیر بازو قرار می‌گیرد تا مانع از اعمال وزن اندام فوقانی به شانه شود و این فشار را به تنه انتقال می‌دهد تا تاندون ترمیم‌شده فرصت جوش خوردن و قوی شدن داشته باشد. در فیزیوتراپی از آنجا که در روز‌های اول دست باید روی بالش و به گردن آویزان باشد، بیمار تنها تمرین‌های خم و راست کردن انگشتان، مچ و آرنج را انجام می‌دهد و چرخش ساعد را تمرین می‌کند.

این تمرین‌ها با بهبود گردش خون اندام مانع تورم در مفاصل پایین‌تر و خشکی و محدودیت آن‌ها خواهد شد. آنچه مهم است این‌که درد، علامت قابل توجهی در این زمان نیست و چه‌بسا در هفته‌های اول با بیشتر شدن دامنه حرکتی مفصل، درد افزایش یابد. استفاده از یخ و دارو‌های مسکن راه‌حل این مشکل است و موضوع نگران‌کننده‌ای نیست. از هفته چهارم بیمار در فیزیوتراپی اسلینگ و بالش را باز می‌کند و فیزیوتراپیست خود شروع به انجام حرکات بالا آوردن و چرخش شانه‌ها می‌کند. این پیشرفت تدریجی تمرینات زیر نظر فیزیوتراپیست تضمین‌کننده نتیجه ایده‌آل جراحی و بازگشت بیمار به فعالیت‌های شغلی و ورزشی بین چهار تا شش ماه پس از جراحی است.

منبع: روزنامه جام جم

انتهای پیام/