به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، نداشتن تعادل ممکن است دلایلی از جمله آسیب عروق خونی کوچک در مغز و کاهش توانایی درک موقعیت داشته باشد. برخی از بیماری‌ها مانند پارکینسون، سکته مغزی یا بیماری آلزایمر هم باعث می‌شوند توانایی ایستادن روی یک پا را از دست بدهید. یائسگی یا افسردگی هم ممکن است از دلایل دیگر باشند.

تحقیقات نشان داده که توانایی افراد برای ایستادن روی یک پا نشان‌دهنده میزان سالم بودن آن‌ها است و بهتر شدن در ایستادن روی یک پا به‌صورت بالقوه ممکن است به‌تناسب اندام بینجامد و طول عمر را زیاد کند.

شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد ایستادن روی هر پا برای یک دقیقه سه بار در روز می‌تواند در افراد بالای ۷۰ سال به بهبود تراکم معدنی استخوان ران کمک کند. تراکم معدنی قوی‌تر استخوان ران به این معنا است که اگر زمین بخورید احتمال شکستگی کمتر است.

توانایی ایستادن روی یک پا با افزایش سطح فعالیت بدنی و کاهش خطر زمین خوردن مرتبط است و با کیفیت و طول عمر نیز ارتباط دارد.

حدود ۳۷٫۳ میلیون مورد از زمین خوردن‌ها در طول یک سال در سراسر جهان آن‌قدر شدید است که نیاز به مراقبت پزشکی دارد.

در بریتانیا یک نفر از هر ۳ بزرگ‌سال بالای ۶۵ سال و یک نفر و نیم از افراد بالای ۸۰ سال حداقل یک‌بار در سال زمین می‌خورند.

جالب است بدانید بارداری، یائسگی، برخی از دیگر بیماری‌ها حتی بازنشستگی نیز می‌توانند قدرت و تعادل و توانایی ما را در راست ایستادن تغییر دهند و این امر بیشتر به این دلیل است که این موارد بر توانایی و انگیزه ما برای انجام فعالیت‌های بدنی منظم تأثیر می‌گذارند.

نشستن یا دراز کشیدن در بیداری، صرف‌نظر از میزان فعالیت بدنی متوسط یا شدید، گاهی موجب کاهش قدرت عضلات، خطر زمین خوردن و کاهش عملکرد بدنی می‌شود. افرادی که به مدت طولانی می‌نشینند بیشتر در معرض ابتلا به دیابت نوع ۲، افزایش قطر دور کمر و چاقی هستند.

چرا ایستادن روی یک پا اهمیت دارد؟

داده‌ها نشان می‌دهند که زمان ایستادن روی یک پا برای مردان و زنان در سنین مختلف تغییر می‌کند.

بدن انسان در حالت ایستاده ذاتاً ناپایدار است. برای کودک انسان دو سال زمان لازم است تا به حدی از تطبیق برسد که بتواند خودش را روی دو پا نگه دارد.

ما انسان‌ها هنگامی‌که از سلامت کامل برخوردار هستیم، بر سیستم عصبی مرکزی و محیطی خود تکیه می‌کنیم تا تمام اطلاعاتی که از حواس تعادل یعنی چشم‌ها، گوش‌های داخلی و بازخورد از ماهیچه‌ها و مفاصل به دست می‌آید را ادغام کنیم. سپس ماهیچه‌های مناسب پا، مچ پا، ساق پا، عضلات مرکزی و گاهی حتی ماهیچه‌های بازو‌ها را در زمان مناسب به کار می‌گیریم تا تنظیمات لازم را در وضعیت خود برای قائم ماندن انجام دهیم.

هرچه فعالیت بدنی ما بیشتر باشد احتمال داشتن تعادل مناسب ما نیز بیشتر خواهد بود و البته مزایای فیزیکی، روانی و اجتماعی وسیع‌تر فعالیت بدنی منظم به‌خوبی شناخته شده است. حالت خمیده بدن ایستادن روی یک پا را دشوارتر می‌کند.

آیا باید ایستادن روی یک پا را شروع کنم؟

شما می‌توانید توانایی خود را برای ایستادن روی یک پا در هر سنی افزایش دهید و تعادل خود را بهبود ببخشید. اگر دارای بیماری عصبی هستید این امر چالش‌برانگیزتر خواهد بود، اما مطالعات نشان داده است که پس از ورزش در بسیاری از شرایط تعادل بهبودیافته و در بسیاری موارد دیگر زمین خوردن را کاهش می‌دهد.

ایستادن روی یک پا با چشمان بسته می‌تواند بسیار چالش‌برانگیز باشد. این حرکت، اما ارزش تمرین کردن را دارد، زیرا به تعادل ما در طولانی‌مدت کمک می‌کند و خطر زمین خوردن را کاهش می‌دهد. با چشمان باز بدن تنبل می‌شود و بر بینایی تکیه می‌کند تا به حفظ تعادل خود کمک کند. اگر بینایی را حذف کنید، دیگر حواس بهتر کار خواهند کرد.

در مقایسه با ایستادن روی یک پا با چشمان باز، اکثر مردم با چشمان بسته این کار را برای مدت کوتاه‌تری می‌توانند انجام دهند؛ اما با گذشت زمان پیشرفت خواهید کرد.

منبع: همشهری آنلاین

انتهای پیام/