به گزارش خبرنگار  باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از theguardian، مطالعات جدید نشان می‌دهد که لمور‌های آوازخوان حسی کاملاً انسانی از ریتم دارند. صدای ایندری‌ها شبیه «رها شدن گوله‌ها» است، اما ضربان  آن‌ها اولین موردی است که در پستانداران غیرانسانی شناسایی می‌شود. گوش‌های کرکی، نگاهی نافذ و میل به تک همسری دارند. اما معلوم شد که ایندریس همان گونه بزرگ و در معرض خطر انقراض لمور ویژگی جالب‌تری نیز دارد؛ حس غیرمنتظره‌ای از ریتم است. ایندری به خاطر آواز متمایز خود معروف است و غالباً با اعضای خانواده خود آهنگی را به صورت دوئت یا همخوان اجرا می‌کنند که صدا‌هایی از غرش تا ناله را به همراه دارد.

اکنون دانشمندان می‌گویند که آهنگ‌های ۳۹ ایندری را که در جنگل‌های بارانی ماداگاسکار زندگی می‌کنند، تجزیه و تحلیل کرده‌اند که نشان می‌دهد مانند انسان‌ها این موجودات از ریتم‌های طبقه‌بندی‌شده برای خواندن آهنگ استفاده می‌کنند. این ریتم‌ها اساساً الگو‌های متمایز و قابل پیش بینی فواصل بین شروع نت‌ها هستند. به عنوان مثال در یک ریتم ۱:۱، تمام فواصل زمانی مساوی هستند، در حالی که ریتم ۱:۲ دو برابر ریتم‌های قبل یا بعد است، مانند ابتدای We Will Rock You by Queen.

دکتر آندریا راویگنانی از موسسه روانشناسی ماکس پلانک گفت: " الگو‌ها کاملاً قابل پیش‌بینی هستند، زیرا نت بعدی یا یک واحد یا دو واحد کامل و بعد از نت قبلی خواهد آمد." در حالی که ریتم‌های ۱:۱ قبلاً در برخی از پرندگان آوازخوان شناسایی شده بود، این تیم می‌گویند که نتایج آن‌ها اولین بار است که ریتم‌های طبقه بندی شده در یک پستاندار غیر انسانی را نشان می‌دهد. این تیم با همکاری محققانی از دانشگاه تورین و با مطالعه آهنگ‌های ۲۰ گروه ایندری که معمولاً در دوئت‌های زن و مرد و در یک دوره ۱۲ ساله ضبط شده‌اند، به کشف خود دست یافتند.

آهنگ‌های لمور‌ها با چه دسته از ریتم ها تطابق دارند؟

نتایج نشان می‌دهد که آهنگ‌های لمور‌ها با دو دسته ریتمیک شامل یک ریتم ۱:۱، شبیه به سرعت مترونوم و یک ریتم ۱:۲ مطابقت داشتند. علاوه بر این، آن‌ها دریافتند که وقتی ایندریس می‌خواند، به تدریج سرعت خود را کاهش می‌دهد که در موسیقی به عنوان ریتاداندو توصیف می‌شود. ریتم‌های طبقه بندی شده در ایندریس نر و ماده شناسایی شده، اما سرعت آن‌ها متفاوت است. راویگنانی معتقد است که ریتم‌ها به عنوان راهی برای خودنمایی یک جنس به دیگری تکامل نیافته است. همچنین به نظر او شاید در گونه ما نیز ریتم تحت فشار انتخاب جنس مخالف تکامل نیافته باشد، بلکه بیشتر برای اهداف پیوند گروهی باشد.

زمان زندگی آخرین جد مشترک انسان و ایندریس

تصور می‌شود آخرین جد مشترک انسان و ایندریس ۷۷.۵ میلیون سال پیش زندگی می‌کرده است. با این حال، به نظر می‌رسد ظرفیت آواز خواندن و این دسته بندی‌های ریتمیک در پستانداران بسیار نادر باشد. بعید است که این صفت از اجداد مشترک منتقل شده باشند. در عوض، این ویژگی به طور مستقل و احتمالاً برای کمک به هماهنگی، پردازش و یادگیری بالقوه آهنگ در میان گونه‌های آوازخوان ظاهر شده است.

بیشتر بخوانید

• استخوان های رئیس جنگل استرالیا کشف شد!

انتهای پیام/