محققان پیشنهاد کردند که کاهش وزن ممکن است به کُند کردن روند پیشرفت بیماری کمک کند.

ام اس یک بیماری خودایمنی است که سیستم عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. می‌تواند باعث ناتوانی دائمی یا حتی مرگ شود و هیچ درمانی برای آن وجود ندارد. علائم معمولاً در دهه ۳۰ یا ۴۰ سالگی شروع می‌شوند.

محققان دانشگاه مونستر داده‌های مربوط به ۱۰۶۶ بیمار مبتلا به ام‌اس عودکننده و فروکش‌کننده را که در یک مطالعه سراسری ام‌اس در آلمان شرکت کرده بودند، جمع‌آوری کردند.

زمانی که ام اس آن‌ها تشخیص داده شد، ۱۵ درصد از بیماران چاق بودند؛ یعنی BMI آن‌ها ۳۰ یا بالاتر بود. تقریباً ۷ درصد نیز از دیابت نوع ۲ یا فشار خون بالا رنج می‌بردند؛ شرایطی که با چاقی مرتبط است. محققان سطح ناتوانی شرکت کنندگان را هر دو سال یک بار در مدت شش سال بررسی کردند.

اگرچه بیماران چاق در طول مطالعه میزان عود یا آسیب عصبی بیشتری نداشتند؛ اما در زمان تشخیص ناتوانی بیشتری داشتند. محققان دریافتند که سطح ناتوانی آن‌ها سریعتر از افرادی که چاق نبودند، پیشرفت کرد.

بیماران چاق در کمتر از ۱۲ ماه به سطح بالاتری از وضعیت ناتوانی گسترده رسیدند؛ در حالی که برای افرادی که چاق نبودند این مدت نزدیک به ۱۸ ماه بود. محققان دریافتند بیماران مبتلا به چاقی بیش از دو برابر بیشتر احتمال دارد که در طول شش سال به این سطح بالاتر از ناتوانی برسند، صرف نظر از این که با چه دارو‌هایی درمان شده اند.