با آغاز شکل گیری کیهان، شمارش معکوس برای فرآیندی شروع شد که در نهایت شرایط مناسب برای پیدایش حیات در سیاره زمین را ایجاد کرد.

۱. همه چیز از ۱۳.۷ میلیارد سال پیش شروع شد

تصور می‌شود که جهان در حدود ۱۳.۷ میلیارد سال پیش، در طی "بیگ بنگ" آغاز شده است. ما نمی‌توانیم مطمئن باشیم که دقیقاً چه زمانی این اتفاق افتاده است، اما می‌دانیم که کیهان قدیمی‌تر از ۱۳.۵ میلیارد سال و جوان‌تر از ۱۴ میلیارد سال است.

مأموریت‌های فضایی مختلف تخمین‌های کمی متفاوت در مورد سن کیهان ارائه داده‌اند. بر اساس داده‌های جمع آوری شده توسط ماموریت پلانک آژانس فضایی اروپا بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۳، سن جهان حدود ۱۳.۸۲ میلیارد سال برآورد شده است.

تخمین دیگر بر اساس مشاهدات تلسکوپ کیهان شناسی آتاکاما در شیلی است که قدمت کیهان را ۱۳.۷۷ میلیارد سال نشان می‌دهد.

۲. اتم‌ها حدود ۳۸۰۰۰۰ میلیون سال پس از "بیگ بنگ" شکل گرفتند

گمان می‌رود ذرات سبک‌تر زیراتمی مانند کوارک‌ها، الکترون‌ها و نوترون‌ها حدود ۱۰ تا ۶ ثانیه پس از انفجار بزرگ شروع به تشکیل‌شدن کرده‌اند. با این حال، دما هنوز بسیار بالا بوده است.

با این حال، اندکی پس از ۱۰ تا ۶ ثانیه، فیزیکدانان معتقدند که جهان به اندازه کافی سرد شده تا پروتون‌ها و نوترون‌ها شروع به شکل گیری کنند.

پس از آن، هیچ چیز واقعاً هیجان انگیزی تا ۳۸۰۰۰۰ میلیون سال بعد اتفاق نیفتاد. در همان زمان، اتم اصلی، هیدروژن، شروع به تشکیل کرد. تقریباً در همان زمان، برخی از عناصر با هم ترکیب شدند و اتم‌های هلیوم را تشکیل دادند.

۳. نور‌ها نیز در همان زمان پخش شدند

با شروع شکل‌گیری اتم‌ها، انرژی به شکل نور آزاد شد و چیزی را ایجاد کرد که امروزه «پس‌زمینه مایکروویو کیهانی» نامیده می‌شود، به گونه‌ای که جذب الکترون‌های آزاد، باعث شفافیت و روشن شدن جهان شد. قبل از این اتفاق، جهان تاریک بود؛ زیرا الکترون‌های آزاد، نور (فوتون) را پراکنده می‌کردند.

حدود ۴۰۰ میلیون سال پس از "بیگ بنگ"، جهان از به اصطلاح "عصر تاریک" خارج شد. در طول این زمان، که به‌طور دقیق‌تر «عصر یونیزه‌شدن مجدد» نامیده می‌شود، جهان یک فاز پویا را طی کرد که تصور می‌شود تا زمانی که کیهان حدود یک میلیارد سال سن داشته باشد، ادامه داشته است. با این حال، مشاهدات اخیر نشان می‌دهند که یونیزه شدن مجدد ممکن است بسیار سریعتر از آنچه دانشمندان قبلاً تصور می‌کردند، رخ داده باشد.

در این دوره، خوشه‌های گازی به اندازه‌ای متراکم شدند که اولین ستاره‌ها و کهکشان‌ها را تشکیل دادند. تشعشعات فرابنفش حاصل از این رویداد‌های پرانرژی، بیشتر گاز هیدروژن خنثی در اطراف را حذف و نابود کرد.

۴. مشاهده اولین ستاره‌های اولیه

ستاره متوشالح که HD ۱۴۰۲۸۳ نیز نامیده می‌شود، قدیمی‌ترین ستاره جهان است. این ستاره در فاصله ۱۹۰.۱ سال نوری از زمین در صورت فلکی ترازو، نزدیک مرز اوفیوچوس در کهکشان راه شیری قرار دارد.

تخمین زده می‌شود که متوشالح بیش از ۱۳ میلیارد سال سن داشته باشد که نزدیک به سن جهان است. با این حال، سن دقیق آن همچنان نامشخص است.

۵. کشف دو کهکشان که پس از انفجار بزرگ شکل گرفتند

در جولای سال ۲۰۲۱، تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) تصویری از کهکشانی به نام GLASS-z ۱۳ گرفت که تصور می‌شود حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیون سال پس از انفجار بزرگ شکل گرفته است.

تلسکوپ فضایی جیمز وب همچنین یک کهکشان بسیار اولیه دیگر به نام GLASS-z ۱۱ را پیدا کرد. این تحقیق بر اساس جرم یک میلیارد خورشید ادعا می‌کند که هر دو کهکشان باید ۵۰۰ میلیون سال قدمت داشته باشند.

۶. کهکشان ما گذشته‌ای متلاطم دارد

اعتقاد بر این است که کهکشان راه شیری زمانی شکل گرفته است که ابر‌های عظیم گاز و غبار تحت نیروی گرانش جمع شده اند. اعتقاد بر این است که شکل گیری کهکشان ما با تشکیل یک هاله کروی آغاز شد. کمی بعد، یک دیسک روشن و متراکم ظاهر شد.

با این حال، تحقیقات اخیر همچنین نشان می‌دهند که همه چیز به این سادگی نبوده است. ترکیب آن ممکن است بسیار متلاطم بوده باشد و از جمله بسیاری از برخورد‌ها و ادغام با کهکشان‌های کوچکتر را شاهد بوده است.

داده‌های رصدخانه فضایی گایا نشان می‌دهد که برخی از قدیمی‌ترین ستاره‌هایی که انتظار می‌رود در هاله این کهکشان پیدا شوند، در حال حاضر در دیسک وجود دارند. این نشان می‌دهد که تاریخچه حرکت ستاره‌ها و شکل گیری کهکشان‌ها پیچیده‌تر از آن چیزی است که قبلا تصور می‌شد.

نتایج نشان می‌دهند که کهکشان راه شیری از سکون فاصله زیادی دارد و طی میلیارد‌ها سال تکامل یافت و از طریق فعل و انفعالات گرانشی و ادغام با دیگر منظومه‌های ستاره‌ای شکل گرفت. به گفته برخی از ستاره شناسان، کهکشان راه شیری و کهکشان "همسایه" آندرومدا حدود ۵ میلیارد سال آینده با هم برخورد خواهند کرد.

۷. همه چیز به مرگی سرد و ناشایسته یا کاملاً برعکس ختم خواهد شد

بر اساس شواهد فعلی، "یخ زدگی بزرگ" یا "مرگ گرمایی" احتمالا محتمل‌ترین سناریو برای پایان جهان است. جهان ممکن است به طور نامحدود به انبساط خود ادامه دهد و در نهایت به حالت حداکثر آنتروپی (نزدیک شدن به دمای صفر مطلق) برسد.

در این نقطه، با تمام شدن بیشتر گازها، ستارگان از شکل گیری متوقف می‌شوند، ستاره‌های موجود می‌سوزند و سیاهچاله‌ها از طریق آن چه "تابش هاوکینگ" نامیده می‌شود، تبخیر می‌شوند. این اتفاق منجر به نیستی سرد و سیاه می‌شود.

با این حال، یکی دیگر از نظریه ها می‌گوید که جهان ممکن است انبساط خود را معکوس کند و به حالت داغی و متراکم سقوط کند. این اتفاق می‌تواند به یک انفجار بزرگ دیگر منجر شود و همه چیز دوباره آغاز شود.

اگرچه این نظریه‌ها جالب هستند، اما ما هرگز به طور قطع نمی‌دانیم که چه اتفاقی خواهد افتاد؛ زیرا گونه‌های بشر تا آن زمان ممکن است مدت زیادی باشد که از بین رفته اند.

منبع:Intertainingengineering