رضا مهدوی، کارشناس موسیقی، پژوهشگر و منتقد، در رادیو فرهنگ درمورد تصویب سند ملی موسیقی گفت: سند دار بودن هر چیزی مطرح است. یعنی وقتی شما ملکی را به صورت سند منگوله دار در اختیار دارید خیالتان راحت است که آن ملک برای شماست و کسی نمی تواند به آن دست اندازی کند و صاحب آن هستید و  می دانید چگونه آن را توسعه دهید و هر روز شکیل ترش کنید. بنابراین، موسیقی هم، هنری است که سابقه چند هزارساله ای در کشور دارد و ایران فرهنگی آن زمان، موسیقی خود را به خیلی از کشورها گسترش داده است و امروز، دیگر صاحب آن نیست.

این کارشناس موسیقی با اشاره به ضرورت سند ملی موسیقی تصریح کرد: در حقیقت، مدت زیادی از گذشته تاکنون، برای سند دار کردن این نوع هنرها به ویژه موسیقی فکر نشده بود. این در حالی است که موسیقی شرایط نادر و خاصی در کشور ما دارد و به همین خاطر، می طلبید که به شکل اساسی به موسیقی فکر شود و بزرگان قوم، این میراث معنوی کشور را با توجه به قومیت های مختلف در ایران ساماندهی کنند چراکه در هیچ کجای دنیا چنین ویژگی و تنوعی وجود ندارد و حقیقتاً منحصر است. از اینرو، این موضوع نیازمند بود که روی کاغذ بیاید و ضمانت اجرایی داشته باشد و در عمل بتواند ثابت کند که موسیقیدانان در حفظ و سلامت می توانند از موسیقی کشور خود صیانت کنند و آن را به فرا مرزها توسعه دهند و در زبان پارسی، این موسیقی می تواند در نوع کلام ها، شعرها، ترانه ها، آهنگسازی ها موثر واقع شود. زیرا موسیقی با گسترش کمّی و کیفی از نظر دانشگاهی و آموزش های آکادمیک در دوران بعد از انقلاب و پژوهش های صورت گرفته روبرو بوده است و در همین راستا، تألیفات و ترجمه هایی داریم که همه این ها نیازمند تصویب سریع سند ملی موسیقی بوده اند تا بنیان های اصیل موسیقی کشور را محکم تر کنند و ستون گذاری ها به گونه ای باشند که افق به آینده به سمتی برود تا بتوانیم جایگاه واقعی موسیقی ایران را به جهان نشان دهیم. 

مهدوی مطرح کرد: با کمال تأسف، خیلی از فرنگی ها چه در شرق و چه در غرب، موسیقی ایران را شعبه ای از موسیقی عرب و ترک می دانند و این موضوع باید اصلاح شود و امیدوار هستیم سند ملی موسیقی کشور به حدی راهگشا باشد که موسیقی ما از طریق دولت، آهنگسازان، موسیقیدانان و خواننده ها و اهالی فن آن به دیگر کشورها فرستاده شود و در جشنواره های بین المللی موسیقی حضور موثری داشته باشد و در ایران هم، جشنواره بین المللی موسیقی به قدری قدرتمند باشد که همه متقاضی حضور در آن باشند.

این کارشناس موسیقی افزود: همه موارد ذکر شده مُبیّن این است که نگاه حاکمیتی از بالادستی به موسیقی از روی درستی و شناخت عمیق است ولی یک امّایی دارد و آن هم این است که چنین آئین نامه ای، بعدها در کارگروه ها چگونه عملیاتی می شود؟ زیرا ما قانون خوب داریم اما وقتی اجرای خوب نداشته باشیم این قانون می تواند خدشه دار شود.