بر اثر بمباران شیمیایی سردشت، بیش از یکصد نفر شهید و افزون بر هفت‌هزار نفر مسموم و مصدوم شدند؛ از میان مصدومان نیز تا کنون حدود 150 تن شهید شده‌اند و دیگر مجروحان این جنایت هولناک، اکنون با گذشت 26 سال، هم‌چنان زجر می‌کشند، به سرفه‌های مرگبار دچارند و هر از گاهی نیز بر اثر جراحات و عوارض آن، به جمع قربانیان ابدی این جنایت می‌پیوندند.

طبق آمارهای رسمی از شهر 12000 نفری آن زمان سردشت، 8025 نفر یعنی دو سوم جمعیت آن و نیز کسانی از روستاهای اطراف که در شهر حضور داشتند، شهید و یا مصدوم شدند.
هر چند که مظلومیت این شهر قبل از حلبچه اتفاق افتاد، اما آن طور که باید در مجامع بین‌المللی انعکاس نیافته و جهانیان به درد و رنج مجروحان و بازماندگان این جنایت پی نبرده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند.

هنوز تأمین‌کنندگان مواد شیمیایی برای رژیم بعث در محکمه عدالت حاضر نشده‌اند. محاکمه عاملان و حامیان این جنایت هولناک می‌تواند مرهمی هرچند ناچیز بر زخم تاول‌های خردل مدعیان حقوق انسان و انسانیت باشد؛ کسانی که وقتی محموله‌های ارسالی آنها به عراق توقیف می‌شد، ارزش انسان را تا پایین‌ترین حد فرو می‌آوردند و می‌گفتند مواد اولیه حشره‌کش به عراق فرستاده‌ایم!