به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران هامون از سه دریاچه کوچک تشکیل شده که در زمان وفور آب به هم متصل می شوند، امروز اما خبری از این پهنه آبی نیست، خشکسالی، مدیریت ناصحیح آب در بخش کشاورزی و تامین نشدن حقابه دریاچه از سوی افغانستان، دست به دست هم داده اند و دریاچه را روز به روز به مرگ نزدیک تر می کنند.
فراکسیونی هم در مجلس تشکیل شده به نام فراکسیون نجات دریاچه هامون. عمرش کمتر از یک ماه است و قرار است اعضای این فراکسیون، با همفکری محیط زیستی ها و وزارت نیرویی ها چاره یی بیندیشند و فکری به حال مردم سیستان و بلوچستان کنند تا شاهد این حجم از مهاجرت از منطقه نباشند.
سیدباقر حسینی که نماینده زابل، هیرمند و زهک و رییس این فراکسیون است از برنامه هایی می گوید که قرار است با رایزنی با نهادهای مربوطه، هامون را نجات دهد، او هدف از تشکیل فراکسیون نجات را اعلام زنگ خطری برای خشکی دریاچه هامون می داند و به «اعتماد» می گوید: «هدف ما این بود که با کمک نمایندگان مجلس راهکاری برای احیای تالاب های کشور به ویژه هامون بیابیم، سیستان توفان های 120 روزه دارد که با خشک شدن هامون شدت گرفته، ماسه های بادی و شن های روان از داخل دریاچه بلند می شوند و برخی مواقع حتی خانه های مردم زیر این حجم از شن و ماسه محصور می شود».
او همچنین از بیماری های ریوی سخن می گوید که داد مردم منطقه را درآورده، بیماری هایی که نفرین دریاچه خشک برایشان به بار آورده است.چاله های طبیعی بزرگی در فاصله کیلومتری شهر زابل و کیلومتری زهک، در کنار روستای قلعه نوی قرار دارند به نام «چاه نیمه» با گنجایش 700 میلیون متر مکعب که چیزی شبیه دریاچه مصنوعی شده اند. سیلاب که می آید آب در این مخازن جمع می شوند و در مواقع کم آبی، آب شرب و قسمتی از آب کشاورزی سیستان را تامین می کنند.
حسینی به «چاه نیمه» های منطقه سیستان اشاره می کند و از طرح پایلوت محیط زیست درباره استفاده از آنها می گوید: «قرار بر این شده است که سازمان محیط زیست با استفاده از مخازن چاه نیمه هایی که در این بخش از کشور وجود دارند، حدود 60 میلیون متر مکعب از این آب را به دریاچه هدایت و بخشی از آن را احیا کند، اما مشکل کار در این است که مشکل شن های روان دریاچه در قسمت شمالی آن است و این طرح قرار است در قسمت جنوب غربی دریاچه اتفاق بیفتد، از این رو نمی توانند تاثیری که درباره بادهای شنی می خواهیم، بگیریم.»اما بخشی از دریاچه هم با خاکریزهای مرزبانی پوشیده شده، خاکریزهایی برای کنترل مرز. اما نکته در اینجاست که دقیقا خاکریزها در جایی سر از زمین بیرون آورده اند که آب مورد نیاز دریاچه باید وارد خاک ایران شود.
حسینی از درخواست فراکسیون برای برداشتن این مانع در مسیر ورودی آب به دریاچه سخن می گوید. همچنین از نامه یی به روحانی که عوارض خشکیدن 15 ساله دریاچه را به او گوشزد کرده است و درخواست تشکیل کارگروهی همانند آنچه برای ارومیه درنظر گرفته شده است را دارد.
    حقابه هامون از افغانستان 820 میلیون مترمکعب است، حقابه یی که از نگاه رییس سیستانی فراکسیون، در مقایسه با حجم 5 میلیارد مترمکعبی دریاچه، آنقدری نیست که بتواند فرآیند احیا را پیش ببرد، نظری که محمد درویش، کارشناس و فعال این حوزه با آن مخالف است و حقابه را راهگشای حل مساله هامون می داند. حسینی از مذاکراتش با وزارت امورخارجه می گوید و از وزیر همیشه در سفر این وزارتخانه. محمد درویش معتقد است برای تامین آب دریاچه، نیاز به حقابه طرف افغان داریم، حقابه یی که معادل آورد سالانه زاینده رود است.
 درویش در این باره گفته است : «چاه نیمه هایی که در این منطقه زده شده است، تعدادش زیاد شد، آنقدر که در حال حاضر 4 چاه نیمه در این منطقه داریم، چاه نیمه هایی با حجم یک و نیم میلیارد متر مکعب، که به جای اینکه آب را به دریاچه هدایت کنند درون خود نگه می دارند و آب تبخیر می شود.
او به حقابه افغانستان و تعهدنامه منعقد شده در سال 1351 اشاره می کند و می گوید: «برای هامون که در حال از بین رفتن است، سالی 850 میلیون مترمکعب آب، خیلی هم قابل توجه است. در شرایط فعلی که امریکایی ها برای حل معضل زیست محیطی منطقه اعلام آمادگی کرده اند بهترین فرصت است که مشکل سیاسی منطقه حل شود، دیپلماسی محیط زیست اینجا قرار است به داد هامون برسد، چه خشک شدن دریاچه امریکایی های آن سوی مرز افغانستان را هم دچار مشکل ریزگردها کرده است.»
او با پیشنهاد برق مجانی به همسایه شرقی می گوید: «ما می توانیم با پیشنهاد برق مجانی به افغانستان، حقابه هامون را بگیریم، ما به راحتی می توانیم برق افغانستان را که کشوری صنعتی هم نیست، تامین کنیم.»چند روز پیش در منطقه خشک هامون، بحرانی محیط زیستی پیش آمد، بحرانی از سوی پلیکان های مهاجر که از سیبری به هوای نشستن و چند روزی آساییدن بر هامون آمده بودند، ایجاد شد. دریاچه را که خشک دیدند، به خانه های روستاییان رفتند و همه در آنجا فرود آمدند. اینها را احمدعلی کیخا، معاون محیط طبیعی سازمان محیط زیست می گوید.
او نماینده مردم این منطقه در مجلس بوده و در حال حاضر هم معاون ابتکار، در محیط زیست است. او به «اعتماد» می گوید: «در سیستان نه منبع آب زیرزمینی داریم و نه بارندگی. میزان بارندگی سالانه منطقه، زیر چند میلیمتر است و تبخیر بالای 4 هزار میلی متر. آب هیرمند در سال های اخیر با کاهش چشمگیری مواجه بوده که دو دلیل عمده دخالت بشر با احداث سدها و بندها روی هیرمند در خاک افغانستان و خشکسالی و تغییرات آب و هوایی در آن تاثیرگذار بودند.»
او لایروبی انهار موجود در ایران و بالابردن راندمان آبیاری در کشاورزی را از راهکارهای موجود می داند و ادامه می دهد:
    « با صحبتی که چند روز پیش بین من، دکتر ابتکار و نماینده یوان دی پی در ایران درباره هامون زده شد، قرار شد با کمک آنها پروژه بین المللی با هدف حفاظت از این تالاب تعریف شود. اولویت بندی استفاده از آب در منطقه اول شرب است، دوم محیط زیست است و سوم کشاورزی.هامون، جولانگاه پرندگان، روبه زوال است. آنقدر که گروهی از وکلای ملت با تمرکز بر این دریاچه قصد احیای آن را دارند، دیپلماسی محیط زیست شاید تنها راهی باشد بر نجات دریاچه و پلیکان هایش.