به گزارش حوزه‌ی سینما باشگاه خبرنگاران؛ فرهنگ عامه‌ی ایران، آنطور که می دانید، پر از جلوه های زیبا و انسانی ست. ولی خرافات هم جایگاه خود را در این فرهنگ داشته و دارند. خرافه از جهل می آید و جهل با دانش زدوده می گردد. با پیشرفت یک جامعه، آگاهی افزایش می یابد و قدم های رو به جلو استوارتر می شوند. منتها در فیلم "عیاری" سایه ی سنگین اشتباهات گذشته دست از سر مردم برنمی دارد، تمام نمی شود و برای آنان آرامش نمی گذارد؛ خود این طرز تفکر هم از فرهنگ عامه ی ما برخاسته است که: خون ناحق دودمان آدم را به باد می دهد. عیاری در "خانه ی پدری" قصد دارد تا تقاص خون ناحق دخترک را از این خانواده پس بگیرد.

فیلم با فصلی خشونت بار و رقت انگیز آغاز می شود و مابقی فیلم را در سایه‌ی خود نگاه می‌دارد. در طول سال‌ها، خونی که توسط "محتشم" و پدرش به ناحق ریخته شده، به هر بهانه ای انتقامی از خانواده می‌گیرد. این فیلم را مشکل می توان فیلمی تاریخی یا اجتماعی دانست، چون بهایی که به تاریخ داده مختصر است در طراحی صحنه و گریم که خوب هم کار شده است و مسائل اجتماعی را هم حتی در اجتماع خانواده بخوبی تحلیل نمی کند و روابط به درستی جا نمی افتند.

پس فیلم عیاری چگونه فیلمی ست؟ بیشتر پلیسی و جنایی ست و حتی برای پلیسی بودن هم آمادگی کافی ندارد. روشن است، چون ممکن است بگویید که این فیلم اصلا پلیسی نیست.

پس خانه پدری چگونه فیلمی ست؟

فیلمی ست با کارگردانی خوب "کیانوش عیاری"، تصاویر زیبای "داریوش عیاری"، بازی های مدیوم بازیگران، کاری که ما توقع عقلی اش را نداریم، بزک های صحنه و لباس، چند دوره‌ی زمانی مختلف، قالیچه و رفوکاری و رنگرزی، چند دختر بدبخت و چند مورد دیگر... .
عیبی هم ندارد. آدمیزاد است دیگر!
 
سید حسن برهانی

انتهای پیام/ اس