به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از شیراز؛ پدرش بهاءالدین پیش از آنکه بتواند پسرش را سرپرستی و تربیت کند، دیده از جهان فرو بست. حافظ در شیراز به فراگیری دانش پرداخت و نزد استادان نام‌آور آن دوران مانند سید شریف جرجانی و ابو عبدالله قوام‌الدین به فراگیری علوم و ادبیات پرداخت. وی سپس وارد دنیای سیر و سلوك شد و مشرب عرفان اختیار كرد. حافظ همه قرآن را از بر داشته و آن را با 14 روایت می‌خوانده؛ از این رو وی متخلص به حافظ است. 

دیوان حافظ بیش از شش هزار بیت دارد كه دربرگیرنده قصیده، غزل، مثنوی، رباعی و قطعه است و از این میان، غزلیات وی از همه مشهورتر هستند. حافظ  از شاعران بنام سده هشتم هجری قمری است كه با گذشت سده‌ها از مرگ وی، هنوز دیوان او به زبان‌های گوناگون دنیا به چاپ می‌رسد. بی‌تردید می‌توان گفت در خانه هر ایرانی و در كنار كتاب مقدس قرآن مجید، یك جلد از دیوان خواجه حافظ شیرازی یافت می‌شود. 

حافظ علاقه فراوانی به شیراز داشت؛ از این رو بجز 2 سفر کوتاه، در تمام عمر در شیراز اقامت گزید. حافظ در سال 791 هجری قمری دیده از جهان فروبست و وی را در مصلای شیراز به خاک سپردند. 

حافظ در زمان پادشاهان آل اینجو و آل مظفری زیسته و در اشعار خود به نیکی از آنان یاد کرده است. در مدت عمر 50 تا60 ساله وی، هفت پادشاه در فارس حکمفرمایی کردند. پس از وفات حافظ، در سال 856 هجری قمری، کالبد وی در گورستان مصلی به خاك سپرده شد که امروزه از آن قبرستان اثری نیست. 

محل دفن حافظ تنها یک قبر ساده مشخص بود. در دوره فرمانروایی میرزا ابوالقاسم گوركانی، شمس‌الدین محمد یغمایی وزیر فرمانروا، ساختمان گنبدی بر تربت حافظ بنا كرد و در جلوی آن حوض بزرگی قرار داشت که از آب رکن‌آباد پر می‌شد. 

بنای عظیم و  با شکوه آرامگاه حافظ در سال 1188 هجری قمری در دوران کریم‌خان زند ساخته شد. این بنا، شامل ایوانی با چهار ستون ضخیم سنگی یکپارچه بود كه دو قسمت شمال و جنوب آن باز بود و دو اتاق کوچک در دو گوشه آن قرار داشت. آرامگاه در قسمت شمالی آن قرار می‌گرفت و در بخش جنوبی این مکان باغی بزرگ نمایان بود. بر روی تربت حافظ، سنگی مرمرین به دستور کریم‌خان زند نهاده شد که دو غزل از غزل‌های حافظ به خط حاج آقاسی بیگ افشار بر آن نوشته شده بود. سنگ كنونی همان سنگ قبر دوران زندیه است. 

آرامگاه حافظ در دوران قاجاریه بارها بازسازی شد. بنای امروزی این آرامگاه به دستور علی اصغر حکمت، وزیر فرهنگ و  علی ریاضی رئیس فرهنگ فارس با بهره‌گیری از عناصر معماری زندیه و یادمان‌های حافظ توسط «آندره گدار» معمار فرانسوی، طراحی شد و به اجرا درآمد. 

بنای اصلی به صورت سکویی با 8 ستون سنگی یکپارچه و سقف مزین به تزئینات کاشی‌کاری شده است و اشعار در محل مزار به گونه زیبایی توجه بینندگان را به خود جلب می‌کند. مزار خواجه حافظ در میانه این بنا قرار دارد. 

در جوار حافظ، بزرگانی چون اهلی شیرازی (شاعر)، فرصت‌الدوله شیرازی (تاریخ‌نگار)، فریدون توللی (شاعر) و دکتر شاپور شهبازی (باستان‌شناس) آرمیده‌اند. 

آرامگاه حافظ زیارتگاه عاشقانی است که بر سر مزار او می‌آیند و پس از قرائت فاتحه، تفألی بر دیوانش می‌زنند. 

انتهای پیام/ح