به گزارش حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ با وجود اینکه مدت‌هاست به داستان کوتاه کمتر پرداخته می‌شود، اما کماکان یکی از مهم‌ترین ابزار‌های نمایش باطن فکری و جهان‌بینی نویسندگان به شمار می‌رود.

با وجود اینکه بسیاری از نویسندگان ایرانی توانایی خود در قصه‌گویی را در آثار داستانی بلند و رمان طبع‌آزمایی کرده‌اند، اما بسیاری از آن‌ها نیز در کنار این طبع‌آزمایی، داستان کوتاه را مهم‌ترین مجال و فرصت برای نمایش و بازگویی ایده‌ها و ایده‌آل‌های خود برای جهان زیستی خود و نیز فرصتی برای طبع آزمایی تکنیکی در نوشتن می‌پندارند.

شاید به همین دلیل است که بسیاری از مخاطبان ادبیات داستانی در ایران و جهان، مخاطب داستان کوتاه را مخاطب خاص و حرفه‌ای ادبیات برمی‌شمرند، مخاطبی که از ادبیات به دنبال موضوعی فراتر از تفنن است.

با چنین رهیافتی است که وقتی نویسنده‌ای اثری در قالب داستان کوتاه منتشر می‌کند، می‌توان به دغدغه‌ها و ایده‌آل‌های زیستی او نگاهی جدی انداخت و از او مطالبه‌ای بیشتر از یک داستان‌نویس ساده را انتظار داشت.

مجموعه داستان «دوئل روی تپه سرابو» نوشته احمد سوسرایی با چنین رویکردی، تلاشی است برای بیانی تازه از روایت‌های داستانی فولکلور. سوسرایی برای خلق داستان‌های خود ویژگی‌ها و دریافت‌های اقلیمی خود از زیست بومش را دست‌مایه خلق داستان‌های کوتاه خود قرار داده و بر همین اساس برخی از داستان‌های او با خروج از مختصات زندگی در کلان‌شهر‌های بزرگ به زیست بومی با مختصات بکرتر دست پیدا می‌کند که به طبع آن ساختار اندیشه و تفکر و نیز حیات و الزامات آن از جمله روابط انسانی در آن ساختاری بکرتر پیدا می‌کنند.

از سوی دیگر تلاش سوسرایی در این اثر را می‌توان تلاش تجربی ستودنی برای ایجاد نگاه و زیست بوم متفاوت به داستان کوتاه دانست که در آثار داستان‌نویسان هم‌عصر با او کمتر می‌توان نشانه‌ای از علاقه و توجه به آن را ردیابی کرد.

دوازده داستان کوتاه این مجموعه هر یک به نوعی جهانی تازه از زندگی‌هایی را پیش روی مخاطب باز می‌کند که تجربه آن تا پیش از این برای آن‌ها به سادگی خوانش این داستان‌ها ساده و لذت‌بخش نبوده است و همین مساله است که مواجهه با این داستان‌ها را جذاب، قابل اعتنا و لذت‌بخش می‌کند.

انتهای پیام/