آقای پناهنده فکر می‌کردید که روزی دوباره به خانه بازگردید؟
راستش، نه. به‌خصوص این دو‌سال آخر با مریضی که داشتم، دیگر امیدم را از دست داده بودم. ‏حتی چندبار طوری به من حمله‌ور شدند که با خودم گفتم کارم تمام است. فقط لطف خدا و دعای ‏خانواده‌ام بود که الان زنده هستم.‏

در این ۴‌سال چقدر به خانه و خانواده‌ات فکر می‌کردی؟
آنجا به جز فکر کردن کار دیگری نمی‌توانستیم انجام دهیم. فقط به زن و بچه‌هایم فکر می‌کردم. ‏بارها خوابشان را می‌دیدم. خیلی وقت‌ها بندر کنارک را می‌دیدم و پسرکوچکم سهیل که آن روزها ‏‏2سالش بود. اما وقتی چشمانم را باز می‌کردم دوباره خودم را در غل و زنجیر می‌دیدم. باورم نمی‌‏شود که دوباره در خانه‌ام هستم، با سهیل بازی و با زنم رو در رو صحبت می‌کنم.

‏کمی به عقب برگردیم، به همان روزی که دزدان دریایی به لنج شما حمله کردند. آن روز ‏را به خاطر دارید؟

بله. خب آخرین روز آزادی‌ام بود. البته وقتی آنها به ما حمله کردند، هنوز هوا روشن نشده بود.‏ ساعت حدود 3 صبح. ما مشغول جمع کردن تورهای ماهیگیری بودیم. از پشت لنج به ما حمله ‏کردند. آنها اسلحه داشتند. مسلسل و آرپی چی. ماهم هیچ وسیله دفاعی خاصی نداشتیم ‏که بتوانیم جلوی آنها را بگیریم. همه 21نفر ما را گرفتند. دست و پایمان را با زنجیر و طناب ‏بستند.

‏بعدش چه شد؟

فقط یک چیزی به ما می‌دادند که نمیریم. بهداشت و تمیزی و نظافت هم که ‏اصلا معنی نداشت. خودشان هم کثیف بودند چه برسد به این‌که برای ما شرایط حمام را فراهم کنند. ما ‏سه‌سال یک لباس به تن داشتیم.

ابتدا نمی‌دانستیم که چه اتفاقی افتاده. جایی که به ما حمله شد، دریای هند بود. حدود ۴ روز ‏روی آب بودیم تا به ساحل رسیدیم. البته متوجه شدیم که به سمت غرب می‌رویم. بعد هم متوجه ‏شدیم که به طرف سومالی می‌رویم. وقتی به آن‌جا رسیدیم، ما را از هم جدا کردند. من هم همراه با ‏جمال‌الدین دهواری، ابراهیم بلوچینیا و عبدا… نوهانی به چندنفر تحویل داده شدیم. هرگروه را به عده‌ای ‏تحویل دادند. از آن روز به بعد دیگر از بچه‌ها خبر نداشتم. بعد از چند ساعت هم به یک محلی ‏رسیدیم که جنگلی بود. همه این چند‌سال هم در همان جا بودیم. ‏

یعنی در همه این مدت محل نگهداریتان جای ثابتی بود؟
نه چندباری ما را جابه‌جا کردند. اما خب همان حوالی بود. در دل جنگل، با درختان بلند. هنوز بوی ‏نم و شرجی شدید آن را حس می‌کنم. در یک اتاق که نه یک آلونکی که با آجر و حلبی و ‏پلاستیک درست کرده بودند. دست و پایمان هم که بسته بود. فقط چند نوبت جایمان را تغییر دادند.‏

پس شرایط نگهداری خیلی سختی داشتید؟
اصلا نگهداری نبود. فقط یک چیزی به ما می‌دادند که نمیریم. بهداشت و تمیزی و نظافت هم که ‏اصلا معنی نداشت. خودشان هم کثیف بودند چه برسد به این‌که برای ما شرایط حمام را فراهم کنند. ما ‏سه‌سال یک لباس به تن داشتیم. آب نبود که حمام کنیم یا اجابت مزاج بهداشتی داشته باشیم. ‏واقعا شرایط وحشتناکی بود.‏

شما را به دلیل بیماری آزاد کردند؟
بله، من خوش شانس بودم. چون وقتی به اتیوپی رسیدم، فهمیدم که 8 نفر از بچه‌ها را به دلیل ‏بیماری کشته بودند. چند روز بود که با هم صحبت می‌کردند. بعد هم حدود 10 روز من را از بقیه ‏جدا کردند. یعنی حتی با آنها خداحافظی نکردم. شاید آنها الان فکر می‌کنند که من کشته ‏شده‌ام. بعد هم یک ماشین با آرم ‏UN‏ به محل نگهداری من آمد. سوار ماشین شدم. بعد از 13 ساعت ‏به شهری رسیدم و از آن‌جا به اتیوپی رفتم. حدود 4 روز در بیمارستان بستری شدم، بعد هم که حالم ‏کمی بهتر شد، از آن‌جا به استانبول و بعد هم به تهران آمدم.‏

در آن مدتی که اسیر بودید، به فکر فرار نیفتادید؟
چرا چندبار تصمیم به فرار گرفتیم. اما دورتادور ما جنگل بود. اصلا نمی‌دانستیم کجا هستیم. بعد ‏هم آنها تیراندازی می‌کردند. حداقل روزی یکبار یک خشاب جلوی پای ما خالی می‌کردند. بعد ‏هم به زور تلفن را به ما می‌دادند که به ایران زنگ بزنیم، یا به سازمان ملل که برای آزادی ما پول ‏بدهند. ‏

اطراف شما به جز دزدان دریایی کسان دیگری نبودند؟
چرا مردم محلی. مثل این‌که با هم فامیل بودند. یک چیزی شبیه قبیله. بعضی از آنها دلشان برای ‏ما می‌سوخت و ته مانده غذا یا تکه لباسی به ما می‌دادند، البته در خفا، چون اگر دزدان متوجه ‏می‌شدند، کلی ما را کتک می‌زدند و برای کسی که به ما کمک کرده بود هم خیلی بد می‌شد.‏

پس شما را کتک هم زده‌اند؟
بله، آن اوایل که حالم خوب بود و لاغر و نحیف نشده بودم، حسابی ما را کتک می‌زدند. با قنداق ‏اسلحه یا مشت و لگد. حتی بعضی از شب‌ها با تیراندازی و سروصدا مانع خوابیدن ما می‌شدند. ‏

‏ چقدر پول می‌خواستند؟
یک‌میلیون دلار برای ما چهار نفر. ‏

خب این پول که پرداخت نشد. ‏
بله، ولی تا جایی که من خبر دارم، یک سازمانی که با ‏UN‏ همکاری دارد، آنها را ترسانده بود که ‏اگر بلایی سرمن بیاید و کشته شوم، دیگر از پول هیچ خبری نیست و ظاهرا آنها برای این‌که اعتماد ‏بقیه را جلب کنند، من را آزاد کردند.

‏و حرف آخر؟
من از این‌که نجات پیدا کرده‌ام خدا را شکر می‌کنم و خیلی خوشحالم، اما وقتی به دوستانم که ‏هنوز در بند آنها هستند، فکر می‌کنم، واقعا دلم می‌گیرد، از دولت و مسئولان می‌خواهم هرکاری ‏لازم است برای نجات آنها انجام دهند. هیچ‌کس نمی‌داند که آن‌جا چه جهنمی است.

منبع: شهروند

انتهای پیام/