به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، محسن محمدسیفی و پنجمین طلای جهانی. بدی‌ای که رشته ورزشی ووشو دارد این است که این رشته المپیکی نیست؛ چرا که اگر ووشو راهی المپیک شده بود حالا بدون شک سیفی یکی از پرافتخارترین‌های ورزش جهان در کسب مدال طلا بود. اعجوبه‌ای که خیلی‌ها بر این باورند حیف شد، آن هم به دلیل این‌که فقط می‌تواند مدال جهانی بگیرد و جای مدال المپیک در ویترین افتخاراتش خالی است. با این حال خود سیفی از رشته‌ای که در آن ورزش می‌کند، راضی است. او می‌گوید: «مدال آخری که گرفتم خیلی سخت بود. به‌خاطر دخترم و خانواده‌ام تلاش کردم و خدا را شکر می‌کنم که این مدال را گرفتم.»

کسب پنجمین مدال طلا در ساندا. افتخاری که کمتر کسی ممکن است به آن دست پیدا کند.

خدا را شکر می‌کنم که با این سطح مسابقات توانستم دوباره مدال طلا بگیرم. در این مسابقات همه چیز فوق‌العاده بود و مدعیان زیادی داشتیم. خوشحالی من بیشتر به این دلیل است که هر هشت ملی‌پوش آقایان و خانم‌ها با دست پر از این مسابقات برگشتند.

گفتی که این مدال یکی از سخت‌ترین مدال‌هایی بوده که گرفتی درسته؟

واقعا سخت بود. ما در کشور چین جایی که مهد ووشو است مسابقه دادیم. خدا را شکر می‌کنم که هم از لحاظ بدنی و هم از لحاظ ذهنی آماده بودم. خدا راشکر می‌کنم که عضو این تیمی بودم که این همه مدال گرفت.

واقعا اتفاق مهمی بود، هشت وزن و هشت مدال.کار بزرگی کردیم. گفتم نباید فراموش کنیم که ووشو برای چینی‌هاست و مهد ووشوی دنیا این کشور است. چینی‌ها برای میزبانی مسابقات جهانی دو میلیون دلار هزینه کرده بودند و اصلا دل‌شان نمی‌خواست که این اتفاقات بیفتد و ایران قهرمان جهان شود، اما بچه‌های ما غیرت به خرج دادند و در خانه چینی‌ها پرچم ایران را بالا بردند.

فکر می‌کنم بزرگ‌ترین سختی در این راه دوری از خانواده و به‌خصوص فرزندت بود که تازه به دنیا آمده است.

خیلی سخت بود من آنقدر در اردو بودم که اصلا نفهمیدم دخترم کی بزرگ شد. الان چهار ماهش است و واقعا از این چهار ماه هیچ چیز نفهمیدم. بعد از مسابقات‌جهانی ۲۰۱۸ مینیسک پایم را عمل کردم، طوری که نتوانستم از خانه بیرون بیایم بعد از آن هم به اردو رفتم و از خانواده دور بودم و فقط تماس تصویری داشتم. مدالم و این افتخاری که کسب کردم را به دخترم و خانواده ام تقدیم می‌کنم. من باید همین جا یک تشکر ویژه هم از اوجاقی بکنم که همه‌جوره از من حمایت کرد و باعث شد تا من دوباره پرچم کشورم را بالا ببرم.

حریف چینی‌ات چطور بود؟
ووشوکار چینی بازیکن خوبی بود و برای پیروزی مقابل این حریف برنامه‌ریزی زیادی انجام داده بودم. در مدت حضور در چین و حتی قبل از مسابقات جهانی در اردو‌های تیم ملی از دوستانم در این کشور می‌شنیدیم که آن‌ها تمرکز زیادی برای کسب مدال طلای وزن ۷۰ کیلوگرم انجام داده‌اند. به نظر من بهترین بازیکنان تیم ملی ساندای چین نیز همین بازیکن و بازیکن وزن ۵۶ کیلوگرم این کشور بود.

یک اتفاق بدی که برای رشته ووشو وجود دارد این است که این رشته المپیکی نیست. شاید اگر ووشو در المپیک حضور داشت تو حداقل دو مدال طلا داشتی.

واقعا حسرت بزرگی است. حیف که ووشو در المپیک نیست. اگر رشته ما المپیکی بود هم مقام ایران در المپیک بالاتر می‌رفت و هم ووشوکاران ما به مدال‌های خوشرنگی دست پیدا می‌کردند.

برنامه‌ات برای آینده چیست؟
فعلا که می‌خواهم مدتی استراحت کنم. بعد از آن هم تمرکزم را بگذارم روی مسابقات جام جهانی سال آینده در ملبورن استرالیا.

یعنی ششمین مدال طلا هم در راه است؟
از الان نمی‌شود پیش بینی کرد. خیلی زود است که بخواهیم در این خصوص صحبت کنیم.

چه زمانی قرار است از دنیای ووشو خداحافظی کنی؟

حتی فکر کردن به آن هم اعصابم را به‌هم می‌ریزد. فکر کنم روزی که قرار است از ووشو خداحافظی کنم، روز مرگ من خواهد بود. عاشق ووشو هستم و یک عاشق نمی‌تواند از عشق خود خداحافظی کند. شاید یک روز تصمیم بگیرم که مسابقه ندهم، اما هیچ‌وقت از ووشو خداحافظی رسمی نمی‌کنم.

منبع: روزنامه جام جم

انتهای پیام/