به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، هنگامی که به هر علتی حتی دیدن صحنه‌های تخیلی در یک فیلم ترسناک خودتان را جمع می‌کنید، در واقع یک واکنش طبیعی در بدن شما رخ می‌دهد: هورمون و واسطه عصبی به نام اپی‌نفرین یا آدرنالین به درون خون شما ترشج می‌شود. این هورمون باعث می‌شود دستگاه عصبی سمپاتیک کنترل را به عهده بگیرد و به اصطلاح احساس «ستیز یا گریز» را را در فرد ایجاد کند تا بدن خود را آماده مقابله با تهدید احتمالی کند. در این وضعیت ممکن است علائم جسمی مانند نفس کشیدن تند یا دچار شدن به تپش قلب و افزایش سرعت ضربان آن به وجود آید که در واقع هدف اصلی آن این است که در وضعیت تهدید‌های واقعی شما توانایی بیشتری برای ستیز یا گریز پیدا کنید.

اما دلیل اصلی اینکه شما واکنش بیشتری نسبت به دیگران به موقعیت‌های ترسناک نشان می‌دهید، به میزان یک هورمون و واسطه عصبی دیگر به نام اکسی‌توسین نیز بستگی دارد که از بخشی از مغز به نام هیپوتالاموس ترشج می‌شود و کار آن آرام کردن شما است. میزان‌های بالاتر این هورمون باعث می‌شود، شما کمتر بترسید و میزان‌های کمتر آن به معنای آن است که شما به آسانی دچار ترس می‌شوید.

از طرف دیگر تفاوت زیادی میان افراد از لحاظ حساسیت گیرنده‌های اکسی‌توسین در بدن وجود دارد و برای همین است که یک میزان معین اکسی‌توسین می‌توان در یک فرد اثری بیشتر و در فردی دیگر اثری کمتر ایجاد کند.

ژنی که گیرنده اکسی‌توسین را تنظیم می‌کند OXTR نام دارد و هر چه حساسیت این گیرنده کمتر باشد، احتمال دچار شدن شما به اضطراب، حملات پانیک (وحشت‌زدگی) و ترس بیشتر است.

دانشمندان می‌گویند بخشی از این ژن باعث می‌شود که برخی از افراد کمتر مضطرب باشند، کمتر بترسند و آستانه تحریک پایین‌تری در برابر عوامل ترسناک داشته باشند. به علت همین تفاوت‌ها است که برخی از افراد با اندک صدایی مثل صدای بسته شدن در از جا می‌پرند و در مقابل بعضی افراد در برابر موقعیت‌های ترسناک آرام باقی می‌مانند.

به جز اکسی‌توسین، هورمون‌های دیگری در بدن وجود دارند که مسئول سیخ شدن مو‌های کرکی روی پوست ساعد یا پشت گردن شما هنگام ترسیدن هستند. به طور کلی سه هورمون آدرنالین، نورآدرنالین و کورتیزول سه هورمون عمده به اصطلاح «استرس» هستند که در هماهنگی با هورمون آرام‌کننده «اکسی‌توسین» عمل می‌کنند.

به طور کلی باید تعادلی میان اثر این هورمون‌ها وجود داشته باشد.

برخی از افراد ژن‌هایی دارند که باعث می‌شود میزان کورتیزول آن‌ها خیی بالا رود یا هنگامی که بالا رفت به آسانی پایین نیاید. در نتیجه، آن‌ها نمی‌دانند چگونه پس از قرار گرفتن در یک موقعیت استرس‌زا چگونه به وضعیت طبیعی بازگردند.

در مقابل اکسی‌توسین و واسطه‌های عصبی دیگری مانندن سروتونین، گابا (GABA) و BNDF (هورمونی که هنگام ورزش از مغز ترشج می‌شود و به حافظه شما کمک می‌کند) به کاهش هورمون کورتیزول کمک می‌کنند.

گابا یا «گاما آمینوبوتیریک اسید» یک واسطه عصبی است که عمدتا در مغز ترشج می‌شود. این ماده شیمیایی به مغز می‌گوید که آرام باشد و فعالیت سلول‌های عصبی را کاهش می‌دهد. بررسی‌ها نشان می‌دهند که تفاوت‌ها در گیرنده‌های گابا در مغز نیز باعث تفاوت در میزان اضطراب، ترس و استرس می‌شوند. اگر بدن شما به اندازه کافی گابا تولید کند، آستانه ترسیدن شما بالاتر می‌رود.

یک عامل دیگر موثر در آستانه ترس در شما به موارد طبیعی در بدن مربوط می‌شود که اثری شبیه به کانابیس (ماده موثر موجود در حشیش و ماری‌جوانا) دارند. تولید این مواد شبه‌کانابیسی یا کانابینوئیدی در بدن نیز به آرام کردن پاسخ استرس در بدن کمک می‌کند.

آنزیمی به نام FAAH در بدن وظیفه تجزیه کردن این مواد شبه‌کانابیسی در بدن را به عهده دارد. هر چه میزان فعالیت این آنزیم در بدن شما کمتر باشد، با احتمال بیشتری ممکن است پس از ترسیدن و از جا پریدن زودتر به حالت عادی بازگردید. افرادی که میزان‌های بالاتر این آنزیم را دارند تا مدت بیشتری پس از ترسیدن در وضعیت دچار تنش باقی می‌مانند.

از طرف دیگر یک گروه از دارو‌های ضدافسردگی به نام «مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین» (SSRI) مانند سرترالین که میزان واسطه عصبی سروتونین را در مغز بالا می‌برند، ممکن است بوسیله روانپزشکان برای درمان اختلالات اضطرابی به کار روند.

ترس همچنین یک صفت وراثتی هم هست و ممکن است میزان حساسیت افراد نسبت به ان از والدین به کودکان به ارث برسد. بررسی‌ها نشان داده‌اند دوفلو‌های همسان (که ساختار ژنتیکی مشابهی دارند) حتی هنگامی که جدا از هم در محیط‌های متفاوت بزرگ می‌شوند، فوبیا‌ها یا ترس‌های غیرمنطقی مشابهی دارند.

منبع: همشهری آنلاین

انتهای پیام/