وقتی به برنامه فضایی آینده فکر می‌کنیم، تصاویری از فضاپیما‌های بزرگ، چرخان و کروی شکل با گرانش مصنوعی به ذهنمان خطور می‌کند. این تجسم‌ها تصادفی نیستند آن‌ها برای دهه‌ها توسط ناسا و نویسندگان داستان‌های علمی تخیلی ارائه شده‌اند.

به گزارش slashgear، زمانی که ایستگاه فضایی بین‌المللی نزدیک‌ترین چیزی که بشر امروز به عنوان یک اختراع در فضا دارد به پایان عمر خود نزدیک می‌شود، ایستگاه‌های فضایی جدید شروع به شکل‌گیری می‌کنند. برای مثال، Axiom Space در حال ساخت ماژول‌های جدیدی برای ایستگاه فضایی بین‌المللی است که بعداً جدا می‌شوند و گسترش می‌یابند تا یک ایستگاه فضایی جدید و مدرن‌تر ایجاد کنند.

در ۲۱ دسامبر ۲۰۲۱، Blue Origin اعلام کرد که ناسا شرکت‌های Blue Origin، Sierra Space و Boeing را برای ساخت ایستگاه فضایی دیگری در مدار پایین زمین انتخاب کرده است. این ایستگاه‌های فضایی جدید، که جایگزین ایستگاه فضایی بین‌المللی خواهند شد، محل کار و زندگی بسیار وسیع‌تری دارند، برای مشارکت خصوصی قابل استفاده است، نوید تولید و تحقیقات نوآورانه در فضا را می‌دهند و حتی گردشگران فضایی را نیز در خود جای خواهند داد. با این حال، هیچ یک از این ایستگاه‌ها به اندازه مفاهیمی که ناسا در دهه ۱۹۷۰ منتشر کرد، بزرگ و جاه طلب نیستند.

ناسا و استنفورد زیستگاه توروس را تصور کردند

انجمن ملی فضایی یک ویدیو از سال ۱۹۷۵ منتشر کرده است که چشم انداز ناسا در آن زمان را ارائه می‌دهد. در آن سال‌ها ماموریت‌های آپولو به تازگی به پایان رسیده بود و آمریکایی‌ها ماه را فتح کرده بودند. "اقدام بعدی چیست؟ " این سوال در ذهن همه بود و این گمانه زنی‌ها را در مورد اینکه آیا ناسا برای ماموریت بعدی خود به مریخ می‌رود یا در عوض شهری در فضا می‌سازد، دامن زد و این ایده‌ها توسط پروژه توروس تقویت شد.

بر اساس مقاله «سکونتگاه‌های فضایی: مطالعه طراحی»، مفهوم Stanford Torus طرحی برای زیستگاهی بود که می‌توانست ۱۰ هزار ساکن در فضا را در خود جای دهد. این مفهوم ساختار عظیم چرخ مانندی را به عرض یک مایل در یک موقعیت ثابت بین زمین و ماه تصور می‌کرد که به آرامی با یک دور در دقیقه می‌چرخید تا گرانش مصنوعی ایجاد کند همچنین مردم داخل شهر می‌توانند محصولات کشاورزی تولید کنند.

مواد لازم برای ساختن شهر از ماه تامین می‌شود و صنایع در شهر با انرژی خورشیدی شکوفا می‌شوند. این ایده، ایده جدیدی نبود. ورنر فون براون، یکی از چهره‌های برجسته در روز‌های اولیه ناسا، مفاهیم مشابهی را برای ایستگاه‌های فضایی با گرانش مصنوعی در سال ۱۹۵۲ ارائه کرد. بعد‌ها به نظر رسید این ایده یک ایده اولیه و جاه طلبانه است و عملی شدنسخت است.

ایستگاه فضایی بین المللی گامی به سوی اهداف بلندپروازانه‌تر است

ناسا توضیح می‌دهد که قبل از ایستگاه فضایی بین المللی، اولین ایستگاه فضایی ایالات متحده، Skylab، نشان داد که انسان‌ها می‌توانند تا یک سال در فضا زندگی کنند. Skylab از سال ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۴ به یک پاسگاه فضایی تبدیل شد. در آن سال ها، ایالات متحده و روسیه همکاری فضایی خود را با اولین فضاپیمای روسی و آمریکایی آغاز کردند: ماموریت آپولو-سایوز. این همکاری در دوران شاتل فضایی و ساخت و بهره برداری نهایی ایستگاه فضایی بین المللی ادامه داشت.

با این حال، بر خلاف مفاهیم اولیه زیستگاه، ایستگاه فضایی بین المللی فاقد گرانش مصنوعی است. چرا؟ در یک پادکست ناسا، بیل پالوسکی، مدیر سابق برنامه تحقیقات انسانی ناسا، توضیح می‌دهد که هزینه‌ها بسیار بالا بوده و اثرات ریزگرانش هنوز به طور کامل درک نشده است. برنامه‌هایی برای مقابله با اثرات ریزگرانش بر بدن انسان، مانند روتین‌های ورزشی که فضانوردان هنوز در ایستگاه فضایی بین‌المللی انجام می‌دهند، راه‌حل مقرون به صرفه‌تری است.

مهندسی پیچیده و چالش پرهزینه ساخت یک ایستگاه فضایی با سیستم گرانش مصنوعی هیچ شانسی در برابر ماشین‌های ورزشی ارزان نداشت. پالوسکی برای ناسا در برنامه‌های مختلف توسعه گرانش مصنوعی که از دهه ۵۰ تا ۹۰ را شامل می‌شد، کار کرد. با این حال، کارشناس ناسا معتقد است گرانش مصنوعی برای آینده اکتشافات فضایی کلیدی است. بدون اقدامات متقابل ریزگرانشی یا فضاپیما‌های گرانش مصنوعی و سازه‌های فضایی، انسان نمی‌تواند مریخ را کاوش کند، پایگاه آرتمیس را روی ماه بسازد یا به زندگی در ایستگاه‌های فضایی ادامه دهد. باید دید که آیا برنامه‌های فضایی آینده در نهایت این ایده‌های قدیمی را منعکس خواهند کرد یا خیر.

بیشتر بخوانید

• مروری بر اکتشافات علمی یک ماه گذشته