حمید زارع حسین‌آبادی، عضو هیأت علمی گروه علوم و صنایع چوب و کاغذ دانشکدگان کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران، در تحقیقات اخیر خود بر استفاده از بقایای هرس درختان در ساخت کامپوزیت‌های لیگنوسلولزی متمرکز شده است.

بیوکامپوزیت لایه‌ای از الیاف بلند نخل و ابریشم استبرق و کامپوزیت تراشه‌ای پایدار از بقایای نخل خرما از جمله محصولاتی است که به تازگی توسط این عضو هیأت علمی دانشگاه تهران در حوزه کامپوزیت‌های لیگنوسلولزی ساخته شده است.

زارع گفت: با توجه به وجود ۲۵۰ هزار هکتار سطح زیر کشت نخل در کشورمان، میزان بقایای ناشی از هرس سالانه نخیلات به اندازه‌ای است که قابلیت بهره‌برداری صنعتی از آن در مقیاس گسترده وجود دارد. از سوی دیگر محدودیت پوشش جنگلی کشورمان استفاده از بقایای گیاهی برای ساخت کامپوزیت‌های لیگنوسلولزی را ضروری می‌سازد.

به گفته دانشیار دانشگاه تهران، کامپوزیت ساخته‌شده با محور برگ درخت نخل خرما، مقاومتی برابر یا بالاتر از کامپوزیت‌های چوبی رایج دارد. همچنین الیاف بلند استحصال‌شده از برگ درخت نخل خرما در تقویت کامپوزیت‌های پلیمری، مقاومت مکانیکی بیشتر از الیاف شیشه نشان می‌دهد.

زارع خاطرنشان کرد: در تهیه این نوع کامپوزیت مقاوم، علاوه بر الیاف بلند محور برگ درخت نخل خرما، ابریشم گیاه استبرق نیز به کار می‌رود. گیاه استبرق از گیاهان خودرو و مقاوم به کم‌آبی است که در جنوب و جنوب شرق ایران می‌روید و قابلیت تکثیر آن به صورت قلمه نیز وجود دارد.

نوآوری در استفاده از قابلیت‌های طبیعی بومی که توسعه صنعتی را با شرایط زیست‌بوم سازگار می‌کند، سرلوحه تحقیقات جاری در دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران است.