به گزارش خبرنگار احزاب باشگاه خبرنگاران، عظمت و شخصیت حضرت امام (ره) به سان کوهی بود بسیار بزرگ که قله رفیعش در ورای ابرهای طبیعت سر به آسمان معنویت و عبودیت حق ساییده و با پیوند سرچشمه لایزال هستی،‌ وجودش از زلال معرفت سیراب گردیده بود و از گستره پیرامونش،‌ چشمه سارهای حکمت، جاری شده بود و تشنه کامان آب حیات را سرمست شوق وصال می‌نمود.
 
عظمت شخصیت امام(ره) و عمق و گستردگی آن حتی برای نزدیک ترین افراد و برجسته ترین شاگردان ایشان قابل دسترسی و شناخت دقیقه نبود و کسی را هم یارای چنین ادعایی نیست، با این همه هر کس متناسب با درک و ظرفیت خویش و از بعد ظاهری و اثباتی،‌ قطره‌ای از دریای حکمت و فرزانگی امام(ره) را چشیده است و با جمع آوری این قطره هاست که جویبارهایی از آن دریای فضیلت برای تشنه کامان تاریخ و نسل های آینده، جاری می شود.
 
"محمد حسین رحیمیان" نویسنده کتاب "یادها و یادداشت‌هایی از زندگی امام خمینی قدس سره" می‌نویسد: این بنده ناچیز بیش از نیمی از عمرم را به سان خاری،‌ در کنار گل بی خار وجودش سر کردم، ولی به دلیل قابلیت، کمتر از طراوت و زیبایی ملکوتیش بهره مند شدم و بی گمان آنچه از او نصیبم شد، قطره ای بود از دریا و در عین حال آنچه از درک احساسم با قلم شکسته در قالب الفاظ ناقص می‌آید باز هم قطره ای است از دریا!
 
آنچه در زیر می‌آید هرگز نمی‌تواند معرف شخصیت والای حضرت امام(ره) باشد، بلکه فقط گوشه‌ای است از داستان آشنایی "محمد حسن رحیمیان" و خاطراتی چند از آنچه مستقیما شاهد و مرتبط با آن بوده است و البته در چند موردی که نقل صدها خاطره ای  است که از دیگران شنیده است.
 
علاقه مندان به خواندن خاطرات می‌توانند هر روز راس ساعت 6 صبح با مراجعه به سایت باشگاه خبرنگاران، ‌چند مورد از این خاطرات را مطالعه کنند و البته روند نقل این خاطرات در رسانه مذکور تا زمان رحلت جانگداز بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی ادامه خواهد داشت.

برنامه تشرف به زیارت 

حضرت امام(ره) در طول مدت سیزده سالی که در نجف اشرف اقامت داشتند، هر شب، سه ساعت بعد از غروب آفتاب- در تمام فصول سال- به عزم زیارت حضرت امیرالمومنین (علیه‌السلام) از منزل خارج می‌شدند. مسافت بین خانه تا صحن مطهر را پیاده در حدود هفت دقیقه طی می‌کردند.  
 
از در قبله وارد صحن و از کفش‌کن ضلع زوایه جنوبی ایوان، عبور می‌کردند و بعد از اذن دخول در رواق، به حرم مطهر مشرف می‌شدند. 

پایین پا زیارت مختصری می‌خواندند و سپس به طرف ضلع جنوبی ضریح، روبه‌روی صورت و محل دو انگشت حضرت امیر المومنین (علیه‌السلام) می‌ایستادند«زیارت امین‌الله» را می‌خواندند و بر خلاف دیگران و عامه مردم که از همان‌جا بالاسر را دور می‌زدند، حضرت امام(ره) از همان نقطه بازمی‌گشتند و از پایین پا به پشت سر می‌رفتند، ایشان نماز زیارت و معمولا «زیارت جامعه» را نیز نشسته می‌خواندند. 

هرگز از بالای سر عبور نمی‌کردند 

نکته جالب توجه اینکه هیچ‌گاه دیده نشد که حضرت امام(ره) از بالای سر حضرت امیر(علیه‌السلام) بگذرند، چه رسد که توقف کنند. رعایت همیشگی این روش، ضمن اینکه نمودار کمال ایمان و احترام آن حضرت به حریم مقام ولایت بود، اهل نظر و معنی را متوجه نکته‌ای ظریف می‌کرد؛ چرا که طبق یکی از احتمالات و نقلهای چهارگانه، بالای سر حضرت امیرالمونین (علیه‌السلام)، محل دفن سر بریده امام(ره) حسین(علیه‌السلام) است. همین احتمال کافی است که عارفان پاکباخته حقیقت، پای خود را روی چنین مکانی که محتمل است مدفن سر مطهر سیدالشهدا (علیه‌السلام) باشد نگذارند. 

حضرت امام(ره) در مراجعت از حرم مطهر، معمولا به طرف مرقد مرحوم «علامه حلی» و مرحوم«شیخ محمد حسین کمپانی» که در قسمت شمالی ایوان طلا و مجاور گلدسته شمالی قرار داشتند، می‌رفتند و به قرائت فاتحه می‌ایستادند و سپس به طرف زاویه جنوبی ایوان برمی‌گشتند. 

لازم به ذکر است که مقدر بود، در نهایت، فرزند برومند حضرت امام(ره)، مرحوم آیت‌الله شهید حاج آقا مصطفی خمینی در کنار مرقد مرحوم کمپانی که از نزدیک‌ترین نقاط به مرقد مطهر مولی‌الموحدین است، به خاک سپرده شود! 


تقید به زیارت 

حضرت امام(ره) در طول مدت چهارده‌ سال، جز در مواردی مشخص و شبهای که به مناسبت زیارتهای مخصوصه به کربلا مشرف می‌شدند و گاهگاهی که بیمار می‌شدند، به گونه‌ای که درس و نماز جماعت و آمدنشان به بیرونی تعطیل می‌شد و طبعا تشرفشان به حرم نیز میسور نبود- که بحمدالله کم اتفاق می‌افتاد- در تمام شبهای دیگر، به استثنای یک شب، که به خاطر دارم و بعدا خواهم گفت، هرگز برنامه تشرف به حرم و زیارتشان ترک نشد. این در حالی است که عموما کسانی که در عتبات مقدسه، مجاور می‌شوند، هرچند هم علاقمند باشند، کم‌کم وضعیت برایشان عادی می‌شود. چه‌بسا هفته و ماه‌ هم برآنها بگذرد و توفیق تشرف پیدا نکنند، ولی حضرت امام(ره) بر مبنای ایمان و عشق غیر قابل وصفی که به مقام ولایت کبری داشتند و با نظم شگفت‌انگیزی که در کارها و برنامه‌هایشان بود، زیارت حضرت امیر(علیه‌السلام) همچون نماز جماعت و درسشان هرگز بدون عذر، ترک نمی‌شد. گرچه حتی در اوقاتی که به دلایل سابق‌الذکر به حرم مشرف نمی‌شدند، خبر داشتیم که در خانه و احیانا از روی پشت بام زیارتشان را می‌خواندند! 

به این ترتیب با توجه به این که حضرت امام(ره) از تاریخ 13مهر 1344 تا 13 مهر 1357 به مدت 13 سال(4745 روز) در عراق بودند و با توجه به این که جز در موارد استثنایی و ایام زیارتهای مخصوص امام حسین( علیه‌السلام) که به کربلا مشرف می‌شدند، می‌توان نتیجه گرفت که امام(ره) در طی این مدت حدود 4500 بار به زیارت حضرت امیر (علیه‌السلام) و حدود 200 بار به زیارت حضرت سیدالشهدا(علیه‌السلام) تشرف یافتند. 

انتهای پیام/