جمال شورجه، کارگردان سینما و تلویزیون در گفتگو با خبرنگار سینما باشگاه خبرنگاران گفت: در حال حاضر و با وجود تغییر دولت و گشایش مجدد خانه سینما، هنوز دچار فقر مدیریتی و حتی فقر در محتوا و ساختار آثار هستیم و این موجب تاسف است.

وی در ادامه افزود: آثاری که برای مجوز ارائه می‌شوند، از عمق معنایی و محتوایی برخوردار نیستند، حتی مردمی هم نیست، محتوای آثار دارای اشکالاتی است و در واقع ما به فقر معنا و پیام دچاریم و همین تسری پیدا می‌کند، به کل سینما و به همه نویسندگان و فیلم سازان و تهیه کنندگان.

شورجه همچنین با انتقاد از سوژه‌ها گفت: دغدغه‌های فیلم سازان و نویسندگان ما دیگر محتوا و پیام نیست، دغدغه‌ها شخصی و خصوصی شده، دیگر عمومی نیست، فیلم برای عام ساخته نمی‌شود و معضلات و مشکلات و مسائل عموم جامعه را نشان نمی‌دهد. فیلمساز باید دغدغه مردم کشورش را انعکاس دهد.

این کارگردان سینما گفت: باید در خلق داستان شیوه‌های جذاب را به کار برد، شخصیت‌های مثبت و منفی را تلفیق کرد و موجب جذابیت و کشش قصه شد. ما به فقر مخاطب نیز دچاریم فقر محتوا و فقر مخاطب و ریشه این معضلات به نظر من خود نویسندگان و فیلم سازان هستند که دغدغه‌های عمومی و ملی و میهنی را در نظر نمی‌گیرند. در موضوعات استراتژیکی و ملی و نظامی مربوط به کشور و جامعه، مسائل اقتصادی و بررسی آن‌ها می‌توان مطالعه کرد و با خلق فیلم در این موارد، به انتقال مفاهیم معنوی و ملی و استراتژیکی و ملی و نظامی مربوط به کشور و جامعه، مسائل اقتصادی و بررسی آن ها می‌توان مطالعه کرد و با خلق فیلم در این موارد به انتقال مفاهیم معنوی و ملی و استراتژیکی  بپردازند.

متاسفانه فیلم‌های اجتماعی ما نهایتا به سیاه نمایی منتج می‌شود و این به نگاه و دیدگاه خود فیلمساز و نویسنده بر می‌گردد. چرا نا امیدی و سیاهی را تلقین کنیم، باید در ضمن نشان دادن واقعیات، نتیجه را به امید داشتن منتهی کرد. یک فیلمساز اگر با عینک و فیلتر امیدوارانه به جامعه و مسائل آن نگاه کند فیلم او هم خوشایند و با امیدواری تمام می‌شود و بالعکس اگر عینک بدبینی را بر چشم بگذارد، جز سیاهی و نا امیدی انعکاس نمی‌دهد. این قانون نیست که فیلم اجتماعی باید حتما سیاهی و بد بختی و نا امیدی را نشان دهد. این فیلم‌‌ها نوع نگاه و جهان بینی و رابطه فیلم ساز را با نظام و حکومت و کشور نشان می‌دهد.

شورجه همچنین اظهار داشت: "چترها را باید بست، زیر باران باید رفت" ، باید نگاه تلخ و سیاهمان را عوض کنیم، به نظر من شیوه انتقال مفاهیم و معانی باید به شیوه قصه گویی و نه به روش‌های تلخ و به بن بست رسیده و تمام شده. مشکل ما مخاطب گریزی است، باید سینمای قصه را احیا کرد. در این روش شخصیت‌ها حاوی نکات مثبت و امیدوار کننده هستند، ما از سینمای داستان گو دور شده‌ایم و آن را فراموش کرده‌ایم و به همین خاطر فیلم‌ها عقیم و ناکارآمد شده‌اند. این همه سوژه مثبت وجود دارد باید به اطرافمان نگاه دقیق تر و روشنتری بندازیم. رویداد‌ها و افتخارات و موفقیت‌های جامعه در عرصه‌های علمی و پزشکی و نظامی و خدماتی و ... درک کنیم و ببینیم. جامعه‌ ما در مقابل افرادی که نیازمند خیرین هستند، افراد خیرخواه و نیکوکار هم دارد. به جای سوژه نیازمندان یکبار هم از دید خرمن و نیکوکاران ببینیم.

وی در ادامه گفت: به طور مثال کشورهای اطراف خودمان با مشکلات امنیتی رو برو هستند، چرا امنیت کشورمان را در نظر نگیریم و کسانی که برای این امنیت خواب آسوده ندارند و جان فدا می‌کنند، در خود کشور و سرزمین ایالات متحده آمریکا و نیز اروپا که ظاهرا دمکرات و مدعی حقوق بشرند، دقت کنید و ببینید چقدر حقوق انسانی پایمال می‌شود.

در این شرایطی که دشمنان انقلاب اسلامی، روز به روز  با وسایل و تجهیزات پیشرفته تر از طرق مختلف به مبارزه‌های مستقیم و غیر مستقیم می‌کنند، باید ارزش‌ها و آرمان‌ها و اهداف جامعه خود را حفظ کنیم.


انتهای پیام/ اس