رژيم صهيونيستي با بمباران ورزشگاه غزه قصد داشت تا اميد را در جوانان فلسطيني بكشد
تنها استادیوم فوتبال شهر غزه در اثر حمله هوایی ارتش رژیم صهیونیستی ویران شد.
به گزارش سرويس بين‌الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از گرين لفت، 16 نوامبر، جنگنده های رژیم صهیونیستی استادیوم ده هزار نفری فلسطین را بمباران کردند به طوری که بر اثر آن کل استادیوم ویران شد. اين استادیوم مرکز بازی های ورزشی جوانان غزه بود، جواناني از سرتاسر آن منطقه برای انجام برنامه های ورزشی در آن محل جمع می شدند.
رژيم صهيونيستي پيش از اين نيز در سال 2006 آن استاديوم ورزشي را هدف قرار داده بود. در آن زمان مردم غزه بیش از 6 سال وقت صرف بازسازی این استادیوم ورزشی نمودند با این هدف که تیم ملی فوتبال شان در آن جا بازی هایی را انجام دهد و همچنین باشگاهی ورزشی اي نیز در كنار استاديوم ساخته شود.
با این حال، من مطمئنم که واکنش مردم غزه به این واقعیت (تخریب استاديوم)، بستگی به موضع گیری آنان در درگیری اخیر دارد.
از دید دولت صهیونیستی و هوادارانش، آنان به وعده خود مبنی بر "مجازات دسته جمعی" پس از پرتاب موشک از سوی حماس بسوی مرزهای رژیم صهیونیستی پاسخ داده اند.
ماتان ویلنای، وزیر دفاع غیرنظامی اسرائیل که در گذشته خبر از تهدید وقوع "هولوکاست" دیگری را می داد اینک خود به همراه گیلاد شارون، پسر آریل شارون، حمله اخیر به غزه را "هیروشیمای جدید" خوانده و دست به نسل كشي زده است.
برای کسانی که به تظاهرات های هر روزه علیه کشتار اهالی غزه توسط صهیونیست ها توجه می کنند، و تعداد بالای آمار شهدای زن و کودکان فلسطینی را مشاهده می کنند، شاید خبر تحریب استاديوم ورزشي غزه موضوعی بی ربط و کم اهمیت بنظر آید.
در این میان، صهیونیست ها به تجاوزات خود ادامه می دهند و اوباما نیز شخصا از این حملات بدون طرح هیچ گونه انتقادي از رفتار رژیم صهیونیستی، دفاع کرده است. بنابراین، در اینجا موضوعات نگران کننده تری نسبت به تخریب ورزشگاه وجود دارند. با این حال بایستی از خود بپرسیم چرا؟ چرا زیرساخت های ورزشی فلسطینیان مورد هدف حملات رژیم صهیونیستی قرار گرفته است؟
چرا تیم های باشگاهی داخلی فلسطینیان از زمان تاسیس در سال 1977، تنها هفت فصل بازی های رقابتی را انجام داده اند؟ چرا ورزشکاران فلسطینی بطور مداوم مورد اذیت و آزار و خشونت قرار می گیرند و علاوه بر بازرسی های بدنی از سوی صهیونیست ها دائما محدودیت های قانونی بر فعالیت آنان اعمال می شود؟
چرا بازیکنان تیم ملی فوتبال فلسطین، ایمن الکرد، وجدی مشتاهه و خدمت النصرت در سال 2009 بر اثر حملات صهیونیست ها به شهادت رسیدند؟
چرا محمود سرسک بازیکن تیم ملی فوتبال فلسطین توسط رژیم صهیونیستی زندانی شد و دست به اعتصاب غذا زد؟ در اثر بازداشت وی اعتراضات رسمی از سوی فیفا به دولت صهیونیستی ابلاغ شد و 50 هزار بازیکن فوتبال خواستار آزادی وی شدند. وی در نهایت پس از سه سال بازداشت آزاد شد.
پاسخ ساده است. ورزش بیش از هر عشقی در غزه نفوذ دارد. فوتبال در غزه بیان انسانیت و امید به زندگی تحت اشغالگری نیرویی بیگانه است.
در غزه تنها ورزش فوتبال نیست که از محبوبیت برخوردار است بلکه سایر ورزش ها از جمله والیبال، هندبال و بسکتبال نیز در میان جوانان غزه پر طرفدار هستند.
حمله به استاديوم ورزشي غزه، حمله به امید کودکان و مرزهای جهان شمول انسانیت و لذت بردن از ورزش بود. تنها راهی که رژیم صهیونیستی و متحدانش می توانند به این اعمال خود ادامه دهند در صورتی است که قانع شوند که دشمنان آنان ارزشی کمتر از ارزش انسانیت را دارند. "وحشی" و "بی تمدن" خواندن مسلمین از سوی صهیونیست ها و هم پیمانانشان و ساخت کارتون ها و فیلم های ضد اسلامی با بهانه آزادی بیان، خود به این برداشت آنان که نبایستی برای کشتار انسانها اشک ریخت کمک می کند.
حمله به استاديوم ورزشي کمتر از کشتن امید به زندگی نبود. تجاوز رژیم صهیونیستی به غزه که با چراغ سبز آمریکا انجام شد، نه تنها حمله به تاسیسات نظامی حماس که ایده های برای کشتن امید به زندگی در غزه بود.
در عوض، بایستی گوش های شنوایی وجود داشته باشند تا صحبت های یک دختر خردسال خارج از بیمارستان الشفاء را در روز 18 نوامبر می شنیدند که می گفت:"دنیا و مردم دنیا بایستی پاسخگو باشند: ما چرا باید کشته شویم و چرا نباید همچون سایر کودکان جهان زندگی ای عادی داشته باشیم؟ ما چگونه می توانیم با این مسائل مواجه شویم؟
زمانی که بتوانید فوتبال بازی کنید، می توانيد رویا سازی کنید. زمانی که رویا سازی کنید می تواند دنیایی بهتر را تصور کنید. همانگونه که ویلما رودولف، قهرمان المپیک گفته است:"هرگز قدرت رویاها و تاثیر روح انسانی را دست کم نگیرید. این دو ظرفیت های بالقوه و عظیمی در درون زندگی هر یک از ما هستند".
پروژه نیهیلیستی (پوچ گرایانه) ای که صهیونیست ها دنبال می کنند چیزی جز این نیست: آنان نمی خواهند مردم غزه رویایی داشته باشند. از دید نتانیاهو، اهالی غزه تنها بختک هایی برای صهیونیست ها هستند.
رژيم صهيونيستي پيش از اين نيز در سال 2006 آن استاديوم ورزشي را هدف قرار داده بود. در آن زمان مردم غزه بیش از 6 سال وقت صرف بازسازی این استادیوم ورزشی نمودند با این هدف که تیم ملی فوتبال شان در آن جا بازی هایی را انجام دهد و همچنین باشگاهی ورزشی اي نیز در كنار استاديوم ساخته شود.
با این حال، من مطمئنم که واکنش مردم غزه به این واقعیت (تخریب استاديوم)، بستگی به موضع گیری آنان در درگیری اخیر دارد.
از دید دولت صهیونیستی و هوادارانش، آنان به وعده خود مبنی بر "مجازات دسته جمعی" پس از پرتاب موشک از سوی حماس بسوی مرزهای رژیم صهیونیستی پاسخ داده اند.
ماتان ویلنای، وزیر دفاع غیرنظامی اسرائیل که در گذشته خبر از تهدید وقوع "هولوکاست" دیگری را می داد اینک خود به همراه گیلاد شارون، پسر آریل شارون، حمله اخیر به غزه را "هیروشیمای جدید" خوانده و دست به نسل كشي زده است.
برای کسانی که به تظاهرات های هر روزه علیه کشتار اهالی غزه توسط صهیونیست ها توجه می کنند، و تعداد بالای آمار شهدای زن و کودکان فلسطینی را مشاهده می کنند، شاید خبر تحریب استاديوم ورزشي غزه موضوعی بی ربط و کم اهمیت بنظر آید.
در این میان، صهیونیست ها به تجاوزات خود ادامه می دهند و اوباما نیز شخصا از این حملات بدون طرح هیچ گونه انتقادي از رفتار رژیم صهیونیستی، دفاع کرده است. بنابراین، در اینجا موضوعات نگران کننده تری نسبت به تخریب ورزشگاه وجود دارند. با این حال بایستی از خود بپرسیم چرا؟ چرا زیرساخت های ورزشی فلسطینیان مورد هدف حملات رژیم صهیونیستی قرار گرفته است؟
چرا تیم های باشگاهی داخلی فلسطینیان از زمان تاسیس در سال 1977، تنها هفت فصل بازی های رقابتی را انجام داده اند؟ چرا ورزشکاران فلسطینی بطور مداوم مورد اذیت و آزار و خشونت قرار می گیرند و علاوه بر بازرسی های بدنی از سوی صهیونیست ها دائما محدودیت های قانونی بر فعالیت آنان اعمال می شود؟
چرا بازیکنان تیم ملی فوتبال فلسطین، ایمن الکرد، وجدی مشتاهه و خدمت النصرت در سال 2009 بر اثر حملات صهیونیست ها به شهادت رسیدند؟
چرا محمود سرسک بازیکن تیم ملی فوتبال فلسطین توسط رژیم صهیونیستی زندانی شد و دست به اعتصاب غذا زد؟ در اثر بازداشت وی اعتراضات رسمی از سوی فیفا به دولت صهیونیستی ابلاغ شد و 50 هزار بازیکن فوتبال خواستار آزادی وی شدند. وی در نهایت پس از سه سال بازداشت آزاد شد.
پاسخ ساده است. ورزش بیش از هر عشقی در غزه نفوذ دارد. فوتبال در غزه بیان انسانیت و امید به زندگی تحت اشغالگری نیرویی بیگانه است.
در غزه تنها ورزش فوتبال نیست که از محبوبیت برخوردار است بلکه سایر ورزش ها از جمله والیبال، هندبال و بسکتبال نیز در میان جوانان غزه پر طرفدار هستند.
حمله به استاديوم ورزشي غزه، حمله به امید کودکان و مرزهای جهان شمول انسانیت و لذت بردن از ورزش بود. تنها راهی که رژیم صهیونیستی و متحدانش می توانند به این اعمال خود ادامه دهند در صورتی است که قانع شوند که دشمنان آنان ارزشی کمتر از ارزش انسانیت را دارند. "وحشی" و "بی تمدن" خواندن مسلمین از سوی صهیونیست ها و هم پیمانانشان و ساخت کارتون ها و فیلم های ضد اسلامی با بهانه آزادی بیان، خود به این برداشت آنان که نبایستی برای کشتار انسانها اشک ریخت کمک می کند.
حمله به استاديوم ورزشي کمتر از کشتن امید به زندگی نبود. تجاوز رژیم صهیونیستی به غزه که با چراغ سبز آمریکا انجام شد، نه تنها حمله به تاسیسات نظامی حماس که ایده های برای کشتن امید به زندگی در غزه بود.
در عوض، بایستی گوش های شنوایی وجود داشته باشند تا صحبت های یک دختر خردسال خارج از بیمارستان الشفاء را در روز 18 نوامبر می شنیدند که می گفت:"دنیا و مردم دنیا بایستی پاسخگو باشند: ما چرا باید کشته شویم و چرا نباید همچون سایر کودکان جهان زندگی ای عادی داشته باشیم؟ ما چگونه می توانیم با این مسائل مواجه شویم؟
زمانی که بتوانید فوتبال بازی کنید، می توانيد رویا سازی کنید. زمانی که رویا سازی کنید می تواند دنیایی بهتر را تصور کنید. همانگونه که ویلما رودولف، قهرمان المپیک گفته است:"هرگز قدرت رویاها و تاثیر روح انسانی را دست کم نگیرید. این دو ظرفیت های بالقوه و عظیمی در درون زندگی هر یک از ما هستند".
پروژه نیهیلیستی (پوچ گرایانه) ای که صهیونیست ها دنبال می کنند چیزی جز این نیست: آنان نمی خواهند مردم غزه رویایی داشته باشند. از دید نتانیاهو، اهالی غزه تنها بختک هایی برای صهیونیست ها هستند.
