اندونزی با جمعیت ۲۳۸ میلیون نفر، چهارمین کشور پرجمعیت دنیا است.

 به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، اَندونِزی یا بطور رسمی جمهوری اندونزی کشوری است که در آسیای جنوب شرقی و اقیانوسیه قرار دارد. اندونزی یک مجمع‌الجزایر متشکل از ۱۷،۵۰۸ جزیره و ۳۳ استان است.

اندونزی با جمعیت ۲۳۸ میلیون نفر، چهارمین کشور پرجمعیت دنیا است. نظام سیاسی این کشور جمهوری با انتخابات مجلس و ریاست جمهوری می‌باشد. پایتخت اندونزی جاکارتا است.

 زبان رسمی این کشور زبان اندونزیایی و واحد پول آن روپیه است. مردم این کشور از اقوام گوناگونی می‌باشند که جاوه‌ای‌ها با حدود ۴۰ درصد بزرگ‌ترین قوم هستند و پس از آن‌ها سوندانی‌ها با ۱۵ درصد قرار دارند. جاوه‌ای‌ها بر امور سیاسی اندونزی چیرگی دارند.

با وجود جمعیت زیاد و مناطق پرتراکم، اندونزی جنگل‌های کم‌جمعیت بسیار گسترده‌ای نیز دارد که دومین سطح از تنوع زیستی را در جهان در خود جای داده‌اند. این کشور از نظر منابع طبیعی غنی است اما با این وجود بخش بزرگی از مردم هنوز در فقر به‌سر می‌برند.

 ۸۶٫۱ درصد از مردم اندونزی مسلمان هستند و اسلام توسط بازرگانان دریانورد مسلمان به این منطقه رسید. اندونزی در ۱۷ اوت ۱۹۴۵ از هلند استقلال یافت و استقلال آن در ۲۷ دسامبر ۱۹۴۹ به‌رسمیت شناخته شد.

اندونزی کشوری است که به شکل یک قوس در طول خط استوا کشیده شده‌است. مجمع‌الجزایر اندونزی دیرزمانی از مناطق مهم بازرگانی دریایی جهان به‌شمار می‌آمد و مسیرهای بازرگانی از سده هفتم میلادی میان پادشاهی سریواجیا و چین تشکیل شده‌بود.

 تاریخ اندونزی بسیار از نفوذ قدرت‌های خارجی که به خاطر منابع طبیعی این کشور جذب آن می‌شدند تأثیر پذیرفته‌است. بازرگانان مسلمان دین اسلام را با خود به این منطقه آوردند و قدرت‌های اروپایی برای به‌دست گرفتن حق انحصاری تجارت ادویه از اندونزی، در این منطقه با یک‌دیگر رقابت و جدال داشتند. اندونزی سرانجام به مدت سه قرن و نیم تبدیل به مستعمره هلند شد، و بعداً پس از پایان جنگ جهانی دوم اعلام استقلال کرد.

سونامی سال ۲۰۰۴ در اقیانوس هند منجر به کشته شدن ۱۷۰ هزار نفر در آچه اندونزی شد.

"واژه‌شناسی"
نام اندونزی از واژه لاتین ایندوس (به لاتین: Indus)‏ و یونانی نسوس (به یونانی: nesos)‏ به معنی جزیره آمده‌است. نام امروزی آن به قرن ۱۸ میلادی، زمانی که اندونزی در حال تشکیل یک کشور مستقل بود باز می‌گردد.

"پرچم" اندونزی
پرچم اندونزی برای اولین بار در 01945-08-17 ۱۷ اوت ۱۹۴۵ به رسمیت شناخته شد.به عنوان پرچم ملی و نشان ملی شناخته می‌شود و همچنین دارای تناسب ۲:۳ می‌باشد.


پرچم اندونزي

"تاریخ"

روزگار باستان
یافت شدن بازمانده‌های سنگواره‌ای انسان راست‌قامت که به نام انسان جاوه نیز شناخته می‌شود نشان می‌دهد که مجمع‌الجزایر اندونزی از دو میلیون تا ۶۰۰ هزار سال پیش مسکونی شده‌بود.

اکثریت جمعیت امروزی اندونزی از نژاد آسترونزی هستند که از تایوان به سوی جنوب شرق مهاجرت کرده‌بودند. آنها در حدود ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد به اندونزی رسیدند و جمعیت بومی ملانزی را به سوی شرق راندند. شرایط بسیار خوب برای کشاورزی و توسعه کشت آبی برنج در حدود ۸۰۰ سال قبل از میلاد باعث شد تا شهرها، شهرستان‌ها و پادشاهی‌های کوچک بتوانند در سراسر قرن نخست پیش از میلاد شکوفا شوند. حالت قرارگیری تنگه‌های میان جزایر در اندونزی به‌گونه‌ای است که هم تجارت بین جزایر و هم بازرگانی برون‌مرزی را شکوفا می‌کند. به عنوان نمونه مسیرهای تجاری میان پادشاهی‌های اندونزی و چین از چند سده پیش از میلاد مسیح شکل گرفته بودند. این تجارت‌ها بر تاریخ اندونزی تأثیر بسیاری داشته‌است.

در متون خاورمیانه از مناطقی از اندونزی امروزی به عنوان «جابه» و «زابج» یاد شده‌است. این دو نام بیش از آنکه به‌زعم برخی پژوهندگان محدود به دو جزیرهٔ جاوه و سوماترا باشد، یک عنوان کلی برای قلمرو پادشاهی سری‌ویجایا و ماجاپاهیت، شامل تعداد زیادی از جزایر هند بوده‌است. مسلمانان تمام این جزایر را تحت نام کلی جاوه می‌شناختند و کلمهٔ زابج یا جابه نیز در متون کهن اسلامی به همین معنا به کار رفته‌است. تلقی مارکوپولو از جاوهٔ بزرگ و جاوهٔ کوچک نیز احتمالاً به اعتبار همین نام کلی می‌باشد.

منبت العطر یا سرزمین گیاهان خوشبو به شرحی که در کتاب ابن خردادبه با فاصلهٔ پانزده روز راه از زابج و اطراف آن آمده‌است به احتمال زیاد جزایر ملوک مرکز ادویه می‌باشد، زیرا میخک و جوز بویا که اقلام عمدهٔ ادویه‌اند عمدتاً در این جزایر به عمل می‌آیند. حتی جنگل‌های خودروی این دو گیاه نیز از قدیم در بعضی از جزایر ملوک نظیر آمبون و ترناته وجود داشته‌است.

روزگار "معاصر"
جزایر اندونزی در قدیم سلطان‌نشین بوده‌اند تا آنکه در قرن شانزدهم اسپانیایی‌ها و پرتغالی‌ها به آن دست یافتند. کمپانی شرقی هلند در ابتدای قرن هجدهم، حکومت اندونزی را به دست گرفت. در ۱۷۴۰ هلندی‌ها شورش مردم جاکارتا را با کشتار ۲۰ هزار اندونزیایی و چینی درهم شکستند. در ۱۹۰۷، «سی سی نگا مانگزایا» پادشاه اندونزی علیه هلندی‌ها قیام کرد اما ارتش استعماری هلند سپاه او را شکست داد و سلطه استعمار هلند بر اندونزی محکم شد.


"سوکارنو"، رئیس‌جمهور بنیان‌گذار اندونزی

تا ۱۹۴۲ میلادی اندونزی متعلق به هلند بود و از ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ تحت اشغال ژاپن در آمد. در ۱۷ اوت ۱۹۴۵، میلیون به رهبری دکتر احمد سوکارنو و دکتر حتی اعلام جمهوری کردند. چهار سال تمام میان نیروهای هلند و اندونزی جنگ بود. در نهایت در سال ۱۹۴۹ موافقت‌نامه‌ای امضا شد که طبق مفاد آن، همه سرزمین اندونزی بجز گینه نو به حکومت موقت (جمهوری) ایالات متحده اندونزی واگذار شد. در۱۶ دسامبر ۱۹۴۹، دکتر سوکارنو به ریاست جمهوری این کشور انتخاب گردید.

از قرن هفدهم، هند شرقی مهم ترین و سودآورترین بخش امپراتوری هلند به شمار می‌رفت. به غیر از اشغال کوتاه مدت بریتانیایی‌ها (۱۸۱۱ تا ۱۸۱۴) و قیامهای گاه گاهی محلی، هلند کنترل این کشور را تا ۱۹۴۲ حفظ کرد. در این سال ژاپنی‌ها به این مستعمره هجوم آوردند و به عنوان آزاد کنندگان کشور از حکومت استعماری مورد استقبال اکثر اندونزیایی‌ها قرار گرفتند با تسلیم ژاپن در ۱۹۴۵، احمد سوکارنو (۱۹۰۱ تا ۱۹۷۰)- بنیانکذار حزب میلیون در ۱۹۲۷ – هند شرقی هلند را جمهوری مستقل اندونزی اعلام کرد. هلندیها پس از چهار سال جنگ متناوب ولی وحشیانه، تحت فشار بین‌المللی استقلال اندونزی را در ۱۹۴۹ پذیرفتند. حکومت سوکارنو به طور فزاینده‌ای اقتدارطلب شد و کشور به هرج و مرج اقتصادی گرفتار گردید. او در ۱۹۶۲ گینه نوی هلند را تصرف کرد، که در۱۹۶۲ با عنوان ایریان جایا رسماً ضمیمه شد، هر چند جنبشی جدایی طلب پا برجاست. بین ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶ سوکارنو کوشید با تهاجمات مسلحانه به شمال بورنئو فدراسیون نوپای مالزی را بی‌ثبات سازد. احمد سوکارنو تا زمان سقوطش از کلیه جنبش‌های استقلال طلبانه در قاره‌های آسیا، آفریقا و امریکای لاتین دفاع می‌کرد.

ژنرال سوهارتو توانست با سرکوبی قیام کمونیستی در ۱۹۶۵ و ۱۹۶۶ سیاست ضد امریکایی سوکارنو را وارونه سازد ونهایتا با کمک دانشجویان و ارتش او را برکنار کند. در این مدت حدود ۸۰ هزار نفر از اعضای حزب کمونیست اندونزی کشته شدند. الحاق تیمور شرقی پرتغال در ۱۹۷۶ توسط اندونزی از طرف جامعه بین‌المللی به رسمیت شناخته نشد، و عملیات چریکی ملی گرایان محلی ادامه داشت. برنامه جاه طلبانه‌ای برای اسکان مجدد اهالی جاوه به منظور کم کردن جمعیت زیاد این جزیره به مورد اجرا گذاشته شد ولی این مهاجران جاوه‌ای با انزجار بومیان جزایر کم توسعه یافته و دوردست روبرو شد. کشتار تظاهرکنندگان بی سلاح تیموری به دست سربازان اندونزی در ۱۹۹۱ اعتراضات بین‌المللی را به دنبال داشت.

ژنرال سوهارتو بعد از آنکه به قدرت رسید کشور مالزی را به رسمیت شناخت و دوباره کشورش را به عضویت سازمان ملل درآورد و از این جهت مورد حمایت ایالات متحده امریکا بود. در مدت طولانی ریاست جمهوری اش خود و خانواده‌اش مستقیماً در صادرات و واردات اندونزی دخالت کرده و میلیاردها دلار اندوختند. در اثر رکود اقتصادی و ضعف بنیان مالی و فقر عمومی ژنرال سوهارتو دچار تظاهرات مردمی شد تا آنکه در ۱۹مه ۱۹۹۸ مادلین آلبرایت وزیر خارجه امریکا به او تکلیف کرد که از مقام خود استعفا کند. ژنرال سوهارتو در همان روز ۱۹ مه ۱۹۹۸ بعد از ابلاغ برکناری‌اش توسط آلبرایت در یک نطق سه دقیقه یی از مردم اندونزی به سبب خطاهایش پوزش خواست و از مردم درخواست کرد از بشارالدین یوسف حبیبی تبعیت کنند.

زمانی که محمد سوهارتو پس از سی و سه سال قدرت سقوط کرد بسیاری از مردم اندونزی بر این عقیده بودند که کشور اندونزی تجزیه خواهد شد اما پس از سوهارتو وسعت این امر کمتر از پیش‌بینی‌ها بود.

در دهه ۱۹۵۰ مبارزات خشونت‌آمیزی علیه حکومت اندونزی بر جزایر ملوک جنوبی، توسط مردم ملوک جنوبی صورت گرفت و نیروهای اندونزی این مبارزات را به شدت سرکوب کردند. پس از سقوط حکومت ژنرال سوهارتو در سال ۱۹۹۸، این مبارزات از سر گرفته شد. از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲، خشونت‌ها در جزایر ملوک موجب کشته شدن حدود ۵ هزار نفر و بی خانمان شدن ۵۰۰ هزار نفر شد.

در ۱۷ ژوئن ۱۹۹۹ به دستور یوسف حبیبی ژنرال دامیری به فرماندهی منطقه تیمور شرقی رسید که مردم آن خواهان استقلال بودند. در چهارم ژوئیه ۱۹۹۹ بانک جهانی با اعطای وام یک میلیارد دلاری به اندونزی موافقت کرد. انتخابات ریاست جمهوری پس از ۳۰ سال انجام شد و رقیب یوسف حبیبی، خانم مگاواتی سوکارنو پوتری از حزب دموکرات بود که بالاخره در ۲۳ ژوئیه ۲۰۰۱ به ریاست جمهوری رسید و حزب گلکار یعنی حزب وابسته به سیستم حاکمیت شکست خورد. در آخرین روزهای حکومت یوسف حبیبی مردم تیمور شرقی با نظارت سازمان ملل به استقلال خویش رای دادند. بعد از مگاواتی سوکارنو پوتری، ژنرال بازنشسته «بامبانگ یودیوهونو» که زمانی افسر اطلاعات و فرماندار تیمور شرقی بوده‌است در ۲۸ اکتبر ۲۰۰۴ در انتخابات ریاست جمهوری به پیروزی رسید.

پایان جنگ آزادی خواهانه ملت مسلمان "اندونزی" علیه استعمار گران هلندی (۱۹۴۸ میلادی)
از اواسط تا اواخر جنگ جهانی دوم، اندونزی تحت اشغال ژاپن بود. با پایان جنگ و تسلیم نیروهای ژاپن، کلیه سلاح های ژاپنی به دست ملی گرایان استقلال طلب اندونزیایی افتاد. در سال ۱۹۴۵ میلادی احمد سوکارنو رهبر آزادی خواهان این کشور، اعلام استقلال کرد، که با مخالفت و لشکر کشی هلندی‌ها مواجه گردید. اما سازمان ملل در این موضوع دخالت کرد و دولت هلند به ناچار با حکومتی به نام اتحادیه اندونزی و هلند موافقت کرد. از این رو نمایندگان دولت اندونزی و دولت پادشاهی هلند به دستور سازمان ملل متحد، بر روی عرشه یک ناو امریکایی، قرار داد ترک مخاصمه را در ۲۰ ژانویه ۱۹۴۸ امضا کردند و جنگ دو کشور به پایان رسید. علت این که اندونزی و هلند، این قرار داد را روی یک کشتی بیگانه امضا کردند این بود که هیچ محل دیگری برای امضای معاهده مورد موافقت دو طرف قرار نگرفته بود.

جدایی " تیمور شرقی"
در سال ۱۹۹۹ مردم تیمور شرقی با شرکت در یک همه‌پرسی که تحت نظر سازمان ملل برگزار شد به استقلال از اندونزی رای دادند. نتیجه این همه‌پرسی واکنش خشونت‌آمیز شبه نظامیان طرفدار اندونزی را به دنبال داشت. اقدامات شبه نظامیان با ورود یگان‌هایی از ارتش استرالیا، که بر اساس قطعنامه شورای امنیت به این سرزمین اعزام شده بودند، پایان یافت اما در جریان خشونت‌ها، بیش از یک هزار تن از اهالی تیمور شرقی کشته شدند.

با خروج نیروهای اندونزی از تیمور شرقی، اداره امور این سرزمین به طور موقت برعهده نماینده سازمان ملل قرار گرفت و روز ۲۰ ماه مه سال ۲۰۰۲، تیمور شرقی به عنوان یک کشور مستقل مورد شناسایی بین‌المللی قرار گرفت. تیمور شرقی بیش از یک میلیون جمعیت دارد که اکثر آنان مسیحی کاتولیک هستند.

"سیاست"
محمد سوهارتو، رئیس جمهوری پیشین اندونزی در سال ۱۹۶۸ و در پی خشونت‌هایی که پس از یک کودتای شکست خورده رخ داد، به قدرت رسید و بلافاصله به مبارزه با کمونیسم پرداخت که نتیجه آن قتل حداقل ۵۰۰ هزار نفر و زندانی کردن میلیون‌ها نفر دیگر شد.

"جغرافیا"
با 1،919،440 کیلومتر مربع (741،50 مایل مربع)، اندونزی پانزدهمین کشور بزرگ جهان از لحاظ مساحت است. اندونزی مجموعه‌ای از جزایر (نزدیک به ۱۷۵۰۸جزیره بزرگ و کوچک) است که در جنوب شرقی آسیا در اقیانوس کبیر قرار دارد. اندونزی در نیمکرهٔ شرقی، در جنوب شرقی آسیا، در اقیانوس هند و دریاهای وابسته به آن واقع شده و خط استوا از آن می‌گذرد. اندونزی در جزیره گینه نو با پاپوا و هم چنین در جزیره برنئو با مالزی مرز مشترک دارد.

سابقاً این جزایر در تصرف هلند و به هندِ هلند موسوم بود ولی بعد از آنکه کشوری مستقل و آزاد گردید، «اندونزی» نام گرفت. مساحت این کشور ۱۹۱۹۰۰۰ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر جاکارتا است که در جزیره جاوه قرار دارد و سابقاً باتاویا نامیده می‌شد. شهر مهم آن سورابایا است. این کشور دارای معادن قلع، نفت، ذغال‌سنگ و مس است و توتون، برنج، قهوه و کائوچو جزو محصولات کشاورزی این کشور است.

اندونزی را می‌توان بزرگترین مجمع الجزایر جهان دانست که بین دو خشکی، یعنی جنوب شرق آسیا و استرالیا واقع شده‌است. وسعت آب‌های این کشور ۳ برابر مساحت خشکی‌های آن می‌باشد. بندرهای مهم این کشور نیز عبارتند از: مدان، بندر ساحلی بلاوان، پکانبارو، ریو، جاکارتا سنگارنگ، نوزاتنگارا، بندر ساحلی بیتونگ و بندر آمبون. شهرهای مهم اندونزی را هم می‌توان در ۱۰ شهر زیر خلاصه کرد: جاکارتا، سورابایا، سمارانگ، باندونگ، مدان، پالمبانگ، یوجونگ پادانگ، بانجارماسین، بندر لامپومگ، مانادو.

جاکارتا، پایتخت کشور اندونزی، ابتدا یک شهر بندری کوچک بود، اما هم اکنون این شهر ۶۷۰ کیلومتر مربع وسعت دارد و جمعیتی معادل ۹ میلیون نفر را در خود جای داده و یکی از مراکز مهم اقتصادی اندونزی است.

جزیره جاوه با آنکه فقط ۷ درصد کل خاک این کشور را تشکیل می‌دهد، به تنهایی حدود ۶۰ درصد کل جمعیت کشور را به خود اختصاص داده‌است.

رشته جزایر جنوبی کوهستانی و آتشفشانی است و شامل سوماترا، جاوه، مادورا، بالی و جزایر سوندای کوچک (از جمله لامبارک، فلورس و تیمور) است. جاوه و همسایه کوچک‌ترش مادورا جمعیت متراکمی دارند و نزدیک به دو سوم مردم اندونزی را در خود جای می‌دهند. زنجیره جزایر شمالی متشکل است از کالیمانتان (بخش اندونزیایی جزیره بورنئو)، جزایر نامنظم و کوهستانی سولاوسی (سلبس)، گوره ملوک، وایریان جایا (بخش غربی گینه نو).

بیش از دو سوم این کشور از جنگل‌های استوایی بارانی پوشده شده‌است. و آب و هوای آن استوایی و بارندگی در طول سال سنگین است. رودهای مهم آن کاپواس، دیگول، باریتو، و بلندترین نقطه اندونزی نگگا پولو (هرم کارستنز) با ۵۰۳۰ متر ارتفاع است (در جزیره ایریان جایا). قسمت اعظم اندونزی کوهستانی است و با وضع جغرافیائی خود که در دو طرف خط استوا قرار گرفته بیش از دو فصل دارا نیست یکی فصل مرطوب از نوامبر تا مارس و دیگری فصل خشک از ژوئن تا اکتبر.

"جزایر" اصلی
این کشور را می‌توان از لحاظ وضعیت طبیعی به چند قسمت زیر تقسیم کرد:

جزیره سوماترا: یکی از بزرگترین جزیره‌های جهان است و با جزیره‌های جاوه، سلبس و برنئو، در مجموع، جزایر سوندای بزرگ نامیده می‌شوند.

قسمت عمده آن را جلگه‌ها و نواحی پست تشکیل داده و ارتفاعات آن (از جمله کوه‌های باریسان) در کناره غربی آن تا سمت شمال گسترده شده و دارای وسعت زیادی می‌باشند.

رودهای آن کوتاه و پر آب بوده و اکثراً از سمت غرب به شرق جاری هستند و مهم ترینشان عبارتند از: کامپار، بارومون، ایندراگیری، روکان، موسی و هاری. جنگل‌ها که اغلب غیر قابل نفوذند، وسعت زیادی دارند. و مرداب‌های وسیعی نیز در کرانه شرقی آن وجود دارند. بلندترین نقطه آن قله کرینتجی (۳۸۰۰ متر) است.

جزیره جاوه: پنجمین جزیره وسیع اندونزی و از پرجمعیت ترین آن‌ها است که بیش از ۶۵٪ جمعیت کشور در آن زندگی می‌کنند. کوه‌ها در تمام نقاط آن پراکنده شده و قسمت اعظم آن را جلگه‌ها و جنگل‌ها تشکیل می‌دهند. رودهای آن عمدتاً کوتاه و پرآب بوده و مهمترینشان عبارتند از: سولو، سرانگ، تاروم، سرایو و مانوک. بلندترین نقطه آن قله سمرو با ۶۷۶, ۳ متر ارتفاع است.

جزیره برنئو: قسمت اعظم این جزیره متعلق به اندونزی است که در اصطلاح محلی به آن کالیمانتان گفته می‌شود. ارتفاعات آن عمدتاً در نواحی شمالی واقع شده و قسمت اعظم آن را جنگل‌ها و جلگه‌ها شامل می‌شوند. رودهای طویلی در آن جریان دارند از جمله: باریتو، ماهاکام، نگارا، کایان و کاپواس. بلندترین نقطه آن ۹۸۸٬۲ متر ارتفاع دارد.

جزیره سلبس (سلب): جزیره‌ای کوهستانی و مرتفع است که قسمت اعظم آن را جنگل‌ها پوشانده‌اند. از رودهای آن می‌توان از ماریسا، کاراما، ماماسا، بونگکا و پالو نام برد. قله رانتکومبولا با ۴۵۵, ۳ متر ارتفاع بلندترین نقطهٔ آن است. نام محلی این جزیره، سولاوسی است.

جزیره گینه نو: نیمه غربی این جزیره که اصطلاحاً ایریان غربی گفته می‌شود و به اندونزی تعلق دارد. نواحی مرکزی و شمال غربی آن را کوه‌ها و نواحی بلند پوشانده و قسمت اعظم آن را جنگل‌ها و جلگه‌ها تشکیل می‌دهند. رود دیگول مهمترین رود آن است. بلندترین نقطه آن قله جایا (۰۲۹، ۵ متر) است.

جزایر سوندای کوچک (نوساتنگارا): این جزایر بین جزیره جاوه و جزیره گینه نو واقع شده‌اند و عمدتاً کوهستانی و مرتفع می‌باشند. بزرگترین جزیره‌های آن عبارتند از: سومباوا، فلورس، سومبا، تیمور و بالی.

سایر جزایر غربی: که در اطراف جزیره‌های برنئو، جاوه و سوماترا واقع شده و عمدتاً کم ارتفاعند. بزرگترین جزیره آن، بانگکا می‌باشد.

سایر جزایر شرقی: که مجموعاً به جزایر ملوک یا اویه معروف هستند و در اطراف جزیره‌های سلس و گینه نو واقع شده‌اند و کوهستانی و مرتفع اند. جزیره‌های هالماهرا و سرام بزرگترین جزیره‌های این نواحی می‌باشند.

بر روی هم اندونزی سرزمینی نیمه کوهستانی است. جلگه‌های آن عمدتاً در جزیره‌های جاوه و سوماترا و جزایر سوندای کوچک (نوساتنگارا) و جنگل‌های آن عمدتاً در جزیره‌های برنئو، گینه نو، و سوماترا واقع شده‌اند. آب و هوای آن گرم و مرطوب و پر باران است. بلندترین نقطه آن قله جایا با ۰۲۹, ۵ متر ارتفاع است. طویل ترین رود آن باریتو (۸۸۵ کیلومتر) و دریاچه توبا (۵۰۰, ۲ کیلومتر مربع) وسیع‌ترین دریاچهٔ آن است.

کوه لوکون در جزیره سولاوسی یکی از فعال‌ترین آتشفشان‌های اندونزی است که فوران آن در ژوئیه ۲۰۱۱ هزاران نفر را آواره کرد.

"مردم"
اندونزی ۲۳۸ میلیون نفر جمعیت دارد و زبان رسمی آنان «اندونزیایی» است ولی به زبانهای مختلف گویش می‌نمایند.

"مذهب"
حدود ۸۶ درصد از مردم اندونزی مسلمان و بقیه مسیحی، هندو یا بودایی هستند. فرقه اسلامی احمدیه در اندونزی حدود دویست هزار هوادار دارد. اندونزی که پرجمعیت‌ترین کشور مسلمان جهان است همواره به داشتن سنت بردباری مذهبی افتخار می‌کرده و در قانون اساسی این کشور آزادی مذهبی تضمین شده‌است ولی در سال‌های اخیر این آزادی مذهبی مورد تهدید قرار گرفته‌است. امروزه قوانین این کشور تبلیغ افکار ناخداباورانه را جرم دانسته و برای کسانی که بخواهند مومنان مسلمان را با باورهای دیگری آشنا کنند تا پنج سال زندان پیش بینی کرده‌است. در اندونزی دین نقش مهمی در آموزش خصوصی دارد و در شرایطی که تعداد مدارس دولتی خوب بسیار اندک است غیر از مدارس دینی گزینه دیگری نیست.

آچه تنها استان اندونزی است که قوانین شریعت می‌تواند در آن اجرا شود. پارلمان محلی آچه در سال ۲۰۰۹ به تنبیه همجنسگرایان با ترکه چوب رای داد، اما فرماندار آچه حاضر به اجرای این رای و تبدیل آن به قانون نشده‌است.

در قانون مجازات «کفرگویی» که در سال ۱۹۶۵ در اندونزی به تصویب رسیده‌است هرگونه دگراندیشی از یکی از شش دین رسمی اندونزی ممنوع اعلام شده‌است. در سال ۱۳۸۷ خورشیدی نهادی اسلامی در اندونزی با صدور فتوایی نرمش‌های یوگا را ممنوع اعلام کرد.

ابوبکر بشیر، روحانی بنیادگرای مسلمان اندونزی، به اتهام همکاری در عملیات تروریستی و سازماندهی یک مرکز آموزش تندروهای مسلح در استان آچه، در غرب اندونزی، محاکمه شده‌است.

"اقتصاد"
اندنوزی بزرگترین قدرت اقتصادی جنوب شرقی آسیا است. بنابر آمار سال ۲۰۰۵ تولید ناخالص داخلی اندونزی ۲۸۷ میلیارد دلار بوده‌است که سهم سرانه هر فرد ۴۴۵۸ دلار است. سهم صنعت ۴۰٫۷٪ که بیشتر به فرآوری محصولات کشاورزی و معدنی مشغول است و سهم بخش کشاورزی ۱۴٪ می‌باشد و محصول اصلی اش برنج است. با این حال بیشترین شاغلان در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند. ۴۱ میلیون و هشتصد هزار نفر از نیروی کار در بخش کشاورزی شاغلند. که کشاورزانی هستند که حرفه‌ای نیستند و در سطح کلان تولید نمی‌کنند. اما هم کشاورزان بزرگ و هم روستاییان مقدار زیادی لاستیک، چای، قهوه، تنباکو و ادویه تولید و صادر می‌کنند. از دوران استعمار هلند زیرساخت مناسب آبیاری در کشاورزی برای اندونزی به جا مانده است.


جاکارتا پایتخت اندونزی و بزرگترین مرکز بازرگانی کشور

بیشترین صادرات اندونزی به کشورهای آمریکا و ژاپن و چین و سنگاپور می‌باشد. اندونزی از لحاظ معدنی کشوری غنی می‌باشد و معادن نفت، گاز طبیعی، قلع، نیکل، زغال سنگ، بوکسیت و مس در این کشور موجود است اما به علت نسبت بیشتر جمعیت به ثروت جمعیت مردم فقیر زیاد است. صنعت معدنکاری سهمی ۱۲ درصدی در تولید ناخالص داخلی اندونزی دارد. یکی دیگر از منابع کسب درآمد برای اندونزی صنعت گردشگری است.

در اواخر دهه ۹۰ میلادی که بازارهای اقتصادی در آسیا دچار مشکلات شدید شد، ارزش پول اندونزی نیز بشدت سقوط کرد و سوهارتو ناچار شد تا اصلاحات اقتصادی شدیدی را انجام دهد و در همین رابطه با صندوق بین‌المللی پول برای کمکی به ارزش بیش از ۴۰ میلیارد دلار به توافق رسید. نارضایتی‌های سیاسی و در خواست استعفای سوهارتو، از پیامدهای این مشکلات اقتصادی بود. در مارس سال ۱۹۹۸ سوهارتو برای چندمین بار به قدرت رسید. اما مشکلات برای دولت همچنان ادامه داشت.

در میان سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۲ شمار میلیونرها در اندونزی رشد فزاینده‌ای داشته‌است اما هنوز نیمی از مردم با درآمد روزی کمتر از دو دلار زندگی می‌کنند. تنها ۱۰ درصد کسانی که کار می‌کنند مالیات می‌پردازند و دولت برای تامین آموزش رایگان و بهداشت مشکل دارد. تولید نفت در اندونزی بسیار کم است و این میزان تنها برای تامین نیازهای داخلی این کشور صرف می‌شود ولی با این حال اندونزی بزرگترین تولیدکننده نفت در کشورهای جنوب شرقی آسیا به‌شمار می‌آید.

اندونزی به دلیل فرسودگی چاه‌های نفت و کمبود تولید نفت در این کشور در ماه مه ۲۰۰۸ از سازمان اوپک خارج شد.

"محیط زیست"
اندونزی دارای بزرگ‌ترین جنگل‌ها در کشورهای جنوب شرق آسیا است به طوری که ۱۲۰ میلیون هکتار آن را جنگل‌های بارانی تشکیل داده‌است. حریق در جنگل‌های اندونزی به رویدادی سالانه در فصل خشک کشور تبدیل شده و تا کنون برای کشورهای همسایه آلودگی زیادی ایجاد کرده‌است. افزایش تقاضا برای تهیه روغن درخت نخل در هند نیز موجب تخریب نگران‌کننده جنگل‌های استوایی در اندونزی شده‌است. دولت اندونزی در ابتکاری زیست‌محیطی زوج‌های جوان را ملزم کرده قبل از ازدواج خود یک درخت بکارند.

فرهنگ
هنر نقاشی در بالی هنری دارای سنت و پیشینه است. تماس هنرمندان محلی با سبک نقاشی اروپایی در سده بیستم روی داد. امروزه البته در جاوه مرکزی روش‌های نقش‌پردازی کلاقه‌ای که از روش‌های بسیار قدیمی اندونزیایی است رفته‌رفته کاربردهای بیشتری در نقاشی‌ها پیدا می‌کنند.

موسیقی در اندونزی انواع گوناگونی داد ولی معروف‌ترین آن موسیقی گاملان است که موسیقی سنتی دربارهای جاوه و بالی به‌شمار می‌آید. امروزه تمام سبک‌های موسیقی پاپ نیز به زبان ملی (اندونزیایی) و یا به زبان محلی خوانده می‌شود. افزون بر این سبک‌های عامه‌پسندی مانند کرونتیونگ، دانگ‌دوت، کاپورساری و جایپونگان نیز رایج‌اند.

"تقسیمات کشوری"
اشنايي با برخي شهرها و جزيره هاي اندونزي

"سوماترا"
سوماترا (با وسعت تقریبی ۴۷۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع) از جزایر کشور اندونزی است.

جزیره سوماترا ششمین جزیره بزرگ جهان و بزرگ‌ترین جزیره‌ای است که تمام خاک آن در کشور اندونزی قرار دارد، این جزیره حدود ۴۵ میلیون نفر جمعیت دارد.

استان هاي جزيره سوماترا

"سوماترای شمالی"

سوماترای شمالی (به اندونزیایی: Sumatera Utara) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا

این استان بدون احتساب استان‌های جزیرهٔ جاوه، پرجمعیت‌ترین استان کشور محسوب می‌شود و پایتخت آن، شهر مدان است.


مسجد جامع مدان

"جمعیت"
جمعیت سوماترای شمالی در سرشماری رسمی سال ۲۰۰۰ بالغ بر ۱۱٫۴۸ میلیون نفر برآورد شده‌است. آمارهای تخمینی از افزایش این رقم در سال ۲۰۰۷ به ۱۲٬۸۳۴٬۳۷۱ نفر خبر می‌دهند.

"مردم"
باتاک‌ها با ۴۱٫۹۵ درصد، جاوه‌ای‌ها با ۳۲٫۶۲ درصد، نیاها با ۶٫۳۶ درصد، مالایی‌ها با ۴٫۹۲ درصد، مینانگکابائوها با ۲٫۶۶ درصد و بانجاری‌ها با ۰٫۹۷ درصد، از عمده‌ترین گروه‌های قومی سوماترای شمالی به‌شمار می‌روند.

زبان‌های رایج در سوماترای شمالی شامل مالایی، باتاک، آنگکولا-ماندایلینگ و اندونزیایی می‌شود.

مذهب
مسلمانان با ۶۵٫۵ درصد، مسیحیان با ۳۱٫۴ درصد، بودایی‌ها با ۲٫۸ درصد و هندوها با ۰٫۲ درصد، از مهم‌ترین گروه‌های مذهبی سوماترای شمالی محسوب می‌شوند.

"سوماترای غربی"
سوماترای غربی (به اندونزیایی: 'Sumatera Barat') یکی از استان‌های اندونزی است.


دریاچه مانینجائو

آچه
آچه یکی از استان‌های کشور اندونزی است که در نوک شمالی جزیرهٔ سوماترا واقع شده‌است.

نامگذاری
نام کامل این استان از سال ۱۹۵۹ تا سال ۲۰۰۱ «دائراه ایستیموا آچه»، از سال ۲۰۰۱ تا سال ۲۰۰۹ «نانگگروئه آچه دارالسلام» و از سال ۲۰۰۹ به بعد، «آچه» بوده‌است.


ساحل اچه

مذهب
بیش‌ترین سهم مسلمانان در سطح کشور در آچه بوده و این استان توسط قوانین اسلامی اداره می‌شود.

پیش‌تر این منطقه با عناوین محتلفی نظیر «آچه»، «آتجه» و «آچین» شناخته می‌شده‌است.

ریائو
ریائو (به اندونزیایی: Riau) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان در بخش مرکزی جزیرهٔ سوماترا و در امتداد تنگهٔ مالاکا واقع شده‌است.


قطع درختان جنگلی در ریائو

پکانبارو پایتخت و بزرگ‌ترین شهر ریائو است. دومای، باگانسیاپیاپی، بنگکالیس، بانگکینانگ، رنگات و سیاک‌سری ایندروپورا، دیگر شهرهای بزرگ این استان هستند.

اقتصاد
امروزه ریائو یکی از ثروتمندترین استان‌های اندونزی است. این استان به‌جهت بهره‌مندی از منابع طبیعی متعدد نظیر نفت خام، گاز طبیعی، کائوچو، روغن نخل و مزارع متعدد، پیش‌رفت بسیاری نموده‌است.

جمعیت
جمعیت ریائو براساس سرشماری سال ۲۰۰۰ که جزایر ریائو را هم شامل می‌شد، در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۵٬۰۷۰٬۹۵۲ نفر برآورد شده‌است. این رقم در سال ۲۰۱۰ به ۶٬۳۰۲٬۷۸۶ نفر افزایش یافته‌است. جزایر ریائو تا سال ۲۰۰۴ بخشی از استان ریائو به‌شمار می‌رفت که در این سال، این منطقه مستقل شده و استان جدیدی را تشکیل داد.

مردم
مالایی‌ها با ۳۸ درصد، جاوه‌ای‌ها با ۲۵ درصد، مینانگکابوها با ۱۱ درصد، باتاک‌ها با ۷ درصد، بانجاری‌ها با ۴ درصد، چینی‌ها با ۴ درصد و بوگینی‌ها با ۲ درصد، از جملهٔ گروه‌های قومی ساکن در ریائو به‌شمار می‌روند. زبان‌های مالایی، اندونزیایی و مینانگکابویی از مهم‌ترین زبان‌های رایج در این استان محسوب می‌شوند.

مذهب
مسلمانان ۸۸ درصد، بودایی‌ها ۶ درصد، کاتولیک‌ها ۵ درصد، پروتستان‌ها ۱ درصد و هندوها ۰٫۲ درصد از ساکنان ریائو را شامل می‌شوند.

جزایر ریائو
جزایر ریائو (به اندونزیایی: Kepulauan Riau) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان شامل مجمع‌الجزایر ریائو، جزایر ناتونا، جزایر آنامباس و جزایر لینگگا می‌شود. مساحت جزایر ریائو ۲۱٬۹۹۲ کیلومتر مربع بوده و جمعیت این استان در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۱٬۳۹۲٬۹۰۰ نفر برآورد شده‌است.


تانجونگ پینانگ در جزایر ریائو

جزایر ریائو در ژوئیهٔ سال ۲۰۰۴ از بخش اصلی استان ریائو جدا شده و استان مستقلی را تشکیل داد. پایتخت این استان شهر تانجونگ پینانگ است که در بخش جنوبی جزیرهٔ بینتان واقع شده‌است.

مذهب
بیش‌ترین شمار ساکنان جزایر ریائو پیرو دین‌های اسلام، بودیسم و مسیحیت هستند.

مردم
مالایی‌ها با ۳۵٫۶ درصد، جاوه‌ای‌ها با ۲۲٫۲ درصد، چینی‌ها با ۹٫۳ درصد، مینانگکابوها با ۹٫۳ درصد، باتاک‌ها با ۸٫۱ درصد، بوگینی‌ها با ۲٫۲ درصد و بانجاری‌ها با ۰٫۷ درصد از مهم‌ترین گروه‌های قومی ساکن در جزایر ریائو به‌شمار می‌روند. مهم‌ترین زبان رایج در این استان، زبان اندونزیایی است.

سوماترای جنوبی
سوماترای جنوبی (به اندونزیایی: Sumatera Selatan) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان در جزیرهٔ سوماترا واقع شده و از سمت شمال به استان جامبی، از سمت جنوب به استان لامپونگ و از سمت غرب به استان بنگکولو محدود شده‌است. جزایر بانگکا و بلیتونگ در بخش شرقی سوماترای جنوبی واقع شده‌اند.


مسجد پالم‌بانگ بزرگ

این مناطق در سال ۲۰۰۰ از این استان مستقل شده و استان جدید جزایر بانگکا-بلیتونگ را تشکیل دادند. پایتخت آن، شهر پالم‌بانگ است.

جمعیت و مردم
مالایی‌ها با ۳۱ درصد، جاوه‌ای‌ها با ۲۷ درصد، کومرینگ‌ها با ۶ درصد، موسی بانیوآسین‌ها با ۳ درصد، سوندایی‌ها با ۲ درصد، از جملهٔ گروه‌های قومی ساکن در سوماترای جنوبی به‌شمار می‌روند.

زبان رایج در این استان، زبان اندونزیایی بوده.

مذهب
مسلمانان ۹۶ درصد، بودایی‌ها ۱٫۸ درصد و مسیحیان ۱٫۷ درصد از ساکنان سوماترای جنوبی را شامل می‌شوند.

تقسیمات
سوماترای جنوبی به ۱۰ منطقه و ۴ شهر تقسیم شده‌است:

مناطق
اوگان ایلیر (Indralaya).
 
اوگان کومرینگ اولو (Baturaja).
 
اوگان کومرینگ اولوی جنوبی (Muaradua).

اوگان کومرینگ اولوی شرقی (Martapura).

اوگان کومرینگ ایلیر (Kayuagung).

بانیوآسین (Pangkalan Balai).

لاهات (Lahat).

موآرا انیم (Muara Enim).

موسی بانیوآسین (Sekayu).

موسی راواس (Muara Beliti Baru).

شهرها
پاگر آلام.

پالم‌بانگ.

پرابومولیح.

لوبوکلینگگائو.

جزایر بانگکا-بلیتونگ
جزایر بانگکا-بلیتونگ (به اندونزیایی: Kepulauan Bangka Belitung) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان دو جزیرهٔ اصلی به نام‌های «بانگکا» و «بلیتونگ» را شامل می‌شود. هم‌چنین چندین جزیرهٔ کوچک‌تر از آن‌ها نیز در بخش شرقی جزیرهٔ سوماترا و بخش شمال شرقی استان سوماترای جنوبی واقع شده‌است.

تنگهٔ بانگکا جزیره‌های سوماترا و بانگکا را از هم جدا می‌کند و تنگهٔ گاسپار جزیره‌های بانگکا و بلیتونگ را از یک‌دیگر مستقل می‌سازد.



فرودگاه پانگکال پینانگ

دریای چین جنوبی در بخش شمالی این استان، دریای جاوه در بخش جنوبی و جزیرهٔ بورنئو در بخش شرقی آن به وسیلهٔ تنگهٔ کاریماتا از جزیرهٔ بلیتونگ جدا می‌شود.

جزایر بانگکا-بلیتونگ پیش‌تر بخشی از استان سوماترای جنوبی بوده‌است؛ اما در سال ۲۰۰۰ به همراه استان‌های بانتن و گورونتالو مستقل شد.

جمعیت این استان در سال ۲۰۰۴ بالغ بر ۱٬۰۱۲٬۶۵۵ نفر بوده و پایتخت آن، شهر پانگکال پینانگ است.

اقتصاد
جزایر بانگکا-بلیتونگ معادن بزرگی و مهمی را در خود جای داده و بزرگ‌ترین تولیدکنندهٔ حلب در سطح اندونزی به‌شمار می‌رود. این استان هم‌چنین کاغذ سفید تولید می‌کند.

مردم
مالاییها با ۷۲ درصد، چینی‌ها با ۱۲ درصد، جاوهای‌ها با ۶ درصد، بوگینی‌ها با ۳ درصد، مادوری‌ها با ۱ درصد، از مهم‌ترین گروه‌های قومی ساکن در جزایر بانگکا-بلیتونگ محسوب می‌شوند. زبان‌های اندونزیایی و هاکا (شاخه‌ای از چینی) از زبان‌های رایج در این جزایر به‌شمار می‌رود.

مذهب
از لحاظ ترکیب مذهبی نیز مسلمانان با ۸۱٫۸ درصد، بوداییها با ۸٫۷ درصد، کنفوسیانیسم‌ها با ۵٫۱ درصد، پروتستان‌ها با ۲٫۴ درصد، کاتولیک‌ها با ۱٫۷ درصد و هندوها با ۰٫۱ درصد، عمده‌ترین گروه‌های مذهبی را تشکیل می‌دهند.

تقسیمات
جزایر بانگکا-بلیتونگ به ۶ منطقه (کابوپاتن) و یک شهر (کوتا) تقسیم شده‌است:

بانگکا (مرکز: سونگایلیات).

بانگکای غربی (مرکز: مونتوک).

بانگکای جنوبی (مرکز: توبوآلی) .

بانگکای مرکزی (مرکز: کوبا).

بلیتونگ (مرکز: تانجونگ پاندان).

بلیتونگ شرقی (مرکز: مانگگار).

پانگکال پینانگ (شهر).

جاوه
جاوه یکی از جزایر کشور اندونزی است که پایتخت اندونزی جاکارتا در آن واقع شده است.


کوه‌های سمرو و برومو در جاوه شرقی

استان هاي جزيره جاوه

تاریخچه

پیش از تاریخ

قلمروهای هندو و بودایی

فرمانروایان مسلمان واستعمار هلند

عصر جمهوریت

جغرافیا

جاوه متراکم ترین شهر و جزیره جهان است که با تراکم بیش از ۱۴ میلیونی در خود این مقام را کسب کرده.

جاوه از نظر اب و هوا و راحتی زندگی بسیار مناسب است . قیمت کم باعث ازدیاد جمعیت شده براورد شده تا ۱۲ سال دیگر جمعیت به ۲۶ میلیون هم میرسد در حالی که این موضوع با در نظر نگرفتن جا و فضای خالی باشد جاوه از نظر اقتصاد بسیار مهم است و از ارکان اصلی اقتصاد میباشد.

جاکارتا
جاکارتا (Daerah Khusus Ibukota Jakarta) پایتخت کشور اندونزی و بزرگ‌ترین شهر این کشور است.

جاکارتا، پایتخت اندونزی و یکی از بزرگ ترین و پرجمعیت ترین شهرهای اسلامی است. جاکارتا بزرگ ترین شهر اندونزی و مرکز اقتصادی ـ تجاری، حمل ونقل و صنعتی این کشور و مرکز سیاسی ـ اداری ایالت جاکارتاست. ایالت جاکارتا ــ که حدود ۵۹۰ کیلومترمربع مساحت دارد یکی از پنج ایالت جزیره جاوه‌است.

اما امروزه جاکارتا مرکز آسه آن (انجمن ملل آسیای جنوب شرقی) است و مقرّ وزارت خانه‌ها و سازمان‌های مهم اندونزی به شمار می‌رود.

تاریخچه
جاکارتا از مشهورترین شهرهای اسلامی، دارای بناهایی متعلق به دوره استعمار و بافت شهری مطابق الگوی شهرهای هلندی است. آثار و اماکن دیدنی شهر عمدتاً در بخش مرکزی (بافت قدیمی) قرار دارند، از جمله آنهامی‌توان: میدان مردکا (آزادی و استقلال) و لوح ملی اندونزی، موزه ملی، کاخ ریاست جمهوری یا کاخ آزادی واقع در قسمت شمالی مردکا، موزه مردکا که هلندی‌ها آن را در ۱۷۷۸ احداث کردند، کتابخانه شهر، مسجد بزرگ استقلال، مجموعه ورزشی بازیهای آسیایی، بازار چینیها، بازار قدیمی ماهی فروشان، بازار بزرگ، باغهای درون شهر از جمله باغ معروف جایاانکول، بقایای ساختمان شهرداری (متعلق به دوره استعمار) و زندان‌های قدیمی نزدیک آن را نام برد.

جاکارتا شهری قلعه‌ای و قدیمی است و در منطقه‌ای با تاریخ کهن قرار دارد. گفته شده که این منطقه مقرّ انسان‌های نخستین بوده‌است. در سده چهارم میلادی، دولتی هندو ـ جاوه‌ای در جاکارتا فرمانروایی می‌کرده‌است. سابقه جاکارتا، به سبب واقع شدن در جزیره جاوه، با پیشینه این جزیره در آمیخته‌است.

نام‌های قبلی آن سوندا کلاپا، جایاکارتا و بعد باتاویا بود.

جغرافیا
شهر جاکارتا در غرب جزیره جاوه، در سواحل شمالی، در کنار خلیج جاکارتا (یا خلیج باتاویا / بتاویه) و دریای جاوه، قرار دارد. این شهر در دشت واقع شده‌است و ارتفاعاتی با فاصله بسیار، در جنوب آن امتداد دارد. رود سیلیونگ با جهت جنوبی ـ شمالی از میان شهر می‌گذرد و به خلیج جاکارتا می‌ریزد. علاوه بر این، رودهای بسیاری در نزدیکی شهر جاری اند که می توان به گروگل در غرب و سونتر در شرق جاکارتا اشاره کرد.

باتوجه به موقعیت شهر و نزدیکی آن به دریا، نسیم خشکی و دریا که در جاکارتا دائمی است، در افزایش آلودگی هوای شهر مؤثر بوده‌است. این شهر در یکی از پرباران ترین مناطق جهان قرار دارد؛ متوسط باران سالانه جاکارتا حدود دو هزار میلیمتر و متوسط رطوبت سالانه آن ۸۱% است.

حمل و نقل
جاکارتا با مشکل افزایش جمعیت و ترافیک مواجه بوده‌است و هست و به همین دلیل فرماندار شهر جاکارتا با توجه به افزایش جمعیت روز افزون این شهر تصمیم به ایجاد خیابان‌ها و بزرگراه‌های دو طبقه کرده‌است. با توجه به گرانی بودن زمین در جاکارتا، گسترش خیابان‌ها از سمت راست و چپ امکان پذیر نبوده و تنها راه گسترش خیابان‌ها به صورت عمودی در طبقات بالای خیابان می‌باشد. دلیل عمده دیگر ایجاد بزرگراه‌های دو طبقه، جلوگیری از کم شدن سرعت ماشین‌ها به دلیل سیلاب همیشگی در جاکارتا است.

جاکارتا دارای سیستم حمل و نقل راه آهن شهری می‌باشد که ترافیک جاکارتا را کاهش می‌دهد.

جاکارتا دارای شبکه حمل و نقل راه آهن از حومه به داخل شهر می‌باشد که بسیار ارزان و سریع و البته بدون ترافیک است. این شبکه راه آهن ریلی توانسته‌است که بسیاری از زمان سفر از حومه به داخل شهر را کاهش دهد. بسیاری از مردم با توجه به پر بودن ظرفیت قطارها، به بالای سقف قطار رفته و از سقف قطار به منظور سفر خود استفاده می‌کنند.

جاکارتا دارای سیستم جامع اتوبوسرانی می‌باشد که شامل ۱۵ مسیر اتوبوسرانی است که از مزایای آن سرعت اتوبوس‌ها بسیار زیاد و هم چنین بدون ترافیک است.

جاکارتا دارای شبکه‌ام آر تی می‌باشد که بسیار کار آمد و سریع می‌باشد. جاکارتا دارای دو شبکه حمل و نقل ام آر تی شمال -جنوب به طول ۲۲ کیلومتر و شامل ۲۱ ایستگاه می‌باشد و شبکه شرق -غرب به طول ۸۷ کیلومتر و شامل ۴۸ ایستگاه‌است.

جاکارتا دارای طرح مونوریل است که بسیاری از ترافیک‌های جاکارتا را کاهش می‌دهد.

بانتن
بانتن (به اندونزیایی: Banten) یکی از استان‌های اندونزی است که در جزیرهٔ جاوه واقع شده‌است. این استان پیش‌تر بخشی از استان جاوهٔ غربی بوده‌است؛ ولی در سال ۲۰۰۰ مطابق با قانون شمارهٔ ۲۳ از این استان جدا شده و استان مستقلی را تشکیل داده‌است.

برپایهٔ نتایج اولیهٔ سرشماری سال ۲۰۱۰ مرکز آمار اندونزی، جمعیت بانتن در این سال بالغ بر ۱۰٬۶۰۰٬۰۰۰ نفر بوده‌است. براساس نتایج طرح‌های آماری نیز جمعیت این استان ۹٬۹۶۰٬۰۰۰ نفر تخمین زده شده‌است. مرکز اداری بانتن، شهر سرانگ است.


کوه کراکاتوآ در تنگه سوندا

از لحاظ ترکیب قومیتی، بانتنی‌ها ۴۷ درصد، سوندایی‌ها ۲۳ درصد، جاوهای‌ها ۱۲ درصد، بتاوی‌ها ۱۰ درصد و چینی‌ها ۱ درصد از ساکنان بانتن را تشکیل داده‌اند. از لحاظ ترکیب مذهبی، مسلمانان ۹۶٫۶ درصد، پروستان‌ها ۱٫۲ درصد، کاتولیک‌ها ۱ درصد، بوداییها ۰٫۷ درصد و هندوها ۰٫۴ درصد از اهالی این استان را شامل می‌شوند. زبان‌های اندونزیایی، جاوه‌ای و سوندایی از مهم‌ترین زبان‌های رایج در بانتن به شمار می‌رود.

جاوه غربی
جاوهٔ غربی (به اندونزیایی: Jawa Barat) (به سوندایی: Jawa Kulon) با ۴۱٬۴۸۳٬۷۲۹ نفر جمعیت در سال ۲۰۰۷، پرجمعیت‌ترین استان اندونزی است.

جغرافیا
این استان در جزیرهٔ جاوه واقع شده‌است.


باندونگ در جاوه غربي

جاوهٔ غربی از نظر وسعت، اندکی از کشور پرتراکم تایوان کوچک‌تر است؛ ولی جمعیت آن، تقریباً ۲ برابر جمعیت کشور مذکور است. پایتخت این استان، شهر باندونگ است.

مردم
در جاوهٔ غربی از لحاظ ترکیب قومیتی، سوندایی‌ها ۷۴ درصد، جاوه‌ای‌ها ۱۱ درصد، بتاوی‌ها ۵ درصد و کیربوها ۵ درصد از ساکنان این استان را شامل می‌شوند. زبان اندونزیایی، زبان رسمی و زبان سوندایی، زبان محلی جاوهٔ غربی است.

مذهب
از لحاظ ترکیب مذهبی، مسلمانان ۹۶٫۵ درصد، پروتستان‌ها ۱٫۲ درصد، کاتولیک‌ها ۰٫۷ درصد، بوداییها ۰٫۲ درصد و هندوها ۰٫۱ درصد از اهالی جاوهٔ غربی را تشکیل می‌دهند.

جاوه مرکزی
جاوهٔ مرکزی (به اندونزیایی: Provinsi Jawa Tengah) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
پایتخت اداری این استان، شهر سمارانگ است.


دفتر اصلی کمپانی راه آهن هلند ذز شهر سمارانگ

جاوهٔ مرکزی یکی از ۶ استان اندونزی است که در جزیرهٔ جاوه واقع شده‌اند. این استان ۳۲٬۵۴۸٫۲۰ کیلومتر مربع مساحت داشته و تقریباً یک‌چهارم از کل زمین‌های جزیرهٔ جاوه را شامل می‌شود.

جمعیت
جاوهٔ مرکزی با ۳۲٬۸۶۴٬۰۰۰ نفر جمعیت در سال ۲۰۰۹ به‌عنوان سومین استان پرجمعیت اندونزی پس از استان‌های جاوهٔ غربی و جاوهٔ شرقی شناخته می‌شود و یک‌چهارم از جمعیت کل جزیرهٔ پرتراکم جاوه را به خود اختصاص داده‌است.

مردم
در جاوهٔ مرکزی از لحاظ ترکیب قومیتی، جاوه‌ای‌ها با ۹۸ درصد، سوندایی‌ها با ۱ درصد، چینی‌ها و عرب‌ها با ۱ درصد از عمده‌ترین گروه‌های قومی به‌شمار می‌روند. زبان‌های اندونزیایی، جاوه‌ای و سوندایی از مهم‌ترین زبان‌های رایج در این استان محسوب می‌شود.

مذهب
مسلمانان، مسیحیان، هندوها، بوداییها و پیروان عقاید سنتی، بخش بزرگی از ساکنان جاوهٔ مرکزی را شامل می‌شوند.

یوگیاکارتا
یوگیاکارتا (جوگجاکارتا، جوگجا، یوگیا) (به اندونزیایی: Kota Yogyakarta) یکی از شهرهای منطقه ویژه یوگیاکارتا در اندونزی است. این شهر به‌عنوان مرکز هنر کلاسیک و فرهنگ جاوه شناخته می‌شود و هنرهایی هم‌چون طراحی روی پارچه، بالت، تئاتر، موسیقی، شعر و خیمه‌شب‌بازی در این شهر رونق دارد.


یوگیاکارتا

یوگیاکارتا در بین سال‌های ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۹ و در جریان شورش قومی اندونزی، به‌عنوان پایتخت این کشور شناخته می‌شده‌است. این شهر هم‌چنین به‌عنوان بزرگ‌ترین مرکز آموزش و پرورش در اندونزی به‌شمار می‌رود.

یوگیاکارتا ۳۲٫۸ کیلومتر مربع مساحت داشته و جمعیت آن براساس سرشماری سال ۱۹۹۰ میلادی، ۴۱۲٫۰۵۹ نفر و بر اساس سرشماری سال ۲۰۰۰ میلادی، ۵۵۹٫۰۹۹ بوده که در سال ۲۰۰۷ میلادی به ۶۶۹٫۸۷۰ نفر افزایش یافته‌است.

جاوه شرقی
جاوهٔ شرقی (به اندونزیایی: Jawa Timur) (به جاوه‌ای: Jawa Wétan) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان در بخش شرقی جزیرهٔ جاوه واقع شده و شامل جزیرهٔ مادورا و جزایری که در سمت شرقی آن قرار گرفته‌اند و نیز جزایر باوین می‌شود.


مزرعه‌ای در جاوهٔ شرقی

سورابایا پایتخت و مرکز اداری جاوهٔ شرقی، دومین شهر بزرگ اندونزی محسوب می‌شود. این شهر هم‌چنین یکی از مهم‌ترین مراکز صنعتی و بندری در سطح کشور به‌شمار می‌رود.

مردم
عمده‌ترین گروه‌های قومی ساکن در جاوهٔ شرقی به ترتیب، جاوهای‌ها با ۷۹ درصد، مادورها با ۱۸ درصد، اوسینگ‌ها با ۱ درصد و چینی‌ها با ۱ درصد هستند. زبان‌های جاوه‌ای، مادوری و اندونزیایی از مهم‌ترین زبان‌های رایج در این استان محسوب می‌شود.

مذهب
از لحاظ ترکیب مذهبی نیز مسلمانان با ۹۶٫۳ درصد، مسیحیان با ۲٫۶ درصد، هندوها با ۰٫۶ درصد، بوداییها با ۰٫۴ درصد، کجاون‌ها و هم‌چنین بومیان از عمده‌ترین گروه‌های مذهبی ساکن در جاوهٔ شرقی به‌شمار می‌روند.

جزایر سوندای کوچک
جزایر سوندای کوچک یا جزایر نوساتنگارا گروه-جزیره ای در کشور اندونزی است.

جغرافیا
این گروه-جزیره میان جزیرهٔ جاوه و جزیرهٔ پاپوآ گینه نو واقع شده است و عمدتاً کوهستانی و مرتفع است؛ امّا با این حال بخش بزرگی از جلگههای اندونزی در این گروه-جزیره قرار دارد.

آب و هوا
آب و هوای این گروه-جزیره مانند دیگر بخش‌های اندونزی استوایی و بارندگی سنگین است.

بالی
بالی جزیره‌ای است واقع در کشور اندونزی که از مراکز گردشگری مهم جهان به شمار می‌رود. بالی جزیره خدایان، جزیره کوچکی از بزرگترین مجمع الجزایر جهان و بزرگترین کشور مسلمان جهان یعنی کشور اندونزی است. این جزیره دو اقیانوس آرام و اقیانوس هند را به هم پیوند داده است و در نتیجه این وصلت خود از آب و هوای بسیار متفاوتی برخوردارگردیده است و مثل بسیاری از جزایر دیگراندونزی ، دنیای مخصوص به خودش را دارد. دنیائی که نام این جزیره را در فهرست برترین مقاصد گردشگری جهان قرار داده است.


بالی

این جزیره جمعیتی حدود سه میلیون نفر داشته که قریب به اتفاق ساکنان آن اهل اندونزی هستند اما در سالهای اخیر بدلیل رشد فراوان صنعت توریست بسیاری ازاسترالیا و اروپا هم به این جزیره مهاجرت نموده و در بالی کار و زندگی می کنند.

این جزیره که مساحتی بالغ بر ۵۶۲۰ کیلومتر مربع را پوشش داده است، از لحاظ آتش فشانی فعال بوده و خاک آن برای کشاورزی بسیار حاصلخیز است. اما سوگولی آتشفشانهای بالی کوه گودان آگانگ بوده که «مادر کوه »ها نامیده می شود. این کوه، آتشفشانی فعال بوده و ارتفاعی بیش از ۳۰۰۰ متر دارد.

در شمال و جنوب کوه های مرکزی این جزیره زمین های بسیاری حاصلخیزی برای کشاورزی وجود دارد که از آن برای کاشت برنج استفاده می کنند. مزارع پلکانی برنج بالی نیز خود شهرت جهانی داشته و از جاذبه های گردشگری این بهشت زمینی پروردگار می باشند .


دورنمای قله کوه گودان آگانگ در جزیره بالی

قطعا بیراه نگفته ایم اگر بگوییم که جزیره بالی پر از خصائل منحصر به فردی است که آن را از دیگر نقاط دنیا متمایز می سازد. بالی زیبا ترین و مشهورترین جزیره اندونزی است که در جنوب خط استوا بین جاوه در غرب و لومبوک در شرق قرار گرفته است. فواصل هوایی این جزیره تا جاکارتا حدود 2 ساعت و تا تهران با محاسبه توقف بین پروازی در شهرهای دوحه ، کوالالامپور ویا سنگاپور حدود 15 ساعت می باشد.

بزرگترین شهر و مرکز اداری این جزیره نیز شهر دنپازار است که حدود چهارصد هزار نفر جمعیت دارد. جزیره اندونزیایی بالی دارای گنجینه‌های بسیاری است: طبیعت زیبا، پوشش گیاهی متنوع ودنیای منحصر به فرد زیر آب، شالیزارهای پلکانی برنج ، رودها و آبشارها. اما گنجینه ویژه جزیره بالی سنت‌ها و رسوم این جزیره است که در قبال فستیوالهای گوناگونی پذیرای گردشگران می باشد. هر فصل از سال كه باشد خورشید هر روز حوالی 6 بامداد در جزیره بالی طلوع میكند. این جزیره كوچك و سرسبز اندونزی یكی از اماكن اکو گردشگری بسیار جذاب جهان و قاره آسیا است كه در هر زمانی از سال تعداد بسیار زیادی گردشگر به آن سفر مینمایند.

جغرافیا
مختصات آن ۸° ۲۵′ ۲۳″ جنوبی و ۱۱۵° ۱۴′ ۵۵″ شرقی است. جزیرهٔ بالی جزو یک رشته‌جزایر است که جزیرهٔ جاوه در غرب آن و جزیرهٔ لومبوک در شرق آن قرار گرفته‌است. جزیره بالی از نظر جغرافیائی محل تلاقی دو اقیانوس هند و آرام محسوب می گردد. این دو اقیانوس در محلی به نام دروازه اقیانوس به هم می پیوندند.


دروازه اقیانوس محل تلاقی دو اقیانوس هند و آرام در جزیره بالی

هنرهای گوناگون همچون رقص، تندیسگری، نگارگری، چرمگری، فلزکاری و بویژه موسیقی سبک گامِلان در این جزیره در سطح بسیار بالایی قرار دارند.

تاریخچه
مردم بالی از تبار نژادی ماقبل تاریخی هستند که از راه خاک اصلی قارهٔ آسیا در حدود ۲۵۰۰ پ.م. به مجمع‌الجزایر اندونزی کوچیدند. با رسیدن هندوها دورهٔ ماقبل تاریخ به پایان رسید. رسیدن هندوها در سال ۱۰۰ پ.م. به‌وسیلهٔ سفال‌نوشته‌های براهمی که بدست آمده‌اند تأئید شده‌است.

شاهنشاهی ماجاپاهیت (۱۲۹۳–۱۵۲۰ میلادی) که در جاوهٔ شرقی مستقر شده بود در سال ۱۳۴۳ یک کوچ‌نشینی هم در جزیره بالی برپا کرد. در پی حملات پیاپی مسلمانان، شاهنشاهی ماجاپاهیت کمی پیش از ۱۵۰۰ میلادی، سرنگون شد و این امر باعث مهاجرت گسترده هندوها به بالی شد.پس از آن این جزیره نیز به مانند دیگران مناطق اندونزی تحت سلطه استعمارگران هلندی درآمد و تا سال ۱۹۴۲ که توسط ارتش ژاپن اشغال گردید به صورت مستعمره باقی ماند.

جزیره بالی در سده اخیر نیز شاهد رویدادهای بسیاری بوده است، اشغال گران ژاپنی از هیچ گونه ظلم و ستم در این جزیره کوتاهی ننمودند.آنان به تخریب بسیاری از بناها ، معابد، مزارع و کشتار دسته جمعی بومیان پرداختند.در نهایت جنگ جهانی دوم و با انفجار بمب اتمی ،ارتش ژاپن متحمل شکست سهمگینی از آمریکا گردید. همزمان با این رویداد آزادی خواهان و استقلال طلبان در اندونزی به رهبری سوکارنو و با یاری نیروهای آمریکائی موفق به شکست دادن و بیرون راندن اشغال گران ژاپنی و آزادی کشور شدند.

از آن پس این جزیره در آرامشی نسبی به سر می برد و بزرگترین رویداد تاریخی دو دهه گذشته آن انفجار بمب توسط گروههای اسلامگرایانه افراطی در سال ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ بوده است که منجر به از بین رفتن بیش از ۲۵۰ تن از گردشگران خارجی گردید. امروزه بالی پس از عبور از فراز و نشیبهای بسیار یکی از مناطق گردشگری جهان گردیده است و حتی سالانه میزبان بسیاری از سمینارها و کنفرانسهای جهانی مانند آ سه آن است.

دین مردم بالی
اگرچه اندونزی بزرگترین کشور مسلمان جهان می باشد ولی جالب است بدانید که دین رسمی مردم جزیره بالی هندو بوده و تا حدود بسیار زیادی با هندوئیسمی که در هند رواج دارد متفاوت است. مثلا هندوان بالی از گوشت در غذاهای خود استفاده میکنند و بر خلاف هندوان هند که دارای خدایان بسیاری می باشند و بت پرستی نیز بسیار رواج دارد در بالی فقط سه خدا مورد پرستش قرار میگیرند که در آسمانها به سر میبرند.

آیین هندو،قدیمی ترین و کهن ترین مذهب زنده جهان است و اکنون بالغ بر ۹۰۰ میلیون هندو از آن پیروی می کنند.مذهب هندو،مکتبی ماورای طبیعی است و اجازه نمی دهد که پیروانش فقط به دنیا یا آخرت دلخوش کنند.زیرا مذهب هندو هدف بزرگتری را دنبال می کند و آن دست یابی به حقیقت زندگی است.منظور اصلی آیین هندو آن است که هر هندوی واقعی بتواند به حقیقت مطلق که برهمن نام دارد ،متصل شود.این حقیقت عبارت است از روحی ابدی که برتر و بالاتر از هرگونه علت و معلول و زمان و مکان است.

در مذهب هندو تمام کارها و اعمال مثل کارهای هنری،علمی،سنتی،سیاسی و اجتماعی،وسیله ای هستند برای رسیدن به رستگاری و به همین دلیل یک هندوی کامل،کارهای خود را با نیتی پاک و والا به درست ترین شکل ممکن انجام می دهد. رقص نیز جزئی از آیین هندو است و جایگاه بسیار بالایی در فرهنگ آن دارد.زیرا رقص کاری مقدس است که از خدایان به انسان رسیده است.

خدایان هندو در بالی
شاید با شنیدن نام خدایان, این تصور پیش آید که هندوان بت پرست هستند و از وجود خدای یکتا بی خبر اما حقیقت این است که هندوان بالی خدای یکتا را می پرستند و معتقدند که ذات مطلق الهی یگانه است. هندوان معتقدند که خدایان, مظاهر گوناگون همان خدای یکتا هستند در این باره در ریگ ودا(یکی از چهار ودای موجود) کتاب مقدس هندوان آمده است :

” بر هر ثابت و جنبنده و نیز بر هر آنچه را ه می رود وبر هر آنچه می پرد و بر تمام این آفرینش رنگارنگ, تنها یک خدا فرمانروایی می کند.” در واقع باید گفت که حقیقت یکی بیشتر نیست اما به نامها و شیوه های گوناگون توصیف می شود.

آفریدگار در این آیین , برهما نامیده می شود که مظهر آفرینش است. او انسان و کائنات را آفریده است و برای حفاظت آنان را به دستان ویشنو سپرده است.

ویشنو خدای مظهر بقا و زندگی روی زمین است. وی انسان را پس از آفرینش در کائنات محفوظ میدارد و در ادامه بقای وی دخیل است تا در پایان به دستان شیوا سپرده شود. شیوا خدای فنا و نابودکننده انسان و دیگر موجودات است. خدائی که خاتمه دهنده همه چیز محسوب میگردد. در هر صورت هندوییسم مذهبی است که اگر عمیقاً به آن نگاه کنیم، دستورهای خوب و اخلاقی بسیاری در خود دارد و معتقد به افراط و تفریط در هیچ کاری نیست بلکه میانه روی را توصیه می کند.با این حال هر فرد هندو آزاد است که بر حسب توان و خواست خویش، از این مذهب بهره برداری کند.

و سرانجام آنکه، هندوییسم می گوید،بشر ناآگاه است و نمی داند که ذات مطلق چگونه روح خود را در آفریدگان دمیده است.آغاز و پایان جهان، ماورای زمان است و زمان همانند پلی است میان ازل و ابد و چون انسان مادی ،اسیر در حصار زمان و مکان است، نمی تواند از ازل و ابد آگاهی داشته باشد.

جمله ای زیبا در بهگودگیتا که می گوید:

"آغاز هستی مخفی ، وسط آن آشکار و پایانش ناپیدا است”

سوندای غربی
سوندای غربی (به اندونزیایی: Nusa Tenggara Barat) یکی از استان‌های جنوب مرکزی اندونزی است.





جغرافیا
این استان بخش‌های غربی جزایر سوندای کوچک (به‌جز بالی) را شامل می‌شود.

جزیرهٔ لومبوک در غرب و جزیرهٔ سومباوای بزرگ در شرق، برگ‌ترین جزیره‌های سوندای غربی هستند. ماتارام که در جزیرهٔ لومبوک واقع شده، پایتخت و بزرگ‌ترین شهر این استان است.

 جزيره کالیمانتان
کالیمانتان نام قسمتی از اندونزی است که در جزیره بورنئو واقع شده‌است و مرکز و جنوب این جزیره را اشغال می‌کند.

کالیمانتان جنوبی
کالیمانتان جنوبی (بورنئوی جنوبی) (به اندونزیایی: Kalimantan Selatan) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
پایتخت این استان شهر بانجارماسین است.

کالیمانتان جنوبی یکی از ۴ استان اندونزی است که در جزیرهٔ بورنئو واقع شده‌است.



این استان از سمت شرق به تنگهٔ ماکاسار، از سمت شمال و غرب به کالیمانتان مرکزی، از سمت جنوب به دریای جاوه و هم‌چنین از سمت شمال به بخش کوچکی از کالیمانتان شرقی محدود شده‌است.

جمعیت
جمعیت کالیمانتان جنوبی در سال ۲۰۰۰ بالغ بر ۲٫۹۷ میلیون نفر بوده که این رقم در سال ۲۰۰۸ به ۳٫۴۵ میلیون نفر افزایش یافته‌است.

در سال ۲۰۰۸ شمار گردشگران این استان بالغ بر ۳۳۹٬۰۰۰ نفر بوده که از این تعداد، ۲۱٬۰۰۰ نفر از گردشگران بین‌المللی (بیش‌تر از چین، فیلیپین و هند) بوده‌اند.

مردم
بانجاری‌ها با ۷۶ درصد، جاوه‌ای‌ها با ۱۳ درصد و بوگیس‌ها با ۱۲ درصد، عمده‌ترین گروه‌های قومی ساکن در کالیمانتان جنوبی به‌شمار می‌روند. زبان اندونزیایی زبان رسمی و زبان بانجاری زبان ساکنان این استان است.

مذهب
مسلمانان ۸۹ درصد، مسیحیان با ۱٫۲ درصد، بوداییها با ۰٫۴۲ درصد و هندوها با ۰٫۱۱ درصد، بزرگ‌ترین گروه‌های مذهبی کالیمانتان جنوبی محسوب می‌شوند.

جزيره سولاوسی
سولاوِسی یکی از جزایر بزرگ کشور اندونزی است.

این جزیره یازدهمین جزیره بزرگ جهان است و ۱۷۴٫۶۰۰ کیلومتر مربع مساحت دارد. در غرب آن بورنئو، در شمال آن فیلیپین، در خاور آن جزایر ملوک و در جنوب آن فلورس و جزیره تیمور قرار دارد.

منطقه مرکزی سولاوسی بسیار کوهستانی است به طوری که ساحل‌نشینان آن رفت‌وآمد از راه دریا را به تماس زمینی ترجیح می‌دهند.

این جزیره به شش استان گورونتالو، سولاوسی باختری، سولاوسی جنوبی، سولاوسی مرکزی، سولاوسی جنوبی و سولاوسی شمالی بخش شده‌است.

بزرگ ترین شهرهای آن ماکاسار، در کرانه جنوب باختری و مانادو، واقع در نوک شمالی جزیره، هستند.

گورونتالو (استان)
گورونتالو (به اندونزیایی: Gorontalo) یکی از استان‌های اندونزی است که در بخش شمالی جزیرهٔ سولاوسی واقع شده‌است.

جغرافیا
این استان در دسامبر سال ۲۰۰۰ از استان سولاوسی شمالی مستقل شده و پایتخت آن، شهر گورونتالو است.

مساحت گورونتالو ۱۲٬۲۱۵٫۴۴ کیلومتر مربع بوده و جمعیت آن در سال ۲۰۰۰ بالغ بر ۸۳۰٬۲۰۰ نفر برآورد شده‌است. برپایهٔ همین آمار، تراکم جمعیت در هر کیلومتر مربع از این استان بالغ بر ۶۸ نفر است.


ناحیه کواندانگ

مردم و مذهب
ساکنان اصلی گورونتالو را گورونتالویی‌ها تشکیل می‌دهند. اسلام دین غالب ساکنان این استان است. زبان اندونزیایی زبان رسمی گورونتالو بوده و اهالی به زبان محلی این منطقه سخن می‌گویند.

سولاوسی مرکزی
سولاوسی مرکزی (به اندونزیایی: Sulawesi Tengah) یکی از استان‌های اندونزی است که در بخش مرکزی جزیرهٔ سولاوسی واقع شده‌است.

جغرافیا
این استان در تاریخ ۱۳ آوریل ۱۹۶۴ تأسیس شده و پایتخت آن، شهر پالو است.

سولاوسی مرکزی از سمت شمال به گورونتالو، از سمت جنوب به سولاوسی جنوبی و سولاوسی جنوب شرقی، از سمت شرق به ملوک و از سمت غرب به تنگهٔ ماکاسار محدود شده و ۶۸٬۰۳۳ کیلومتر مربع وسعت دارد. جمعیت این استان در سال ۲۰۰۰ بالغ بر ۲٬۰۶۶٬۳۹۴ نفر بوده‌است.

مردم
بوتونگ‌ها با ۲۳ درصد، بوگیس‌ها با ۱۹ درصد، تولاکی‌ها با ۱۶ درصد و موناها با ۱۵ درصد، از مهم‌ترین گروه‌های قومی ساکن در سولاوسی مرکزی محسوب می‌شوند.

زبان و مذهب
زبان اندونزیایی زبان رسمی این استان است و اکثر ساکنان پیرو ادیان مسیحیت، اسلام و هندوییسم هستند.

سولاوسی غربی
سولاوسی غربی (به اندونزیایی: Sulawesi Barat) یکی از استان‌های اندونزی است که در سال ۲۰۰۴ ایجاد شده‌است.

جغرافیا
پایتخت این استان، شهر ماموجو است.

سولاوسی غربی در جزیرهٔ سولاوسی (سلب) واقع شده و مناطق (کابوپاتن) پولوالی ماندار، ماجن، ماماسا، ماموجو و ماموجوی شمالی را شامل می‌شود. این مناطق پیش‌تر بخشی از استان سولاوسی جنوبی محسوب می‌شدند.



مساحت سولاوسی غربی ۱۶٬۷۹۶٫۱۹ کیلومتر مربع بوده و جمعیت آن در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۱٬۰۱۶٬۶۶۳ نفر برآورد شده‌است. آگریکولتور، فیشینگ و مینینگ از مراکز بزرگ اقتصادی این استان به‌شمار می‌روند.

مردم
ماندارها با ۵۰ درصد، توراجاها با ۱۴ درصد و بوگینی‌ها با ۱۰ درصد، از جملهٔ اقوام ساکن در سولاوسی غربی محسوب می‌شوند. زبان‌های اندونزیایی، مانداری، توراجایی، بوگیسی و ماککاساری، مهم‌ترین زبان‌های رایج در این استان هستند.

مذهب
مسلمانان با ۸۳٫۱ درصد، مسیحیان با ۱۴٫۳۶ درصد، هندوها با ۱٫۸۸ درصد و بودایی‌ها با ۰٫۰۴ درصد، از بزرگ‌ترین گروه‌های مذهبی ساکن در سولاوسی غربی به‌شمار می‌روند.

جزایر ملوک
جزایر ملوک (ملوکز، جزایر ملوکن، جزایر ادویه) یکی از جزایر مجمع‌الجزایر اندونزی است که در بخشی از منطقهٔ آبی جنوب شرق آسیا واقع شده‌است. این جزایر در شرق سولاوسی، غرب پاپوآی غربی و شمال تیمور واقع شده‌است.

جزایر ملوک از نظر زمین‌ساختی در محل برخورد صفحهٔ هالماهرا با صفحهٔ دریای ملوک واقع شده‌است. این جزایر از لحاظ تاریخی توسط اروپاییان و چینییان به‌عنوان «جزایر ادویه» شناخته شده‌است؛ البته این عنوان به جزیرهٔ دیگری در خارج از اندونزی نیز اطلاق شده‌است.

بسیاری از جزایر ملوک کوهستانی و بعضاً دارای آتشفشان فعال بوده و از آب و هوای نسبتاً مرطوبی بهره‌مند هستند. پوشش گیاهی در این منطقه بسیار کم و محدود بوده و توسط دریاها احاطه شده‌است.

اگرچه بسیاری از اهالی جزایر ملوک به ویژه در جزایر باندا در سدهٔ هفدهم و در جریان جنگ ادویه کشته شدند؛ ولی هجوم دوبارهٔ استرالیایی‌ها در اوایل سدهٔ بیستم و تحت حمایت هلند به این جزایر آغاز شد و هنوز هم ادامه دارد.

از لحاظ تقسیمات سیاسی، جزایر ملوک در سال ۱۹۵۰ به‌عنوان استان شناخته شده‌است. در سال ۱۹۹۹ جزایر ملوک شمالی و هالماهرای مرکزی از یک‌دیگر مستقل شدند؛ از همین‌روی هم‌اکنون جزایر ملوک به ۲ استان ملوک و ملوک شمالی تقسیم شده‌است.

بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲ درگیری‌ها مذهبی میان مسلمان و مسیحیان ساکنان جزایر ملوک شدت گرفت؛ البته در سال‌های اخیر روابط بین این دو گروه مسالمت‌آمیزتر گردیده‌است. شیرینی «رینفورستز» از مهم‌ترین سوغاتی‌های این جزایر است که توسط نشاستهٔ ساگو، برنج، ادویهٔ درخت جوز، میخک و گل جوز تهیه می‌شود.

جزایر ادویه اغلب به جزایر ملوک که برروی خط استوا، بین سولاوسی و پاپوآ گینهٔ نو و در محدودهٔ اندونزی واقع شده و نیز به جزایر کوچک آتشفشانی باندا که زمانی تنها منبع گرز و جوز در جهان به‌شمار می‌رفته، اطلاق می‌شود. البته این جزایر باید با گرنادا که معمولاً به‌عنوان جزیرهٔ ادویه شناخته می‌شود، اشتباه گرفته نشود.

امروزه جزایر دیگری در جهان به مراکز تولید ادویه تبدیل شده‌اند؛ از جملهٔ این مناطق، مجمع‌الجزایر زنگبار در شرق آفریقا است که شامل جزایر «اونگوجا»، «مافیا» و «پمبا» می‌شود. این جزایر پیش‌تر توسط دولت مستقل زنگبار اداره می‌شد؛ ولی امروزه به صورت یکی از بخش‌های نیمه خودمختار تانزانیا محسوب می‌شود.

ملوک (استان)
ملوک (به اندونزیایی: Maluku) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان بخش‌های مرکزی و جنوبی جزایر ملوک را شامل می‌شود و از نظر جغرافیایی و فرهنگی، پیوندهای عمیقی با ناحیهٔ ملانزی دارد.

پایتخت و مهم‌ترین شهر ملوک، آمبون است که در جزیرهٔ کوچک آمبون واقع شده‌است. جمعیت این استان در سال ۲۰۰۸ بالغ بر ۱٬۴۴۰٬۰۱۴ نفر بوده‌است.

تاریخچه
تمام جزیره‌های ملوک از سال ۱۹۵۰ تا سال ۱۹۹۹ به‌صورت یک استان واحد اداره می‌شد. در سال ۱۹۹۹، بخش شمالی این منطقه از این استان جدا شد و به‌عنوان استان جدید ملوک شمالی شناخته شد.

ملوک شمالی
ملوک شمالی (به اندونزیایی: Maluku Utara) یکی از استان‌های شمال شرقی اندونزی است. این استان بخش‌های شمالی جزایر ملوک را شامل می‌شود و از استان ملوک مستقل شده‌است.


سوفیفی

مرکز سیاسی و برنامه‌ریزی ملوک شمالی، شهر سوفیفی است که در جزیرهٔ هاماهرا که بزرگ‌ترین جزیرهٔ استان است، واقع شده‌است.

جزیرهٔ ترنات مرکز اقتصادی و پرجمعیت‌ترین جزیرهٔ ملوک شمالی است. هم‌چنین بزرگ‌ترین شهر هالماهرا، توبلو است.

پاپوآی غربی (منطقه)
پاپوآی غربی نام عمومی نیمهٔ غربی جزیرهٔ گینهٔ نو است و کشور پاپوآ گینهٔ نو نیمهٔ شرقی این جزیره را شامل می‌شود. این منطقه یکی از مناطق کشور اندونزی محسوب می‌شود که در شرقی‌ترین نقطهٔ این کشور واقع شده‌است.

پاپوآی غربی در زبان محاوره‌ای اغلب باعنوان «پاپوآ» شناخته می‌شود. حال آن‌که این نام تا حدودی نادرست است؛ چراکه در سال ۲۰۰۷ این منطقه رسماً به دو استان پاپوآ و پاپوآی غربی تقسیم شده‌است.

پاپوآی غربی از سال ۱۸۹۵ تا ۱ اکتبر ۱۹۶۲ باعنوان «گینهٔ نو هلند»، از ۱ مهٔ ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۳ با عناوین «گینهٔ نو غربی» و «ایریان غربی»، از سال ۱۹۷۳ تا سال ۲۰۰۰ باعنوان «ایریان جایا» و از سال ۲۰۰۰ تا سال ۲۰۰۳ باعنوان «پاپوآ» شناخته می‌شده‌است.

بسیاری از ساکنان پاپوآی غربی، هم‌چنان مخالف الحاق این منطقه به اندونزی هستند. جنبش پاپوآی آزاد، سازمان‌های غیردولتی حمایت از حقوق بشر و نمایندگان پارلمان بین‌المللی حمایت از پاپوآی غربی که نمایندگان مجالس کشورهای استرالیا، آمریکا، انگلستان صغیر، جمهوری چک، زلاندنو، سوئد، وانوآتو و هلند از اعضای آن هستند، از جملهٔ نهادهایی هستند که در این زمینه فعالیت می‌کنند.

پاپوآی غربی (استان)
پاپوآی غربی (به اندونزیایی: Papua Barat) یکی از استان‌های اندونزی است که بخش غربی جزیرهٔ گینهٔ نو را شامل می‌شود.

این استان کم‌جمعیت‌ترین استان کشور بوده و به همراه پاپوآ (پاپوآی شرقی)، یکی از دو استان اندونزی است که در گینهٔ نو واقع شده‌است.


پاپوآی غربی

پاپوآی غربی پیش از سال ۲۰۰۷ به‌عنوان بخش غربی استان ایریان جایا (ایریان جایا برات) شناخته می‌شده‌است. این استان را شبه‌جزیرهٔ «دوبرای» (سر پرنده)، شبه‌جزیرهٔ «بومبرای» و جزیره‌های «راجه آمپات» تشکیل می‌دهد.

پاپوآ
پاپوآ (به اندونزیایی: Papua) بزرگترین استان اندونزی است.


پاپوآ

این استان بخش‌های بزرگی از نیمهٔ غربی جزیرهٔ گینهٔ نو و جزیره‌های پیرامون آن را شامل می‌شود. در سال ۲۰۰۳، دولت اندونزی بخشی از مناطق غربی این جزیره را که شامل شبه‌جزیرهٔ دوبرای (سر پرنده) می‌شود را به استانی مستقل به نام ایریان جایای غربی تبدیل کرد که در حال حاضر این استان به پاپوآی غربی تغییرنام داده‌است.

جاذبه هاي گردشگري كشور اندونزي
مسجد استقلال

مسجد استقلال در جاکارتا، در اندونزی، بزرگترین مسجد جنوب شرق آسیا است.


مسجد استقلال

"پیشینه"
دولت اندونزی در ۱۹۷۵ برای ساخت مسجد ملی اقدام کرد و مسجد استقلال را بنا کرد. این مسجد گنجایش ۱۲۰٬۰۰۰ نفر را در یک زمان دارد.

"معماری"
بر روی شبستان اصلی مسجد یک گنبد با قطر ۴۵ متر قرار گرفته‌است که این گنبد توسط ۱۲ ستون نگه‌داشته شده‌است.

پارک ملی "کومودو"
پارک ملی کمودو در جزایر لسرسوندا مابین منطقه‌ی مرزی استان‌های نوساتنگارای شرقی و نوساتنگارای غربی در اندونزی واقع است. پارک از سه جزیره‌ی بزرگ کمودو، پادار و رینکا و ۲۶ جزیره‌ی کوچک‌تر تشکیل می‌شود، با مساحت ۱۷۳۳ کیلومتر مربع(۶۰۳ کیلومتر مربع خشکی).


پارک ملی کومودو

این پارک ملی در ۱۹۸۰ به منظور حفاظت از (نسل) اژدهای کومودو، که بزرگ‌ترین مارمولک دنیاست، بنیاد شد. بعدها برای حفاظت از گونه‌های جانوری دیگری چون آبزیان نیز اختصاصش دادند. در ۱۹۹۱ این پارک ملی در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت.

موزه بالي اندونزي
این موزه یکی از بهترین‌ها در اندونزی است و مجموعه‌ای با‌شکوه از حکاکی‌های مزین، ماسک‌های نقاشی شده، عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی، ظروف سفالی و منسوجاتی برای برخی هنرمندان اهل بالی که مشهور هستند دارد و همگی در یک مجموعه از محوطه‌ای محصور که به خوبی نگهداری می‌شود قرار گرفته اند.



موزه بالي

"معبد لوط "Tanah Lot
تانالوت نیز از معابد افسانه ای بالی به شمار می آید. این معبد در ۴۵ کیلومتری کوتا و در سواحل غربی جزیره بالی بر فراز شبه جزیره کوچکی که به هنگام مد ارتباط خود را با خشکی از دست داده و تبدیل به جزیره ای زیبا می گردد واقع شده است. بازدید از این معبد در صورتی میسر است که دریا در حالت مد بوده و شما قادر به عبور از راهی که به آن منتهی می گردد باشید.


معبد لوط

همچنین در اطراف محوطه خارجی این معبد نیز بازار مکاره ای بسیار خوش رنگ و لعاب خوش آمد گوی شما است که می توان در آنجا خستگی راه را از تن شست. Tanah Lotتشکیل شده از یک سنگ خاموش در جزیره بالی در اندونزی است. این محل به نام معبد لوط معروف است که توریست ها و مخصوصاً عکاسان زیادی را به سمت خود می کشاند. هر روز این تخت سنگ نشسته در ساحل بر اثر جزر و مد به درون اقیانوس می رود و دوباره در ساحل اقیانوس پدیدار می شود ، که گردشگران در صورتی که آب اقیانوس پایین باشد می توانند به درون این معبد هم بروند . کشیش Nirartha در قرن ۱۵ هنگام سفر خود، این تخته سنگ را دیده است و مکان مناسبی برای استراحت یافته و شب را در آنجا در این جزیره سپری کرده . و بعد آنجا را محل مقدسی برای پرستش خدای دریا در جزیره بالی دانست.

این معبد یکی از معابد هفت دریا در اطراف سواحل بالی است، و هر یک از معابد هفت دریا بعد از تاسیس شدن در امتداد سواحل جنوب غربی قرار دارند. بالیایی ها معتقد هستند که مار دریا ، مار غول پیکری است که نگهبان معبد است و روح های خبیث و مزاحم را دور می کند و از معبد محافظت می کند. گردشگران بعد از گذشتن از یک بازار پوشاک و سوغاتی های بالیایی ها به این معبد می رسند .

پارك مينياتوري اندونزي
اين مكان در مساحتي حدود 200 هكتار نمايش دهنده فرهنگ استان هاي اندونزي است . درهر قسمت ماكتي شبيه نمونه واقعي فرهنگ و ساختمانهاي هر استان ساختهئ شده است.


پارك مينياتور اندونزي

ساختمان به صورتي است كه كه مي توان به داخل ان رفت و بازديد و عكس برداري نمود. در صورتي كه فرصت كافي باشد مي توان از باغ گياه شناسي و باغ پرندگان و يك اكواريوم در ان ديدن نمود.  اين پارك داراي يك ترن هوايي است كه در اين پارك در حال حركت است .

 در ورودي ان مجسمه 45 متري قرار دارد و بسيار زيبا و ديدني و بسيار بزرگ است.

پارك جنگلي "ميمون ها"
پارک جنگلی بالی در شهر Ubud در جزیره بالی قرار دارد. در سال ۱۹۸۶ تنها ۸۰۰ نفر در ماه برای بازدید از این جنگل می آمدند که اکنون این عدد به ۱۰۰۰۰ نفر در ماه رسید است. این پارک در بنیاد گردشگری جهانی به رسمیت شناخته شده است .

هدف اصلی مسئولین پارک آموزش به عموم مردم برای حفظ طبیعت و جنگل ها و حیواناتی (مخصوصا میمون ها) است که در این محیط ها زندگی می کنند . میمون هایی که در این جنگل حفاظت می شوند به Macaques دراز دم معروف هستند.


پارك جنگلي ميمون ها

که نام علمی آن Macaca fascicuiaris است. Macaques در سراسر جنوب شرقی آسیا زندگی می کنند و به وفور یافت می شوند.

در حال حاضر حدود ۳۴۰ عدد Macaques دراز دم در این جنگل زندگی می کنند. البته از نوع Macaques ، کوتاه دم آن هم یافت می شوند که بسیار شبیه انسان است و بر خلاف دراز دم ها که فقط در جنگل ها زندگی می کنند ، کوتاه دم ها در روستاها و مزارع برنج هم یافت می شوند.

اصولا در جزیره بالی میمون ها حیوانات مقدسی هستند و این جنگل هم به نوعی یک جنگل مقدس به شمار می آید و معابد زیادی هم در این پارک وجود دارد که مقدس بودن این پارک جنگلی را دوچندان می کند.

"مركز هنري بالي"
اين مجموعه از ساختمان هاي چوبي در سبك سنتي شامل اثار هنري اهالي بالي در عصر معاصر ، يبك هاي چوبي ، حكاكي ها و نقاشي هاست و هم چنين داراي تعدادي فروشگاه هاي سوغاتي است كه در ان جا كارهاي هنرمندان بومي با قيمت مناسب به فروش مي رسند.


مركز هنري بالي
اخبار پیشنهادی
تبادل نظر
آدرس ایمیل خود را با فرمت مناسب وارد نمایید.
نظرات کاربران
انتشار یافته: ۳
در انتظار بررسی: ۰
Iran (Islamic Republic of)
محسن
۱۸:۱۴ ۲۴ آذر ۱۴۰۲
وقتی که اتحاد نباشد، وقتی که مردم چه هم زبان و چه غیر هم زبان چه با یک دین یا با گرایشات مختلف در یک منطقه زندگی می کنند باید با هم متحد باشند و در مقابل اجنبی از خود دفاع کنند، استعمار حدودا ۴۰۰ ساله ی اندونزی که یکی از بزرگترین تاریخ های استعمار است
Iran (Islamic Republic of)
محسن
۱۸:۱۴ ۲۴ آذر ۱۴۰۲
وقتی که اتحاد نباشد، وقتی که مردم چه هم زبان و چه غیر هم زبان چه با یک دین یا با گرایشات مختلف در یک منطقه زندگی می کنند باید با هم متحد باشند و در مقابل اجنبی از خود دفاع کنند، استعمار حدودا ۴۰۰ ساله ی اندونزی که یکی از بزرگترین تاریخ های استعمار است و سود خوبی برای هلندی ها داشته نمونه ی نداشتن وحدت کلمه است
Pakistan
ناشناس
۱۳:۴۶ ۲۶ آبان ۱۳۹۶
ناتوان
آخرین اخبار